You can’t recycle wasted time. คุณไม่อาจดึงเวลาที่สูญเสียไปแล้วกลับมาใช้ใหม่ได้

.

.

.

.

.

หลายสิ่งบีบบังคับให้ต้องทำ หลายคนกดดันให้ต้องยอมรับ

ไม่มีอะไรที่ตัวผมเป็นคนกำหนดเองได้เลย

Don’t let someone change who you are, to become what they need.

อย่าปล่อยให้ใครมาเปลี่ยนความเป็นตัวคุณ ให้กลายเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการ.

001.

.

.

.

เพราะเห็นว่าเป็นเด็กเลยจะทำอะไรก็ได้หรอ...

เด็กก็มีหัวใจเหมือนกันนะ

.

.

.

"ได้เวลาแล้วค่ะ" ไอดะมองรูปภาพผู้เป็นแม่ในมือก่อนยัดใส่เข้าไปในเกาะอก ผมลุกเดินตามพี่เลี้ยงออกไป แต่ละก้าวขามันสั่นจนแทบจะทรุดหัวใจเต้นระรัวจนกลัวว่าจะหยุดเต้น ไม่ใช่แค่ร่างกายกับหัวใจที่ผิดปกติแม้แต่ลมหายใจยังเหมือนจะหยุดสะตรงนี้ เมื่อมาถึงห้องโถงที่เป็นโบสถ์ มีทั้งคนที่ผมรู้จักและไม่รู้จักนั่งเรียงรายกันสองฝั่ง สายตาที่มองมาราวกับสมเพชสองเท้าก้าวเดินไปจนถึงหน้าโบสถ์

ผมขยับออกห่างเจ้าบ่าวเล็กน้อยแต่เขาก็ขยับตามแถมยังรั้งเอวไม่ให้ขยับหนีอีก ผมแกะแขนเขาออกแล้วขยับอีกนิดยกมือห้ามอย่าขยับตามมาเขาก็ยอมแต่โดยดี ไม่นานพิธีก็เริ่มและจบอย่างรวดเร็วในโบสถ์มีแค่ผมกับเขา

"ไม่มีความสุขรึไง" ผมไม่เลือกตอบหันหน้าหนีไปอีกทาง จะว่าเสียมารยาทก็ช่างเถอะ

"นิ้วสวยดี" เขามือนิ้วนางข้างซ้ายที่มีแหวนสวมอยู่ อึดอัดเป็นบ้า ผมเดินดุ่มๆออกจากโบสถ์แต่ยังไม่ทันจะถึงครึ่งทางก็โดนดึงจากข้างหลัง ผมเสียหลังสะดุดกระโปรงจนล้มไปชนกับเขาเต็มๆ

"จะไปไหน" เขากำข้อมือผมแน่น ถ้าปล่อยออกคงจะแดงมากแน่ "ผมจะ...กลับบ้าน"

“ไม่ใช่บ้านผม”

“บ้านฉัน” ผมถลึงตาใส่ ไม่ได้ขอให้มาส่งสะหน่อยแต่โดนลากขึ้นรถมาด้วยต่างหาก เหอะ...พวกผู้ใหญ่ก็เป็นแบบนี้กันทุกคน

“ลงมา” ผมถอนหายใจรอบที่สิบของวันแล้วลงจากรถ เดินตามเขาเข้าไปข้างใน แล้วต้องตะลึงกับความใหญ่โตมโหฬารของคฤหาสน์ มันใหญ่กว่าที่ที่ผมเลยอยู่หลายเท่า

“อยู่ห้องนี้ไปก่อน” เขาบอก เอ่อ หรือจะว่าสั่งดีนะ พอพูดจบเขาก็เดินออกไป ทิ้งผมไว้กับห้องนี้คนเดียว สิ่งที่อยากทำมากที่สุดตอนนี้...ผมมองหมอนก่อนทิ้งตัวนอนลง นุ่มจัง หอมด้วย พอคิดแบบนั้นสติก็เลือนหายไป

[Past: เฟย์]

หลังจากออกไปจัดการธุระของทางบ้านไอดะเสร็จ กลับมาก็เจอเด็กน้อยที่นอนหลับบนเตียงราวกับโกลด์ดิล็อคที่กินข้าวโอ๊ตของหมีแล้วแอบไปนอนที่เตียง

“จำกูไม่ได้รึไง...” ผมมองคนบนเตียงก่อนทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ไม่รู้ว่านั่งมองนานเท่าไหร่ กว่าจะละสายตาได้มันก็ตื่นพอดี

[จบPast: เฟย์]

“อ่ะ!” พอลืมตาขึ้นมาก็เจอเขานั่งมองอยู่ นี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่รู้ตัวเลย ผมลุกขยับออกห่างก่อนทั้งห้องจะตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

“มานี่” ผมส่ายหน้า แค่เสี้ยววินาทีเขาพุ่งตัวมาแล้วคร่อมแสงไฟบนเพดานถูกบัง ตรงหน้าผมมีแต่เขาในสายตาตอนนี้

“ถอดชุด...” ไม่พูดเปล่ามือก็สอดเข้าด้านหลังรูดซิบจนสุดพร้อมดึงชุดลงไปกองไว้ที่เอว ทุกอย่างมันรวดเร็วมากจนคิดตามไม่ทัน

“ขาวจริง” อะไรนะ...ผมไม่กล้ามองหน้าเขาตอนนี้เลย ทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกันทำไมถึงรู้สึกเขินละ...

ผมรู้สึกถึงอะไรที่เปียกแฉะ พร้อมกับเสียงที่ดังจ๊วบจ๊าบ ขยับตัวไม่ได้!

เสียงลมหายใจกระเส่าดังอยู่แถวต้นคอ ลิ้นสากเลียที่ต้นคอระหงส์ก่อนทำรอยทิ้งไว้ เฟย์ปล่อยมือทั้งสองข้างไอดะก่อนดึงชุดออกไปให้พ้นทาง

“ฮึก...” เสียงนั้นทำให้เฟย์หยุดการกระทำทั้งหมดทันที ไอดะ...กำลังร้องไห้ ใบหน้าสวยที่น่ารักเมื่อกี้ตอนนี้มีแต่ดวงตาที่แดงก่ำ เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

“อย่าทำผมเลยนะ...” น้ำเสียงสั่นที่ทำเอาคนฟังใจสั่นไม่แพ้กัน เฟย์ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไอดะไว้ก่อนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ