Content Warnings and Trigger Warnings

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาไม่เหมาะสม (การบังคับขืนใจ,การใช้กำลังรุนแรง)

ปฐมบท

ตั้งแต่ที่ข้าจำความได้ ข้างกายของข้าก็มีท่านแม่กับเสี่ยวเซียงมาโดยตลอด

ท่านแม่เลี้ยงดูข้า พี่เสี่ยวเซียงปรนนิบัติข้า

ชีวิตในวัยเยาว์ไม่รู้สึกขาดเหลืออะไร

จนกระทั่งข้าได้รู้จักคำว่า “ท่านพ่อ”

ข้าไม่มีท่านพ่อ แต่สหายของข้าล้วนมีกันทุกคน

พวกเขาเรียก “ท่านพ่อ” “ท่านแม่”

แต่แล้วเหตุใดข้าจึงมีเพียงแค่ “ท่านแม่” กันเล่า?

พอข้าถามคำถามนี้ออกไป ท่านแม่เพียงแค่ยิ้มแล้วบอกว่า “ท่านพ่อ” สิ้นไปแล้ว

ข้าเห็นดวงตาที่ราวกับต้องการจะร้องไห้ของท่านแม่ ข้าจึงไม่เอ่ยถามสิ่งใดอีก

ก็แค่ไม่มีท่านพ่อ ข้ายังมีท่านแม่กับพี่เสี่ยวเซียง

ถึงจะคิดเช่นนั้น แต่เมื่อเห็นเด็กคนอื่นเรียกท่านพ่อพร้อมกับโดนอุ้มอยู่บนหลัง...ข้าก็ยังคงอยากมีท่านพ่ออยู่

เมื่ออายุได้สามปีข้าก็ไม่คิดอะไรแล้ว แต่เหตุใดถึงยังมีคนมาล้อข้าว่าไม่มีท่านพ่ออยู่อีก!

ข้าทำร้ายมันไปด้วยความเกลียดชัง

กลับบ้านมาพร้อมกับความรู้สึกอัดแน่นอยู่ภายในใจ

หากข้ามีท่านพ่อข้าก็จะไม่โดนล้อ!

เหตุใดท่านพ่อจึงต้องรีบสิ้นไปก่อนเช่นนี้!

ข้าอยากมีท่านพ่อ!

ท่านแม่มาหาข้า ข้าบอกความจริงไปทุกอย่าง

ในที่สุดท่านแม่ก็ร่ำไห้ในขณะที่เอ่ยออกมา

ข้าไม่อยากเห็นท่านแม่เจ็บช้ำ จึงไม่อยากจะเรียกร้องสิ่งใดอีก

ถึงอย่างไรก็มิใช่ความผิดของท่านแม่ที่ท่านพ่อสิ้นไป

แต่หากข้ามี “ท่านพ่อ” สักครั้ง...

ข้าพยายามจะไม่สนใจคำว่าท่านพ่ออีก

ตั้งใจร่ำเรียนและเป็นแม่ทัพเป็นสิ่งที่สำคัญ!

ข้าชอบร่ำเรียนวรยุทธ์ ปีหน้าข้าก็จะได้เข้าโรงเรียนแล้ว!

ท่านหวงจินสอนวรยุทธ์ข้า ข้าจึงชอบเขา หากท่านหวงจินเป็นบิดาของข้าก็คงจักดีไม่น้อย

อยู่มาวันหนึ่ง ข้าก็เพิ่งรู้ว่าในที่สุดข้าก็มีท่านพ่อที่แท้จริง

หากแต่ท่านพ่อที่ข้าได้เจอนั้นช่างแตกต่างกับสิ่งที่เคยฝันเอาไว้

บุรุษที่มีแววตาดุดันราวกับพวกโจรป่านั่นคือท่านพ่อของข้าอย่างนั้นรึ!

ยามแววตาดุดันนั่นมองมา ข้าก็ไม่อยากจะเชื่อ

ข้าไม่เชื่อ!

บุรุษผู้นั้นยังคงไม่ไป แถมยังมาอาศัยอยู่ภายในบ้านของข้าอีก

ท่านแม่บอกเขาบาดเจ็บ

แต่ข้าคิดว่าเขาเป็นผู้ที่บาดเจ็บและเห็นแก่ตัวที่สุด

สั่งท่านแม่ของข้าราวกับท่านแม่เป็นคนรับใช้

ข้าทนไม่ไหวจึงลุกขึ้นปกป้องท่านแม่

บุรุษโจรป่านั่นก็ยังคงแย้งกลับมา

ไม่! คนเช่นนี้มิใช่ท่านพ่อของข้า!

ผู้ใดจะรู้ว่าโจรป่าผู้นั้นเป็นวรยุทธ์และเป็นเจ้าของอาชาสีดำที่อยู่หน้าบ้าน

แม้นข้าจะไม่ชอบเขา แต่เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าสนใจ

เขาเล่าให้ข้าฟัง แถมยังสอนวรยุทธ์ต่างๆ ที่ล้วนยากและล้ำลึกกว่าท่านหวงจินอีก!

ข้าตั้งใจฟังพร้อมกับความชื่นชอบโจรป่าผู้นี้ที่เพิ่มมากขึ้น

ในที่สุดข้าก็รู้สึกว่าการเรียกเขาว่า “ท่านพ่อ” นั้นเป็นสิ่งที่น่าภูมิใจ

บิดาของข้าเป็นแม่ทัพใหญ่ เขาพาข้ากับท่านแม่กลับจวนออกห่างจากหมู่บ้านแห่งนี้

ข้าไม่รู้ว่าเมืองหลวงเป็นเช่นไร แต่ข้าเชื่อว่านั่นเป็นสถานที่ที่ข้าจะต้องได้เรียนรู้และฝึกฝนการเป็นแม่ทัพ

ตอนนี้ข้ามีทั้ง “ท่านพ่อ” และ “ท่านแม่” แล้ว!

หลังจากนั้นห้าปี...ข้าก็มีทั้งท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่และน้องชายน้องสาว

ข้ามี “ครอบครัว”

ในตอนที่อายุได้สิบสี่ปี...ข้าเริ่มออกรบ

อายุเข้าสิบหกปี...ตำแหน่งของข้าคือรองแม่ทัพ

จนกระทั่งอายุปีที่สิบเจ็ดเวียนมาถึง...ข้าได้กลายเป็นแม่ทัพใหญ่

ตำแหน่งที่ข้าใฝ่ฝันอยากได้มันมาโดยตลอด

ความรู้สึกยามจับดาบเชือดเฉือนศัตรูเป็นสิ่งที่สนุกและตื่นเต้นที่สุด

อายุเข้ายี่สิบปี ความตื่นเต้นและความสนุกก็ยังคงเพิ่มมากขึ้น

นี่คงเป็นความรู้สึกที่มีเลือดนักรบไหลเวียนอยู่ภายในกาย

อายุเข้ายี่สิบห้าปี...ท่านแม่ส่งจดหมายมาถามไถ่ข้าที่ประจำการอยู่ชายแดนหัวเมืองใต้

ท่านแม่ยังคงเป็นท่านแม่ที่ข้ารัก...แต่คราวนี้นอกจากส่งปลาตากแห้งพร้อมกับข่าวการแต่งงานของพี่ฉิงเล่อแล้ว ท่านแม่ยังคงถามไถ่เรื่องคู่ครองของข้าอีกด้วย

อายุยี่สิบห้าปี ในวัยนี้บุรุษส่วนมากมักจะแต่งงานและมีลูกกันแล้ว

หากแต่ข้ายังไม่เจอผู้ที่ถูกใจ

ข้าตอบไปเช่นนี้ ท่านแม่ก็มิได้ว่าหรือบีบบังคับอะไร

เพราะท่านแม่รู้ว่าไม่มีทางจะบังคับข้าได้

ข้ามิใช่เด็กน้อยของบิดามารดาอีกต่อไปแล้ว

ข้าคือหานตงแม่ทัพใหญ่! ผู้อื่นล้วนเห็นข้าต่างก็ต้องก้มหน้าและเทิดทูนด้วยความหวั่นเกรง!

สามปีให้หลัง...ข้าจับเชลยผู้หนึ่งมาได้

มันพยศนัก แววตาของมันยามที่มองข้านั้นช่างดูไม่สบอารมณ์

ข้าจึงนำมันมาเลี้ยงเพื่อให้เชื่องเสียก่อนจะนำไปฆ่าทิ้ง

เก็บเชลยศึกได้แล้วจะให้ไว้ชีวิตอย่างนั้นรึ?

พวกนี้มันเลว! หากเป็นสตรีก็จะนำไปบำบัดอารมณ์หรือขายเป็นทาส

แต่มันเป็น “บุรุษ”

โทษคือการตายสถานเดียว

แต่ต้องหลังจากที่ข้านำมันมาเลี้ยงเพื่อให้สยบโดยภักดีเสียก่อน

แม้นขาข้างหนึ่งของมันจะบิดเบี้ยวมาแต่แรก...แต่ข้าก็ไร้ความปรานี

ชายแดนที่ไร้ความสงบ คงมิใช่ชายแดน

แม่ทัพที่มีความเมตตา ก็มิใช่แม่ทัพเช่นเดียวกัน!

____________________________________________________________________________

เอามาเจิมปฐมบทกันก่อนค่า เผื่อใครที่ไม่ได้อ่านเรื่องข้าเป็นอนุภรรยามาก่อน

เจอกันตอนหน้าค่ะ ชอบไม่ชอบบอกได้นะคะ