"ไนท์!!!"

"เธอมาตั้งแต่ตอนไหนน่ะ"สกายที่ได้สติก่อนเอ่ยปากถาม

"ก็ไม่นาน แค่มาทันได้ยินพวกนายแนะนำตัวกัน"ไนท์พูดเสียงเรียบ

"นั้นมันก็...ตั้งแต่ต้นเลยไม่ใช่รึไงน่ะ!!"สกายโวย แต่หญิงสาวยักไหล่ราวกับไม่สนใจอะไร

"แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน ที่เมื่อกี้เธอบอกว่าคนคนนี้เป็นอะไรนะ?"ว่าแล้วก็ชี้นิ้วไปทางชายหนุ่มนามว่าไลท์"เธอบอกว่าเขาบ้างั้นเหรอ?"

"ใช่ นายนี่เก่งนะที่คุยกับคนบ้ารู้เรื่องน่ะ"ไนท์ปรายตามองไปยังไลท์ด้วยแววตาเย็นชาแต่ไลท์ก็ยังคงมองมายังไนท์นิ่งก่อนจะพูดขึ้น

"เธอ...เมื่อไรจะหายโกรธกันแน่"ไลท์ถามไนท์ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่ฟังดูสั่นๆ

"โกรธ? ใช้คำผิดรึเปล่า? ฉันไม่เคยโกรธคุณนิ เพราะคุณไม่ได้เป็นคนทำ"ไนท์พูดจบก็หมุนตัวเตรียมเดินเข้าบ้าน

"งั้นทำไมไม่กลับไปกับฉันสักทีล่ะ!!"คำพูดของไลท์ทำให้ไนท์ต้องชะงักเท้าที่กำลังเดินแต่หญิงสาวก็หันเพียงเสี้ยวหน้ากลับมามอง

"งั้นถ้าคนคนนั้นเขากล้ามาหาฉันสักครั้งและยอมรับในสิ่งที่ฉันกำลังทำฉันขอคิดดูก็แล้วกัน"พูดจบหญิงสาวก็แสยะยิ้มส่งท้ายให้

"เฮ้ออออ ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะครับคุณสกาย"ไลท์ก้มศีรษะให้สกายก่อนจะหมุนตัวกลับไปทางเดิม

สกายที่เห็นว่าไลท์เดินไปจนลับสายตาแล้วจึงเดินไปทางที่ไนท์เดินไป

โต๊ะไม้หินอ่อน (สวนข้างบ้าน)

"มาอยู่นี่เอง หาตั้งนาน"สกายที่เดินหาไนท์ทั่วบ้านก็มาเจอไนท์นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้หินอ่อน"นั่งด้วยคนดิ"ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก - -

เมื่อไม่มีเสียงอณุญาติชายหนุ่มจึงจัดการอณุญาติตัวเองนั่งลงข้างๆกับหญิงสาว

ผ่านไป30นาที

ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรสกายเองก็คิดว่าไนท์คงอยากจะอยู่คนเดียวจึงทำท่าจะลุกแต่จู่ๆเสียงของหญิงสาวก็พูดขึ้น

"นั่งเป็นเพื่อนกันก่อนได้รึเปล่า?"สกายไม่ได้ตอบอะไรเขานั่งลงตามเดิม

"เธอ...เป็นอะไรรึเปล่า?"สกายเริ่มตั้งคำถามแต่ก็ไม่ได้คาดหวังจะได้คำตอบอะไร

"ไลท์...คือพี่ชายของฉัน"ไนท์เริ่มเล่าออกมา นั้นทำให้สกายหันมองอย่างสนใจ

"ครอบครัวของฉันมีกัน 4 คน พ่อ แม่ พี่ชาย และฉัน ฉันอายุห่างกับพี่ชายแค่ 3 ปี และครอบครัวของฉันในทุกๆวันมีความสุขเหมือนครอบครัวทั่วไป จนวันนึง คุณพ่อจับได้ว่าคุณแม่มีชู้ท่านสองคนจึงตัดสินใจเลิกกันตอนที่ฉันยังอายุแค่ 8 ขวบ เท่านั้น ส่วนพี่ชายฉันก็จากพี่ชายที่แสนดีก็กลายเป็นคนที่ติดเหล้าสูบบุหรี่ คบเพื่อนผิดๆ คุณพ่อเองก็เอาแต่ทำงานไม่มีเวลาให้จนพี่ชายฉันอึดอัดหนีออกจากบ้านไป จนฉันเหลืออยู่กลับพ่อแค่สองคน แต่ความอดทนบางครั้งมันก็มีขีดจำกัด เมื่อ 2 ปีก่อนฉันทะเลาะกับท่าน เพราะท่านอยากจะให้ฉันไปสืบทอดกิจการที่ท่านทำแต่ฉันไม่อยากทำแน่นอนว่าฉันบอกท่านหลายครั้งแล้ว แต่ท่านก็ไม่รับฟังท่านบอกว่าตคามฝันของฉันไม่มีทางสำเร็จฉันจึงออกจากบ้านมาวันนั้นและจะพิสูจน์ให้ดูว่ามันจะสำเร็จอย่างที่ฉันเคยลั่นวาจาเอาไว้ แต่บางครั้งฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่ามันจะสำเร็จ หึ"ไนท์จบประโยคด้วยเสียงหัวเราะราวกับจะกัวเราะเยาะตัวเอง หญิงสาวรู้สึกได้ว่าขอบตาของตัวเองร้อนผ่าวจึงได้แต่เงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะไม่ให้น้ำตาไหลลงมา แต่...จู่ๆก็มีมืออีกมือนึงที่เอื้อมมากุมมือของหญิงสาวเอาไว้จนเธอต้องหันมอง สกายส่งยิ้มให้

"เวลาอยู่กับฉันเธออ่อนแอได้นะ อยากร้องไห้ อยากพูดอะไร อยากระบายอะไร ได้เสมอนะ คิดซะว่าฉันเป็นต้นไม้ก็ได้นะ^^"สกายพูดด้วยรอยยิ้ม

"ขอบคุณ"แค่สองคำพูดจบก็ราวกับก๊อกแตกน้ำตาของไนท์พรั่งพรูออกมาจนสกายต้องกอดปลอบใช้มือนึงกอดไว้อีกมือนึงลูบหัวของหญิงสาวแต่ไนท์ร้องไหไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาเลยสักนิด ช่างเป็นเรื่องที่น่าแปลก!!!