“ผมรักครูครับ...” น้ำเสียงหนักแน่น แววตาที่มองนาวินไม่ลดละ “รัก...ไม่ใช่แค่ชอบ”

ประโยคสุท้ายย้ำอีกครั้งว่ารักจริง ๆ

นาวินยืนนิ่ง แม้จะตกใจเล็กน้อย หากใบหน้าเฉยชายังทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ครูไม่ใช่เพื่อนเล่นของเธอ ที่เธอจะมาพูดอะไรด้วยก็ได้ และอย่าพูดแบบนี้อีกมันไม่เหมาะสม เธอควรให้เกียรติครู อายุเราอาจห่างกันไม่มาก แต่ครูเป็นครูของเธอ”

“ผมรักครูจริง ๆ ครับ วันนี้ผมถือว่าผมสารภาพไปแล้วและครูก็รับรู้ความในใจของผม ผมไม่รู้หรอก ว่าครูจะชอบผู้ชายด้วยกันหรือไม่ แต่ผมจะทำให้ครูรักผมให้ได้...ครูห้ามมีใคร และผมเองก็สัญญาว่าจะไม่มีใครอีก เพราะตั้งแต่ผมเห็นครูครั้งแรกโลกของผมก็หยุดหมุดทันที ผมสัญญาว่าผมจะไม่ก้าวก่ายหรือทำให้ครูเดือดร้อนเลย ผมจะรอจนกว่าผมจะจบ ม.๖ ครับ...”

“เรื่องเมื่อคืนผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมบอกแล้วไงครับว่าผมรักครู  ผมทำให้ครูผิดหวังในตัวผม ผมผิดสัญญากับครู เพราะผมบอกครูว่าผมจะรอจนกว่าผมจะจบ ม.๖”

“ครูจะถือว่าทุกอย่างมันคือความผิดพลาด มันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเธอสบายใจได้...เธอควรกลับไปตั้งใจเรื่อง และอย่าไปดื่มเหล้าแบบนั้นอีก ครูให้ธุรการออกหนังสือเชิญตัวผู้ปกครองเธอมาพบครูในวันพรุ่งนี้ ได้หนังสือจากทางโรงเรียนยัง”

“ได้แล้วครับพรุ่งนี้ผมให้แม่มาพบครู แต่ตอนที่ผมไปรับจากหนังสือที่ห้องธุรการ ผมได้ยินครูพวกนั้นคุยกันว่าครูจะขอทำเรื่องลาออก...ทำไมครับ ทำไมครูต้องทำแบบนี้ด้วย”

“เธอไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องส่วนตัวของครู...เอากุญแจรถครูคืนมา ครูมีธุระต้องไปทำต่อ อย่าให้ครูต้องส่งเรื่องเธอถึงครูฝ่ายปกครองนะรังสิมันต์ อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะจบแล้ว ครูไม่อยากให้เธอเสียอนาคต”

“เอาสิครับ เอาเลยเอาที่ครูอยากทำ...” คนพูดเดินเข้าไปใกล้นาวินมากขึ้น “การที่ครูบอกว่าผมไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องส่วนตัวของครู ครูคิดแล้วล่ะ ครูอย่าลืมสิว่าผมเป็นผัวครู และการที่ครูจะลาออกอย่าคิดว่ามันจะเป็นการจบปัญญาเรื่องราวระหว่างครูกับผมได้นะ”