"โอ๊ย !เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอกนะ ฉันคงไม่โง่พอ ที่จะให้ผู้ชายคนนั้นมาหลอกเอาสมบัติของฉันได้ไปง่ายๆ ฉันคบไว้แก้เหงา ก็แค่นั้น ฉันเบื่อเมื่อไหร่ ฉันก็จะเลิกกับเขาอยู่แล้ว ฉันไม่ได้จริงจังอะไรหนักหนาก็แค่สนุกไปวันๆ ฉันกับเขาเราต่างกันมากเธอก็รู้ " แพรวพราวคุยโทรศัพท์กับเพื่อนถึงชายหนุ่มที่ตนเองกำลังคบหาอยู่ แต่เธอไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มที่เธอเอ่ยถึงกำลังยืนอยู่ข้างหลังเธอ เขาได้ยินทุกถ้อยคำพูดของหญิงสาวที่เปล่งออกมา ทำให้เท้าของเขาหยุดชะงักขึ้นมาทันที ความตั้งใจที่มาหาหญิงสาวของเขาในวันนี้เพื่อมาบอกข่าวดีกับเธอและจะขอเธอหมั้นเอาไว้ก่อน ตัวเขาเองได้ทุนไปเรียนต่อปริญญาเอกที่เมืองนอก เรียนจบเมื่อไรเขาตั้งใจจะกลับมาขอเธอแต่งงานทันที ตัวเขารู้ดีว่าทางครอบครัวของเขากับหญิงสาวต่างกันมาก เขาจึงพยายามที่จะเรียนให้สูงเพื่อจะได้ทำงานที่มั่นคงสามรถเลี้ยงครอบครัวให้อยู่อย่างสุขสบายได้ แต่เขาไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าหญิงสาวที่เขากำลังคบหาอยู่จะเอ่ยประโยคเหล่านี้ออกมา เขาคิดว่าเธอก็รักเขาอย่างจริงใจ คำพูดของหญิงสาวยังคงก้องอยู่ในหู เหมือนมีใครเอามีดนับพันเล่มมาทิ่มแทงหัวใจของเขาให้แตกสลาย ชายหนุ่มได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ พูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ ได้ยืนพูดอยู่กับตัวเอง

"ผมฝันไปใช่มั้ยแพรว สิ่งที่ผมได้ยินเมื่อกี้มันแค่ความฝันใช่มั้ย"

จนแม่บ้านขึ้นมาดึงสติของเขาให้กลับมาว่าสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อสักครู่นั้นไม่ใช่ความฝันแต่มันคือเรื่องจริง

"คุณก้องภพค่ะ "

"ครับ"ชายหนุ่มขานรับแม่บ้านเหมือนคนละเมอ

"คุณทำของตกไว้หน้าบ้านค่ะ"

หญิงสาวที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ได้ยินเสียงคนคุยกันจึงหันหลังกลับมาดูและก็ต้องตกใจแล้วเธออุทานออกมา

"พี่ภพ" สองสายตามองประสานกันสายของหญิงสาวบ่งบอกถึงความตกใจและเสียใจ ส่วนสายตาของชายหนุ่มนั้นหมองเศร้าเสียใจอย่างเห็นได้ชัด

"มานานหรือยังค่ะ พี่ภพ"

"นาน นานพอที่จะทำให้ผมตาสว่างขึ้นมาก่อนที่มันจะสายไปมากกว่านี้"ภพมองหญิงสาวที่ตนเองรักด้วยสายตาผิดหวังอย่างมาก

"พี่ภพ อย่ามองแพรวด้วยสายตาอย่างนั้นสิค่ะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับเดินเข้าไปจับมือชายหนุ่ม

"อย่า อย่ามาถูกตัวผมเรามันต่างกันมากอย่างที่คุณบอกจริงๆ อย่าเอามือของคุณมา แปะเปื้อนกับคนอย่างผมเลย"ชายหนุ่มเดินถอยหลังหนีหญิงสาวทันทีที่เธอเดิน แม่บ้านที่อยู่ในเหตุการณ์ทำอะไรไม่ถูกได้แต่หันซ้ายหันขวาเมื่อก้องภพเห็นจึงเอ่ยกับแม่บ้าน

"ขอบคุณครับป้าที่เก็บมาให้ผม"

"ไม่เป็นค่ะ นั้นป้าขอตัวไปทำงานก่อนนะค่ะ" แม่บ้านเดินออกไปจาก กับบรรยากาศที่ตึงเครียดทันที

"คุณแพรวพราว คุณฟังผมให้ดีนะ ผมรักคุณที่คุณเป็นคุณ ผมไม่รักที่สมบัติของคุณ ฉะนั้นคุณโปรดทำความเข้าใจเสียใหม่"

"โถ พี่ภพ แพรวเข้าใจ"

"ผมคงคิดว่า ผมคงหยุดเรื่องของเราเพียงแค่นี้ ก่อนที่ผมจะเกลียดคุณไปมากกว่านี้ ผมขอเก็บความรู้สึกดีๆนี้ไว้ก่อนที่มันจะกลายเป็นความเกลียดชัง"