หลังจากอุบัติรถคว่ำในวัยเด็กทำให้ฉันสูญเสียคุณพ่อไป แถมยังฟื้นขึ้นมาพร้อมกับสัมผัสพิเศษที่ฉันไม่ต้องการ นั่นก็คือ การมองเห็นวิญญาณ

กว่าฉันจะรับมือกับสัมผัสพิเศษนี้จนใช้ชีวิตได้เหมือนคนปกติก็หนักหนาสาหัสเหมือนกัน จะเรียกว่าเห็นผีจนชินก็ได้​ ถ้าใครมองเข้ามาคงคิดว่าฉันเพี้ยน เหมือนไอ้บ้าคนนี้ไง!!

"นี่..เธอคุยกับใคร?"

"เพี้ยนรึไงคุยคนเดียว"

"ฉันสะดวกใจจะเรียกเธอแบบนี้ ยัยแม่มด"

ไม่รู้ว่าด้วยวิญญาณหรือเวรกรรมที่มีต่อกัน ทำให้ฉันต้องเข้ามาข้องเกี่ยวกับผู้ชายกวนประสาทคนนี้ เป็นถึงเดือนมหาลัย หน้าตาก็ดีแต่นิสัยเสียชิบหาย แต่แปลกมากที่เวลาเขาอยู่ใกล้ๆ ฉันกลับมองไม่เห็นสิ่งลี้ลับใดๆเลย!