‘’ นายจะว่ายังไงถ้าความรู้สึกของฉันมันมากกว่าพี่ชาย มากกว่าเพื่อนไปแล้ว ‘’

​

คำพูดเหล่านี้มักจะผุดขึ้นมาเวลาที่ผมมองเค้า ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ เค้ากำลังนอนหลับอย่างอ่อนเพลียเนื่องจากวันนี้เราพากันตะลอนเที่ยวจนมืด

​

‘’เหยาว่าง’’ หรืออีกชื่อนึงคือลูคัส เค้าอายุมากกว่าผมสองปี เราสองคนเป็นนักแสดงครับ เราเล่นซีรีย์ด้วยกันหนึ่งเรื่อง ครั้งแรกที่ผมเจอเค้าผมรู้สึกว่าเค้าเหมือนเด็ก ถึงแม้จะเตี้ยกว่าผมไม่เท่าไหร่แต่เค้าดูตัวเล็กมากสำหรับผม ผิวขาว ตัวบอบบาง ดูแล้วหน้าปกป้อง ใช่ครับ...ความรู้สึกแรกที่ผมเห็นเค้ามันเป็นแบบนี้จริงๆ

มันเป็นเรื่องปกติที่นักแสดงจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันประมาณหนึ่งเดือนเพื่อที่จะได้เรียนรู้กันและสนิทกันมากขึ้น และเพราะเหตุนี้แหละที่มันทำให้ผมขาดเหยาว่างไม่ได้ ซีรีย์จบไปแล้วสองเดือนแต่ตอนนี้ก็ผ่านมาห้าเดือนกว่าแล้วที่เรายังอยู่ด้วยกัน

​

ผมและเหยาว่างตัดสินใจที่จะอยู่ด้วยกันต่อ เนื่องจากเราสองคนยังมีงานร่วมกันอยู่ ผมกับเค้ามีแฟนมิตติ้งที่ต่างประเทศหลายที่ เราสองคนก็รับงานกันตามปกติ มีถ่ายแบบด้วยกันบ้าง แต่เหตุผลหลักๆที่เราสองคนยังอยู่ด้วยกันมันไม่ใช่แค่เรื่องงานหรอกครับ ทุกคนคงเดาออกใช่มั้ยว่าเพราะอะไร ใช่ครับ...เป็นผมเองที่พูดหว่านล้อมเค้าให้อยู่ด้วย ความจริงแล้วเหยาว่างก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธอะไรผมตั้งแต่แรกมันเลยทำให้เรื่องมันง่ายขึ้น

​

ผมจ้องมองใบหน้าใสนั้นอยู่พักนึง ก่อนจะเกลี่ยผมที่มันปรกหน้าเหยาว่างออก ใบหน้าหวานที่ผมชอบตั้งแต่แรกเห็น ผมก้มลงหอมแก้มใสอย่างแผ่วเบา เหยาว่างขยับตัวนิดหน่อย เค้าชินแล้วครับหลังจากที่ผมชอบหอมแก้มเค้าบ่อยๆ ตอนแรกเค้าโวยวายมาก ไม่รู้ว่าโกรธหรือเขินกันแน่ คนอะไรโวยวายเหมือนโกรธแต่หน้าเปื้อนยิ้ม หลังจากนั้นการหอมแก้มเหยาว่างคือสิ่งที่ผมก็ขาดไม่ได้เหมือนกัน

​