“ท่านอ๋องมาที่นี่อีกแล้วหรือ” หญิงกลางคนผู้หนึ่งเดินเข้ามายืนเคียงข้างเฉินจินเซียนหลง

“ท่านป้าหง ท่านพ่อท่านแม่ตอนนี้พวกเขาจะมีความสุขหรือไม่” ท่านอ๋องมาดๆหันไปถามผู้ที่เลี้ยงดูเขามา เบื้องหน้าทั้งสองมีหลุมศพสองหลุมอยู่เคียงข้างกัน ป้ายหนึ่งสลักว่า ผู้เป็นดวงใจแห่งตำหนักนางแอ่นหวน อีกป้ายสลัก เจ้าตำหนักผู้รักเพียงดวงใจเดียว

“หม่อมฉันทำได้เพียงคาดหวัง หากชาติหน้ามีจริงขอให้พวกเขาได้มาพบเจอกันอีก อย่าได้เจ็บปวดอีกเลย”

“ความรักของท่านพ่อยิ่งใหญ่ยิ่งนัก ข้าจะเป็นเช่นท่านจะรักมั่นเพียงคนผู้เดียว” เฉินเจินเซียนหลงกล่าวเหมือนเป็นคำสาบานต่อหน้าหลุมศพบิดามารดา แม้ไม่เคยเจอผู้เป็นแม่แต่เขาเชื่อว่านางจะต้องงดงามมากๆ เป็นคนที่ยิ้มแล้วทำให้แม้แต่นกนางแอ่นยังต้องบินวนกลับมาเพื่อมองรอยยิ้มนั้นอีกรอบ ตำหนักของท่านแม่จึงถูกตั้งชื่อว่านางแอ่นหวน