INTO

“ป๊าครับ ผมอยากได้อันนั้นจัง” เด็กน้อยหน้าตาน่ารักชี้ไปที่ของเล่นที่ตนเองอยากได้ให้ผู้เป็นพ่อดู ชางมินยิ้มและมองตามไปยังที่ๆชานยอลลูกของเขาชี้ชางมินเห็นดังนั้นจึงเดินจูงมือลูกชายสุดที่รักของเขาเข้าไปที่ร้านของเล่นทันที ชานยอลเดินไปหยิบรถบังคับที่เขาอยากได้มาให้ผู้เป็นพ่อดู ชานยอลดูจะชอบและอยากได้มันมากๆซึ่งชางมินเองก็ตั้งใจไว้แล้วว่าวันนี้จะซื้อของเล่นให้ลูกชายตัวดีและซื้อให้เซฮุนหลานรักของตน

“อยากได้มากเลยซินะเรา งั้นพ่อจะซื้ออีกอันเอาไปให้เซฮุนเอาไว้เล่นด้วยกันสองคน” ชางมินพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีผิดกับชานยอลที่ได้ยินชื่อของคนที่ตัวเองเกลียดหลุดออกมาจากปากพ่อของตนก็เป็นอันต้องอารมณ์เสียทันที

“ซื้อให้มันทำไมครับ มันไม่ใช่ลูกพ่อซักหน่อย!” ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัด ที่ผู้เป็นพ่อของตนทำเหมือนกับว่าเซฮุนเป็นลูกของเขาอีกคน

“ไม่เอาน่าชานยอลพูดจาไม่น่ารักเลย”

“อย่าซื้อให้มันนะครับ ผมอยากมีเล่นคนเดียว!!”

“ถ้าห้ามไม่ให้พ่อซื้อให้เซฮุนเราก็อดเหมือนกัน!” ชางมินพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดทำเอาชานยอลต้องก้มหน้าลง ไม่ใช่ว่าเขาร้องไห้แต่เขากับเคียดแค้นและเกลียดเซฮุนมากกว่าเดิม เกลียดที่พ่อของเขานึกถึงแต่เซฮุนซื้ออะไรให้เขาก็ต้องซื้อให้เซฮุน ทำเหมือนกับว่าเขานั้นเป็นพี่น้องกันแต่แท้จริงแล้วเซฮุนเป็นแค่ลูกของเพื่อนพ่อของเขา สำหรับเซฮุนเขามองชานยอลเป็นเพื่อนแต่สำหรับชานยอลเขามองเซฮุนเป็นศัตรู เป็นคนที่คอยทำลายความสุขของเขาแย่งความรักไปจากพ่อของเขา

ชางมินพาเด็กชายหน้าตาบูดบึ้งเดินเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่พร้อมกับถุงของเล่นถุงใหญ่ คริสเมื่อเห็นเพื่อนรักของตนเดินเข้ามาภายในบ้านก็ลุกขึ้นต้อนรับทันทีก่อนจะพากับไปนั่งที่โซฟา เซฮุนเองก็พึ่งเดินมาเซฮุนโค้งให้กับชางมินเป็นการแสดงความเคารพก่อนจะนั่งลงและหันมายิ้มให้กับชานยอลแต่ชานยอลนั้นแลบลิ้นให้กับเซฮุนแทน เซฮุนชินกับพฤติกรรมพวกนี้ไปเสียแล้วเขาและชานยอลไม่มีทางจะเป็นเพื่อนกันได้เลย เซฮุนพยายามจะสานสัมพันธ์ให้เขากับชานยอลเป็นเพื่อนกันให้ได้แต่ชายอลกับปฏิเสธมันทุกครั้งที่เขาพยายาม

“เซฮุนลุงซื้อของเล่นมาให้ด้วยนะ” ชางมินว่าพร้อมกับยื่นรถบังคับให้เซฮุน เซฮุนโค้งให้ก่อนจะรับมันมาด้วยท่าทางดีใจ

“ขอบคุณนะครับคุณลุง”

“เซฮุนพาชานยอลไปเล่นตรงนู้นสิ” เซฮุนเดินมาจูงมือชานยอลแต่ชานยอลนั้นสะบัดออกและเดินนำเซฮุนไป

“ชานยอลมาเล่นด้วยกันซิ” เซฮุนเรียกชานยอลที่เอาแต่นั่งมองเขาเล่นรถบังคับที่ชางมินพึ่งจะซื้อให้เขา ชานยอลลุกขึ้นเดินไปยังรถบังคับที่กำลังแล่นอยู่ เขาหาจังหวะที่รถนั้นวิ่งมาทางเขา ชานยอลแตะมันอย่างแรงจนมันตีลังกาหงายท้อง

“อุ๊ย! มองไม่เห็นน่ะขอโทษนะเซฮุน” เซฮุนมองชานยอลอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เซฮุนลุกขึ้นเดินไปเก็บรถบังคับตรงหน้าชานยอล

ตุ้บ!

“โอ๊ย” เซฮุนล้มลงเพราะโดนชานยอลพลั่ก

“อุ๊ย! ขอโทษนะฉันจะเก็บให้เลยดันนายไม่ให้เก็บแต่สงสัยออกแรงเยอะไปหน่อย” ชานยอลพูดพร้อมยิ้มมุมปาก การกระทำของเขามันบ่งบอกว่าเขาไม่ได้สำนึกผิดตามที่เขาพูดแต่เขานั้นดูสะใจมากกว่าที่สามารถรังแกเซฮุนได้

ชานยอลใช้เท้าของเขาเขี่ยรถบังคับที่นอนหงายท้องไปให้เซฮุน เซฮุนเองก็มองการกระทำของชานยอลอย่างเครียดแค้นเขาไม่คิดว่าชานยอลจะเป็นคนร้ายกาจขนาดนี้

“คุณหนูชานยอลคะ คุณชางมินให้มาตามค่ะ” สาวใช้เดินเข้ามาทำให้ชานยอลต้องก้มลงฉุดเซฮุนให้ลุกขึ้นทำเหมือนกับว่าเขานั้นกำลังช่วยเซฮุนที่หกล้มอยู่ให้ลุกขึ้นมา เซฮุนมองการกระทำอันเสแสร้งของชานยอล ชานยอลเองก็มองหน้าของเซฮุนพร้อมยิ้มร้ายกาจให้เขา ชานยอลดึงเซฮุนเข้ามากอด

“ฉันเกลียดแก อะไรที่เป็นของแกฉันจะแย่งมันมาเป็นของฉันให้หมดไม่เว้นแม้แต่ความรักที่พ่อของแกมีให้แก ฉันจะแย่งมันมาทำให้พ่อแกไม่รักแก ทำให้พ่อแกรักฉันและเขี่ยแกทิ้งเอาแกไปปล่อยไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตัดขาดจากแก อะไรที่เป็นความทุกข์ของแกมันคือความสุขของฉันจำไว้เซฮุน!!”

พลั่ก!”

ชานยอลพูดจบเซฮุนก็พลั่กชานยอลออกก่อนจะปล่อยหมัดเล็กๆของเขาเข้าไปที่ใบหน้าน่ารักของชานยอล ทำให้ชานยอลล้มลง สาวใช้ที่เข้ามาเรียกชานยอลเห็นเหตการณ์จึงเข้ามาห้ามเอาไว้ สาวใช้พาเด็กชายทั้งสองมาหาผู้แป็นพ่อของตน คริสที่รู้เรื่องราวการทะเลาะกันของชานยอลและเซฮุนก็ตีเซฮุนเป็นการใหญ่เพรังจากสาวใช้เล่าแล้วเซฮุนเป็นคนผิดเต็มประตูแต่หารู้ไม่ว่าชานยอลต่างหากที่เป็นคนผิด เขาพูดจายั่วอารมณ์เซฮุนทำให้เซฮุนโมโหและต่อยหน้าเขา ทุกอย่างมันเป็นแผนของชานยอลทั้งนั้น

“พอแล้วคริสแค่นี้เซฮุนก็เจ็บเกินพอแล้ว” ชางมินเข้าไปห้ามคริสที่กำลังจะฟาดมือลงไปที่ก้นของเซฮุน

“พอได้ยังไง! เด็กเกเรแบบนี้ต้องโดนตีเสียให้เข็ดจะได้ไม่ไปทำแบบนี้กับใครอีก!!”

“พอเถอะครับคุณลุงผมไม่เป็นไรหรอก สงสารเซฮุนเขานะครับเจ็บแย่เลย” ชานยอลพูดด้วยสีหน้าเศร้า ผิดกับเซฮุนที่จ้องเขาตาเขม็ง จ้องหน้าชานยอลด้วยความแค้นทั้งสองต่างจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ความแค้นจากวัยเด็กไม่มีวันจางหายชานยอลและเซฮุนต่างจำเหตุการณ์นั้นมาจนพวกเขาโต

เซฮุนโตมาดีพร้อมแต่ชานยอลนั้นกับร้ายมากขึ้นทุกวัน ทำร้ายเซฮุนได้ตลอดแต่การทำร้ายของเขามันแค่เปลี่ยนไปเขาแค่เปลี่ยนวิธี จากทำร้ายร่างกายกลายมาเป็นทำร้ายจิตใจและความรู้สึกของเซฮุนแทน