สายลมร้อนพัดมาเบาๆไม่สามารถลดอุณหภูมิความร้อน ของอากาศยามบ่ายๆเหมือนแกล้งคนยากไร้ที่ไม่มีเครื่องปรับอากาศเหมือนคนในเมือง เกิดมาจนก็ต้องทนก้มหน้าก้มตาต่อไปแม้บางครั้งจะอดโทษโชคชะตาฟ้าลิขิตไม่ได้ “แจ่ม” เองก็ไม่พ้นชะตากรรมของความยากจนไปได้หล่อนเองแม้จะอายุอานามเกือบสี่สิบเข้าไปแล้วยังคงต้องลำบากอยู่ ลูกเต้าที่มีอยู่ถึงแม้ว่าจะโตกันหมดแล้วต่างแยกย้ายกันไปมีครอบครัวลูกชายเองที่มีอยู่สองคนพอโตกำลังจะพึ่งได้ก็ดันมามีเมียจนต้องไปอยู่บ้านเมียตามประเพณี โชคยังดีที่ยังมีลูกสาวอยู่คนหนึ่งหล่อนชื่อ “ลำยอง” ตอนนี้ก็แต่งงานกับไอ้หนุ่ม ”บุญสม” หมู่บ้านใกล้ๆกันมาช่วยงานได้บ้าง หล่อนทนลำบากทำมาหากินกับ”ผัน”ผัวของหล่อนที่อายุก็เกือบห้าสิบของหล่อนจนมีที่ดินเป็นของตัวเอง เอาไว้ทำนาและปลูกผักไว้กินเองตามประสาคนบ้านนอก ผัวของหล่อนก็ขยันขันแข็งดีว่างจากทำนาก็ไปหารับจ้างทำงานสวน กลางคืนก็ยังออกไปหาปลาเมื่อถึงฤดูน้ำหลาก หล่อนเองเมื่อหมดฤดูทำนาก็เข้าป้าเอาควายไปเลี้ยงพร้อมกับหาของป่ามาขายที่ตลาดหน้าบ้านผู้ใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นผักหายากที่ขึ้นตามป่า เห็ด ผึ้ง หรือทุกอย่างที่กินได้