นิยายเรื่อง รุ่นพี่ขี้หงุดหงิดกับรุ่นน้องสายอ่อย

เรารีไรท์มาจากเรื่องเก่าที่แต่งเละไว้

เป็นภาคแรกของซีรี่ร์ชุด โรงเรียนล้อมรัก

เราคิดขึ้นมาเองเพราะงั้นไม่ซ้ำใครแน่นอนกับชื่อซีรี่ร์^-^

เรื่องอื่นพักไว้ก่อน ช่วงนี้ฉันอยากแต่งอะไรใสๆ แบบนี้บ้าง

มีความนิยายแจ่มใสเบาๆ ก็มันน่ารักใสๆ วัยรุ่นอะเธอ ไม่ให้แจ่มใสจะให้ด่างขาวหรอ... นี่มุกหรือเปลือกหอย (ขอโทษค่ะ -_-;)

กริบ

เอาเป็นว่า นิยายเรื่องนี้ไม่มีฉากอย่างว่าเพราะเป็นแนวใสๆ

คำโปรด

.

.

.

ติ๊ก ๆ ติ๊ก ๆ

เสียงของนาฬิกาปลุกดังระงมไปทั่วห้องหรูสไตล์เจ้าหญิงดีสนีย์สีพาสเทลหวานแหวว ร่างบางอกตูมในชุดเสื้อเชิ๊ตตัวใหญ่ลืมตาปรือมองไปทางนาฬิกาตัวร้ายอย่างไม่พอใจ

ติ๊ก ๆ ติ๊ก ๆ

เมื่อเลือกที่จะเมินเจ้านาฬิกาตัวร้ายมันก็ยิ่งร้องดังขึ้นต่อเนื่องจนฉันหมดความอดทน ชันตัวนั่งจ้องมันตาแข็งปั๊ก ชักมีน้ำโหละนะ-*-

ก๊อกๆ ๆ

“คุณหนูคะ ได้เวลาตื่นทานข้าวแล้วค่ะ ตอนนี้คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงกำลังรอคุณหนูอยู่นะคะ” เสียงของแม่บ้านดังขึ้นเรียกสติฉันที่กำลังจะโยนเจ้านาฬิกาตัวร้ายลงพื้น

ห๊ะ! อะไรนะ?

“กี่โมงแล้ววะ...!!”

ฉันก้มมองเข็มนาฬิกาสั้นชี้ที่เลขเจ็ดส่วนเข็มยาวชี้ที่เลขสิบเอ็ด... ชิบหายแล้ว! ฉันเขวี้ยงนาฬกาในมือลงเตียงรีบก้าวขาลงพื้นพรมเดินตรงเข้าห้องน้ำด้วยความรีบร้อน

กุก กัก ๆ ๆ

เสียงข้าวของหล่นกระจัดกระจ่ายเต็มพื้นห้องแต่งตัวที่ตอนแรกถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ ฉันไม่คิดจะสนสิ่งของเหล่านั้นรีบผูกไทประจำโรงเรียนติดตราสัญลักษณ์บลาๆ

โอ๊ยอะไรเยอะเยาะวะเนี่ย!

ตุบตับ ๆ ๆ

ฉันรีบวิ่งลงบันไดด้วยความเร็วจี๊ ก่อนจะลดความเร็วลงเมื่อถึงขึ้นที่สี่รีบจัดท่าจัดทางให้สำรวมกว่าที่เป็นอยู่แล้วเดินเข้าไปทางห้องรับประทานอาหาร

“ชักช้าจริงๆ เวลาฉันเป็นเงินเป็นทองนะส้มเช้ง” เสียงทรงอำนาจดังขึ้นดุๆ สายตาบ่งบอกว่าไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ฉันลงมาช้า เขาหยิบซ้อมกับมีดขึ้นตัดฮอทด็อกลมควันชิ้นพอดีคำแล้วนำเข้าปาก

“เด็กนี่จริงๆ เลยชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อนตลอด” เสียงแหลมของคุณหญิงพร้อมกับคำพูดนั้นทำให้ฉันรู้สึกไม่พอใจและรู้สึกผิดไปตามๆ กัน

“ขอโทษค่ะ” ฉันบอกก่อนจะก้มหน้างุดนิ่งกินไปเงียบๆ

พอรับประทานอาหารเช้าเสร็จก็ได้เวลาแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ใครหน้าที่มัน ฉันยืนส่งพ่อกับแม่ไปทำงานจนรถของพวกท่านออกไปจากเขตบ้านฉันถึงได้รีบวิ่งขึ้นรถไปนั่งที่ประจำของตัวเอง

“รีบหน่อยนะตา วันนี้หนูสายมากแล้ว”

ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมกับการแนะนำตัว ฉันคือ ส้มเช้ง หัวหน้าแก๊งหอยสังข์ที่มีสมาชิกเพียง 4 คนเท่านั้น(สมาชิกหลักอานะ) ตอนนี้ฉันเรียนมัธยมปลายปีที่ 2 โรงเรียนดังแห่งหนึ่งของประเทศที่พ่อแม่มีหุ้นส่วนอยู่ด้วย 17% ก็นะโรงเรียนนี้หุ้นส่วนเยอะจะตายไป

“เชิญครับคุณหนู”

ฉันก้าวขาลงรถพร้อมกระเป๋าเป้ที่ข้างในเต็มไปด้วยหนังสือ(ขยะ) ที่ฉันจับยัดๆ ใส่กันพอให้พ่อแม่ไม่ถามเซ้าซี้ เมื่อเดินลงมาจากรถสายตาของคนรอบข้างก็มองมาด้วยความสนใจ

จะมองอะไรกันนักกันหนา ไม่เคยเห็นคนลงจากรถกันรึไง!

ฉันเดินสะพายเป้ข้างเดียวเข้ามาในโรงเรียนด้วยความรู้สึกฉุนเฉียว หงุดหงิดจากพ่อแม่ รถติดแล้วยังจะสายตามากมายที่จ้องมาด้วยความสนใจ บ้างก็อิจฉา เหยียดหยาม!

ตุบ!!

“ว้าย!! ไปหงุดหงิดอะไรมาวะอีเช้ง กูล่ะตื่นหมดนึกว่าใครเอาช้างมาโยนทิ้งที่โรงอาหาร”

นี่คือ งามตา สมาชิกหลักแก๊งหอยสังข์ งามตาคือคำนิยามของความสะถุนโดยแท้ สวยแต่รูปกายภายนอก แต่สันดารยากจะหาสามียิ่งนัก!

“เออนั้นดิ หงุดหงิดไรมา”

นี่คือ มรกต สมาชิกหลักแก๊งหอยสังข์ มรกตคือนิยามของความฟุ่มเฟือยที่แท้จริง ใช้เงินเก่งเป็นที่หนึ่ง ได้ข่าวมาว่าไปเดทกับลูกผู้ดีคนหนึ่งก็จัดชาแนลไปชุดใหญ่และใช่ นั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ทั้งคู่ไปเดทกัน

“หงุดหงิดเก่ง”

และนี่คือ ความหวัง สมาชิกหลักแก๊งหอยสังข์ ความหวังคือนิยามของคนขี้เล่น ที่ชอบทำอะไรสนุกๆ จนไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของคนอื่น ขอแค่ตัวเองสนุกและพอใจเท่านั้น เอ๊ะ! หรือเป็นนิยามของคนเห็นแก่ตัวกันนะ?

“เฮ้ย มีแต่คนมองไม่รู้จะมองอะไรนักหนาตั้งแต่ยังไม่เดินเข้าโรงเรียนมาจนถึงโรงอาหาร” ฉันรีบบ่นใส่อารมณ์ความหงุดหงิดเข้าไปให้พวกเพื่อนๆ ฟังกันทันที “ฉันล่ะเบื่อ! ไม่เคยเห็นมนุษย์กันรึไงมองอยู่นั้นแหละไม่รู้รึไงว่าคนโดนมองมันหงุดหงิด”

“หือ? พวกมึงดูน้องคนนั้นดิฝรั่งจ๋าผัวมากอะอีเวร” งามตามองตาไม่กระพริบ รีบบอกให้เพื่อนๆ หันไปมองอนาคตหนุ่มฮอตของโรงเรียนกันทันที

อ้าวเดี๋วนะ แล้วที่ฉันไปพูดล่ะพวกแกได้ฟังกันไหมเนี่ยทำไมพร้อมใจกันแรดหันไปมองตามที่งามตามันบอกงี้ล่ะวะ แล้วดูแต่ละคนน้ำลายแทบหกจะหล่อแค่ไหนกันเชียววะ?

ขวับ

โอ้พระเจ้า นั้นมันอนาคตพ่อของลูกผัวจดทะเบียนของฉันนี่นา>O<

........................................................................

ขอให้สนุกนะคะ

ผู้แต่ง: AnanchaShirt

เปิดเรื่อง: 19/03/2562