รายละเอียด
[ นิยายเรื่องนี้หัดเขียนแนวแฟนตาซีนะคะ เป้นต้นฉบับเก่าที่เคยเขียนเอาไว้เมื่อหลายปีมาแล้ว เอามาลงให้อ่านเล่นเพลินๆค่ะ ]
โปรย...
แวมไพร์หนุ่มคือผู้ที่ได้ครอบครองและเป็นเจ้าของขนมหวานชิ้นโตนี้โดยสมบูรณ์ในค่ำคืนสำคัญ...
ดวงตาพริ้มนั้นสั่นระริกราวกับสัญญาณว่าร่างบางเริ่มรู้สึกตัวตื่นจากภวังค์บ้างแล้ว เขาพรมรดรอยจูบลงแผ่วเบาที่ข้างกระหม่อมหอมนั้น เสียงพร่ากระซิบแผ่วเบาอบอุ่นลงข้างใบหูที่มีปรอยเส้นผมระบายบางๆ
แวมไพร์เลือดศักดิ์สิทธิ์ประพรมรสริมฝีปากหวานของสาวน้อยในอ้อมแขนแห่งรักครั้งแล้วครั้งเล่ามิรู้เบื่อ ก่อนที่เรียวปากบางเรื่อชมพูนั้นจะเอื้อนเอ่ยขึ้นพูดว่า....
“ผมรักคุณเหลือเกินเพลง”
“...”
“เงียบทำไม? ไม่ตอบผมบ้างหรือครับคนสวย?”
“ไม่มีแรงจะตอบแล้วค่ะแวมไพร์สุดหล่อ... ” เสียงเพลียหวานพูดเบาแทบเป็นเสียงกระซิบ
“พลังของแวมไพร์... ชอบไหมครับเด็กดี?”
“...” ความเงียบของเสียงแห่งคำตอบแต่กลับรู้สึกร้อนวูบขึ้นที่ใบหน้า หัวใจกระชั้นจังหวะแล้วขยับเป็นเต้นตึก!
“ผมเคยเสียใจที่ไม่อาจตายได้ โกรธและเกลียดตัวเองที่อยู่นานจนเกินไป” เขาหยุดก่อนที่จะพูดต่อว่า “วันนี้ผมให้อภัยตัวเองแล้ว เหตุผลของการอยู่นาน... ยาวนานนับร้อยปีก็เพื่อรอคุณ! ผมรอผู้หญิงของผมมาทั้งหมดของชีวิต...”
“...”
“ผู้หญิงของแวมไพร์” เขากระซิบแผ่วเบา
“ฉันเป็นแวมไพร์ไปด้วยไหม?”
“ไม่หรอก... คุณเป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ออกจะเปล่งปลั่ง สวย... และสาว... มากกว่าเดิมต่างหาก”
“ฉันจะเชื่อได้ยังไง?”
“งั้นพิสูจน์ใหม่ให้อีกรอบ”