***INTRO

ในรั้วมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงระดับต้นๆของประเทศไทย วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียน ผมในฐานะนิสิตชั้นปีที่1 ที่เข้ามาเรียนที่นี่เป็นวันแรก ค่อนข้างที่จะวุ่นอยู่กับการเดินหาคณะตัวเอง แม่งเอ๊ย ตอนนี้สายมากแล้วด้วย อยู่ตรงไหนวะ ตอนมาสัมภาษณ์ผมก็จำได้ว่าตึกอยู่แถวๆนี้ ไปทางไหนกันแน่ล่ะเนี่ย หรือว่าทางนั้น ไม่ก็ทางนี้ ใช่ๆ ทางนี้แน่ๆจำตึกนี้ได้ ขณะที่ผมกำลังเดินข้ามถนนเพื่อที่จะข้ามไปอีกฝั่งนั้น จู่ๆปอร์เช่คันสีดำเงาวับก็ขับมาด้วยความเร็วสูง 

'ปื้น ปื้น ปื้น!!!!!'

'เหวอออออ ตุ๊บบบบบบ!!!'

ผมหงายหลัง ล้มลงกับพื้นถนนศอกไปกระแทกเข้ากับฟุตบาทเต็มๆ เสียงแตรรถเสียงเบรกดังสนั่นไปทั่วบริเวณ นิสิตคนอื่นที่อยู่รอบๆต่างมองมาที่ผมด้วยความตกใจ

"โอ๊ยยย! อึ่ก...เจ็บชิบ หึ้ยยยย!!!! ขับรถประสาอะไรวะ ซื้อใบขับขี่มารึไง ลงมาเดี๋ยวนี้นะโว้ยยยยยยย!!!!!" 

ด้วยความเดือด และเจ็บแผลไปด้วย ผมลุกขึ้นมาใช้มือทุบกระจกรถสปอร์ตคันหรูที่ติดฟิล์มสีดำทึบทำให้ไม่สามารถมองเห็นคนขับที่นั่งอยู่ข้างใน 

'ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง!!'

"บอกให้เปิดไงว่ะ จะชนแล้วหนีรึไง ลงมาสิโว้ยยย!!" 

หน๋อยรู้จักผมน้อยไปซะแล้ว ผมถอยหลังมาหนึ่งก้าว ใช้มือพับแขนเสื้อนิสิตขึ้นมาที่ข้อศอกทั้งสองข้าง แต่จังหวะที่ดึงแขนเสื้อขึ้นไปสัมผัสกับแผล ความเจ็บก็แล่นขึ้นมาตามแขนแสบชาไปหมด แขนเสื้อสีขาวมีเลือดสีแดงไหลซึมออกมา แต่ผมไม่ได้สนใจ ตอนนี้เจ็บใจมากกว่า ผมเดินมาดีๆแท้ๆ ก่อนจะข้ามถนนก็มองซ้ายมองขวาดูรถเรียบร้อย แต่พอจะข้ามมันก็ขับออกมาจากโรงจอดรถ พุ่งมาทางผมด้วยความเร็ว แล้วตอนนี้ยังจอดรถแน่นิ่งไม่ลงมาถามอะไรสักคำ 

"ได้ จะไม่ลงมาจริงๆใช่มั้ย"

ผมตั้งท่าถอยหลังมาอีกสองสามก้าว จะวิ่งไปถีบประตูรถของเจ้าของรถปอร์เช่คันนี้ แต่จังหวะที่กำลังจะยกเท้าขึ้น ประตูฝั่งคนขับก็ถูกเปิดออกมา ทำให้ผมชะงักเท้าค้างไว้กลางอากาศ

รองเท้าหนังสีดำเงาวับปรากฏต่อสายตาของผม เมื่อเจ้าของรถยื่นเท้าออกมาจากรถก้าวเท้าลงมาสัมผัสกับพื้นถนน แล้วยืนเต็มความสูง คนอะไรจะสูงขนาดนี้เนี่ย กางเกงสแลคสีดำเข้ารูปที่ดูสมส่วนกับผู้สวม เข็มขลัดนิสิตที่ดูใหม่มากเหมือนพึ่งจะซื้อมา เสื้อนักศึกษาที่ขาวสะอาดดูเรียบร้อย ทรงผมเซตมาอย่างดีบวกกับใบหน้าที่ขาวเนียน จมูกโด่ง สวมแว่นกันแดดสีดำ มือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างยืนพิงประตูรถแล้วมองมาที่ผม 

"หึ เท่ตายล่ะ!!!"

'กรี๊ดดดดดดดดดดด!!! นะ...นั่นมัน...พี่ซัน พี่ซันจริงๆด้วยแก หล่อ เท่ โดนใจ ได้สักครั้งฉันจะตั้งใจเรียน งื้อออ!!!'

'โอ๊ยยยย หยุดค่ะ พี่ซันเป็นของฉัน เค้ามองมาที่ฉันด้วยแกเห็นมั้ยดูสิๆๆ อร้ายยยยยยยย!!! กรี๊ดดดดดดดดด!!'

'ยาดมๆ ยาดมฉันอยู่ไหน'

เสียงกรี๊ดดังลั่นมาจากด้านหลังของผม ผมยืนนิ่งตาค้างไปสามวิกะพริบตาปริบๆ แล้วมองไปยังสาวๆเจ้าของเสียง ที่พากันยกมือขึ้นมาทาบอก ทำสีหน้าเคลิบเคลิ้ม ส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มมองไปยังไอ้คนที่มันจะขับรถชนผม ให้ตายสิครับ คนเจ็บอยู่นี่ไม่มีใครสนใจผมเลยสักคน นิสิตที่อยู่บริเวณรอบๆที่มามุงดูต่างพากันยกมือถือขึ้นมาถ่ายภาพเจ้าของรถคันนี้กันยกใหญ่

"เหอะๆ อะไรกันเนี่ย มันเป็นใครกันแน่วะ รึว่าเป็นดารา แต่ไม่น่าจะใช่ ถ้าเป็นดาราแล้วนิสัยเสียไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้นะ ไปเป็นขอทานเถอะ ไม่สิ ขอทานยังนิสัยดีมีมารยาทมากกว่าคนแบบนี้ซะอีก ให้ตายสิ พูดแล้วก็หงุดหงิดชิบหาย!!"

"ตาเถร!!! OMG!!! อกอีแป้นจะแตก!!!" 

ขณะที่ผมกำลังสบถพูดกับตัวเองอยู่นั้นสามสาวเมื่อสักครู่ที่ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนเเสบแก้วหูให้กับไอ้โย่งตัวสูงเจ้าของรถหรูคันนั้น ก็เดินเข้ามาหาผมพร้อมกันสามคนแล้วยืนเรียงหน้ากระดานอยู่ตรงหน้าผม ก่อนที่จะมีสาวกระโปรงสั้นเสมอหู นมตู้มแบบที่กระดุมเสื้อนิสิตแทบจะปริกระเด็นหลุดออกจากเสื้อตัวจิ๋วที่รัดติ้วอยู่ละ ก็ก้าวเข้ามายืนข้างหน้าผมก่อนจะพูดออกมา

"เมื่อกี้ที่นายพูดคงไม่ได้หมายถึงพี่ซันสุดหล่อของฉัน ใช่มั้ยยะ?"

"พะ...พี่ซัน? ใครเหรอครับ?"

"OMGGG!!! นี่นายไม่รู้จักพี่ซัน สหรัฐ สกุลเกียรติ นายแบบดัง ว่าที่คุณหมอ แถมยังเป็นเดือนมหาลัยของเรา นายไม่รู้จักงั้นเหรอ?"

"ครับ ไม่รู้จักเลย"

" O_O เหอะ!!!"

ผมพูดออกไปตามความจริง แล้วผมก็งงด้วยว่าเธอจะเดินมาสาธยายชื่อ-นามสกุล ไอ้คนที่เธอพูดถึงอยู่ให้ผมฟังทำไม และจังหวะนั้นเองขณะที่ผมกำลังจะหันกลับไปมองไอ้คนที่มันตั้งใจจะขับรถชนผม ผมก็ต้องสะดุ้งชะงักกึกเมื่ออยู่ๆมันก็เดินเข้ามาจับข้อมือของผมแน่นพร้อมกับดึงกระชากแขนผมไปที่รถของมัน ก่อนจะเหวี่ยงตัวผมไปอีกฝั่งของรถและเปิดประตูด้านข้างคนขับออก แล้วยัดตัวผมเข้าไปในรถของมัน.....

'เหวอออออ!!!!'

.

.

.

***TBC.

นิยายเรื่องนี้เองแต่งขึ้นมาจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ18ปีขึ้นไป มีเนื้อหาที่ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่าน มีศัพท์วัยรุ่นอยู่ค่อนข้างเยอะ คำโปรย เนื้อหาการบรรยายเรื่องอาจใช้คำไม่สวยเท่ากับนักเขียนหลายๆท่าน เพราะนี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่ผมเขียนนิยาย ไม่เคยเขียนมาก่อน

การดำเนินเรื่องจะค่อยๆเป็นค่อยๆไป

เป็นการบรรยายชีวิตในแต่วันของตัวละคร จะไม่มีการตัดตอนวาร์ปไปวาร์ปมาเพราะผมรู้สึกว่าไม่ชอบอะไรที่เวลาอ่านแล้วเราต้องมานั่งประติดประต่อเรื่องเอง จึงเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาตามความชอบส่วนตัวล้วนๆ

ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะครับ

และล่าสุดผมก็พึ่งสร้างเพจใหม่เป็นของตัวเอง สามารถทักเข้ามาพูดคุย ติดตามความเคลื่อนไหวของนิยาย มีอะไรแจ้งผมจะแจ้งผ่านทางเพจ ฝากเข้าไปกดติดตามให้กำลังใจกันใน Facebook ด้วยนะครับ ตามลิงก์ด้านล่างเลย

https://www.facebook.com/นุ-NU-2143501985911413/?modal=admin_todo_tour

ซันxนุ

ขอบคุณภาพจาก

#YolotzinMota

By

#นุ