"ผู้หญิงแบบเธอจะทำอะไรฉันได้?" แฮกยังคงหยิ่งผยอง เขาไม่เคยรู้หรอกว่าฉันต้องเสียน้ำตาไปเท่าไหร่ให้กับคนอย่างเขา

พอแล้ว พอกันที!

ฉันชักปืนออกมาจ่อไปที่หัวเขา "ฉันฆ่านายได้" คำพูดฉันเบามาก เบาจนฉันคิดว่าแฮกอาจจะไม่ได้ยิน แต่บังเอิญว่าที่นี่เป็นแค่ชั้นดาดฟ้า ด้านล่างก็แค่ตึกร้างที่รอรื้อสร้างคอนโดใหม่ ตอนนี้มีแค่เราสองคน หนึ่งคนที่ถือปืนและหนึ่งคนที่ไม่เกรงกลัวอะไรเลย

แม้แต่ความตาย

"เธอทำไม่ได้หรอก" เขาไม่ได้ห้ามและก็ไม่ได้หวาดกลัว

"'ลองดูมั้ย?"

แกร๊ก!

ฉันแสดงให้แฮกเห็นด้วยการเหนี่ยวไกปืนขึ้น

"เพราะเธอมันขี้ขลาด"

แฮกไม่เคยเปลี่ยน เขาเหมือนคนตายที่ยังมีลมหายใจ ชีวิตของเขามันว่างเปล่าและไม่เคยมีที่ว่างให้กับใคร เขายืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ไม่ใช่เพราะเขากลัวฉันและไม่ใช่เพราะเขากลัวตาย

แฮกไม่เคยกลัวอะไร

และเป็นเพราะเขาไม่เคยกลัวอะไรต่างหากล่ะ เขาจึงเหมือนกับคนบ้าที่ทุกคนต่างหวาดกลัว

ไม่มีใครเดาใจเขาได้ และก็ไม่เคยมีใครกล้าทำมัน

แต่มาวันนี้ ฉันคิดว่าตัวเองบ้าพอจะลองมัน

ฉันไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่...

"งั้นเหรอ..." ฉันอยากจะยิ้มเยาะแฮก ให้เขาได้เสียใจที่มาเจอคนอย่างฉัน แต่ฉันทำไม่ได้เลย ริมฝีปากมันไม่ยอมขยับตาม แถมน้ำตามันยังไหลออกมาไม่หยุด

ฉันแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ

แพ้ให้กับแฮก...

เนื่องจากหาอารมณ์แต่งต่อไม่ได้จึงไม่มีกำหนดการลงค่ะ