“หิน” ผมประคองใบหน้าของคนที่อยู่เบื้องล่างไว้ด้วยสองมือ นัยตาสั่นไหวจ้องมองมาที่ผม มันทั้งเปราะบางและไม่มั่นคง

วันหนึ่ง ใครบางคนอาจจะทำให้เราเปลี่ยนแปลงไปโดยที่ไม่รู้ตัว

“ตะวัน…” เสียงเรียกแผ่วเบาพร้อมฝ่ามือบางที่ส่งมาแตะที่ข้างแก้ม มันเหมือนน้ำอุ่นๆที่ราดรดลงมาที่หัวใจ

ใช่ ‘ตะวัน’ คือชื่อของผม

แล้วมันก็รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ยิน หากว่านั่นเป็นเสียงเรียกที่เปล่งออกมาจากปากของหิน

- ซัน -

“ตะวัน…” ผมเอ่อเมื่อดวงตาคมมีแววของความสับสน ถ้าไม่นับครั้งแรกที่เรามีอะไรกันโดยที่ไม่ตั้งใจ ในทุกๆครั้งผมรู้สึกได้ว่าชั่วครู่หนึ่งในแววตาของคนบนร่างจะแสดงความสับสนออกมาเสมอ

และหลังจากที่ผมเรียกชื่อนี้ออกไป ไอ้ซันมันก็จะกอดผมแน่นขึ้นทุกครั้ง บางครั้งมันทำให้ผมรู้สึกอึดอัดจนเหมือนจะหายใจไม่ออกแต่นั่นมันกลับทำให้ผมมีความสุขอย่างประหลาด เจ็บแต่รู้สึกดี ไม่อ่อนโยนแต่อบอุ่นราวกับแสงอาทิตย์ในฤดูหนาว

- หิน -