“ปล่อยเด็กคนนั้นเถอะพรายน้ำครับ สิ่งที่พรายน้ำทำมันยิ่งแต่ทำให้พรายน้ำต้องทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้ต่อไป"

นที พูดพร้อมกับพยายามแย่งตัวเด็กชายคนนั้น

​

“กูไม่ใช่พรายน้ำ กระจอกงอกง่าย มึงดูถูกกู”

“แล้วเป็นอะไร”

“มนุษย์โง่เง่าอย่างเจ้า อย่ารู้เลย”

“อ้าว งันปล่อยเด็กคนนี้เถอะ”

.

**"**

“หุบปากซะ ถ้าไม่อยากตกเป็นอาหารของข้าเหมือนเด็กคนนี้"

วิญญาณหญิงชราไม่ยอมรับฟังคำพูดใดใดของนที ทั้งสิ้น ความชั่วและความเลวร้ายมีมากมายเหลือเกินจนแผ่กระจายเข้าครอบงำจิตใจวิญญาณหญิงชราจนมืดสนิทไม่สามารถรับส่วนบุญที่นที แผ่เมตตาให้

"

 “ผมขอร้องเถอะนะ ผมสัญญาว่าจะช่วยยายให้หลุดพ้นจากสิ่งที่ท่านกำลังได้รับอยู่ นะครับ”

ทุกสิ่งย่อมมีเหตุผลในตัวของมันเอง

นทีคิดว่าอย่างนั้น

วิญญาณนี้ คงมีเหตุอะไรบางอย่างให้ทำแบบนี้

"หุบปากแกซะ แล้วเลิกสวดมนต์บ้าบออะไรนั้นได้แล้ว"

​.

.

นที ตั้งจิตให้เป็นสมาธิอีกครั้งหนึ่ง บทสวดมนต์ช่วยได้เพียงแค่ป้องกันไม่ให้วิญญาณหญิงชรานำตัวเด็กชายลงไปใต้น้ำลึกได้ แต่เขาเองก็ไม่สามารถที่จะต่อสู้กับปีศาจร้ายตนนี้ได้เลย อะไรบางอย่างบอกเขาว่าเด็กชายคนนี้กำลังจะสิ้นใจ

​.

.

**"**

“ปล่อยเด็กคนนี้เถอะนะ แล้วเอาตัวผมไปแทน"

​.

.

นที ตัดสินใจแน่วแน่ เขายินยอมที่จะแลกชีวิตของเขาเพื่อเด็กชายคนนั้น ยังไงซะเด็กคนนี้ยังมีพ่อยังมีแม่ ญาติพี่น้อง และคนอื่นๆที่รักและเป็นห่วงเขา แต่นที เป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งเท่านั้น ตายไปก็คงมีคนเสียใจไม่มากมายเท่าไหร่ นอกจากหลวงตาที่วัดและนทีเพื่อนคนเดียวของเขาเท่านั้น

“เจ้าพูดเองนะ”

“อื่ม ปล่อยเด็กคนนี้เถอะ”

“ได้ เจ้าต้องมาเป็นอาหารของข้า แทน”

“ผมตกลง”

.

ผีพรายพุ่งเข้าหา นที ด้วยความหิวโหย แต่ก็กระเด็นออกมาด้วยพลังอะไรบางอย่าง

"สร้อยคอนั้น"

"เจ้าถอดสร้อยคอนั้นออกเดี่ยวนี้"

นที จับไปที่สร้อยคอ ..ของตนเอง เขาจำได้ว่า หลวงตากำชับนัก กำชับหนา ว่าอย่าถอดสร้อยคอนี้ออกเด็ดขาด แม้จะตายจะอะไรก็ช่างก็อย่าถอดสร้อยคอนี้

"ผมไม่ถอด"

"ไม่ถอด เด็กคนนี้ตาย เจ้าเลือกเอาก็แล้วกัน และถ้าเด็กคนนี้ตาย คนที่ทำให้มันตายคือเจ้า ฮ่า"

วิญญาณร้าย ร้องด้วยความสะใจ

เสียงท้องฟ้าร้องดังกระหึ่มไปทั่ว ...ผู้คนที่รู้เห็นเหตุการณ์หลายคนที่กำลังยืนมุงดูอยู่ริมฝั่ง...ต่างตกอกตกใจเสียงฟ้าร้องกันยกใหญ่ขยับตัวเข้ามาให้ชิดกันมากยิ่งขึ้น...ในขณะที่หลายๆคนวิ่งหนีไปเลยก็มี.....

เปรี้ยง!!! เสียงฟ้าผ่า

นั้นแหละ ทุกคนต่างพากันวิ่งหนีเข้าที่ปลอดภัยทันที ...มีเพียงผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่งเท่านั้นที่ไม่สนใจอะไรเลย เขาได้แต่นั่งร้องให้แทบเป็นแทบตาย คร่ำครวญถึงลูกชายสุดที่รักอันเป็นดวงใจของเขา

"ได้ยินหรือไม่ เสียงแม่ร้องให้หาลูก"

"ผม.."

นที ไม่มีทางเลือกแล้ว ตอนนี้ ชีวิตของเด็กคนนั้นสำคัญมาก เขามีมารดารอคอยอยู่

"ได้ข้าจะถอด"

"ดีมาก ถอดสิ"

นที ปลดตะขอ ถอดสร้อยคอออกจากตัวทันที แล้วปล่อยลงไปยังพื้นใต้น้ำ

แค่เพียงแวบเดียว ฟ้าก็ผ่าลงมากลางน้ำ นับร้อยครั้ง ดังก้องฟ้า ไปหมด ทุกอย่างมืดมิด น่ากลัวเหลือเกิน