พานพบโฉมงามกลางวสันต์โปรย ร่างบอบบางนอนจมกองเลือด กลางอกมีแผลถูกแทงสาหัส ทว่าที่นางร้องขอมิใช่ความช่วยเหลือ แต่เป็น "ไปซะ" คำนั้นของนางยั้งเขาให้กลับไปใส่ใจ ต้องพานพบเรื่องร้ายใดมา นางจึงไม่แยแสแม้ความตาย เหี้ยมโหดกับตนเองถึงเพียงนั้น เฉยชาต่อทุกสิ่งจนเขาไม่อาจละสายตา

------------------------------------------

“ซูเมิ่ง”

อยู่ๆ เขาก็เรียกชื่อนาง นางขานรับในคอแต่ไม่ลืมตา เขาลูบเรือนผมดำขลับของนาง ความรู้สึกปวดใจนี้จะอย่างไรก็ไม่สลายไปง่ายๆ

มิใช่ความสงสารจึงได้เผลอใจ เขาทราบว่ามิใช่เช่นนั้น เหตุผลจึงมีเพียงหนึ่งเดียว เขาชอบสตรีนางนี้ไปแล้ว เมื่อชอบก็ไม่มีเหตุผลใดต้องปฏิเสธใจตน

“เจ้าสามารถวางชีวิตเจ้าไว้ในมือข้าได้ อย่าได้เชื่อวาจาข้า แต่ให้ใช้หัวใจและสายตาเจ้าพิสูจน์ ข้ามีเวลาให้เจ้าชั่วชีวิต”

นางลืมตาขึ้นมาแล้ว สบเข้ากับแววตาหนักแน่นของเขา

ชั่วขณะนั้นนางถึงขั้นเผลอเชื่อมั่นไปแล้วว่าเขาจะไม่เหมือนคนพวกนั้นที่ทำร้ายนางอย่างเลือดเย็น ทว่าไม่นานนางก็หลับตาลง แสร้งมิรับรู้

----------------------------------

อัพ จันทร์ -ศุกร์

เวลา 9.00 น.