บันทึกเพียงไม่กี่หน้ากระดาษของ ลอยด์ เควนติน กลายเป็นสิ่งที่ทำให้ วิคเตอร์ ฮาวด์เซน และทีม ต้องรับหน้าที่ในการค้นหาและช่วยเหลือด้วยเหตุผลที่ว่า เขาคือคนสุดท้ายที่อยู่กับผู้ทดลองทางชีวเคมีที่หลุดออกมาจากสถาบัน หลังจากเกิดเหตุที่มีลักษณะเหมือนกันเป๊ะกับ “ซอมบี้ระบาด”

พระเจ้าช่วย! นี่ปี2118แล้วนะครับ!? ยังมีความเชื่อพรรค์นั้นอยู่ในสาระบบบนโลกนี้อีกงั้นเหรอ!? ซ้ำยังมีศูนย์กลางที่โรงพยาบาลใจกลางมหานครนิวยอร์คเสียด้วย ให้เวลาอีก100ปี คนหัวดื้ออย่างวิคเตอร์ ฮาวด์เซนคงไม่มีทางเชื่อหรอก... แต่หลังจากที่ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่เรียกว่า ‘อินเฟค’ (Infect: ติดเชื้อ) มันทำให้เขาและทีมถึงกับร้องจ๊าก

“ไอ้พวก -่านี่มันอะไรกัน!?” วิคเตอร์ตะโกนอย่างหัวเสียพร้อมกับถอยหลังชนเข้ากับเบนโจที่ยังกราดกระสุนไม่หยุดมือ

“ก็ซอมบี้ไง! ถามเหมือนกับตัวละครเกมส์ไปได้ เกมส์ไหนๆก็ถามว่าตัวอะไรๆ!” ดูเหมือนว่าเบนโจเองก็คงจะหัวเสียไม่น้อย เขา วิคเตอร์และลูกทีมคนอื่นเริ่มเข้าตาจน และกระสุนก็ใกล้จะหมดแม็กกาซีน

“ระเบิดมันเถอะครับผู้กอง! เรายันเอาไว้ไม่ไหวแล้ว!”

“ความคิดดีแลนช์! ทุกคนรวมตัวไว้ เราจะโยนระเบิดไปกลางหมู่พวกมัน!” สมาชิกที่ยังเหลือรีบกระชับระเบิดไว้ในมือและรอเพียงคำสั่งเท่านั้น

“หยุด!” เสียงหนึ่งร้องห้ามเสียงดัง พวกเขาพากันมองหาที่มาของเสียงกันเลิ่กลั่ก ไม่นานนักก็มีบางอย่างลอยมาจากตึก... จากขอบหน้าต่างแตกๆบนชั้นสอง

ถังดับเพลิง!!?

ปัง!!

ทันทีที่มันกระทบลงกับพื้นก็มีเสียงปืนดังขึ้นอีกนัดทำให้ถังดับเพลิงที่ถูกโยนลงมาเกิดการระเบิดและสารเคมีภายในฟุ้งไอไปทั่ว พวกติดเชื้อที่กำลังจะโจมตีมาที่พวกเขาค่อยๆขยับช้าลงและล้มลงไปเสียเอง เบนโจและคนอื่นๆก้มลงไปกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน บ้างก็ยังไม่หายตกใจดี วิคเตอร์มองไปรอบๆเพื่อหาว่าใครคือผู้ที่ช่วยเหลือพวกเขาเพื่อที่จะขอบคุณ และการปรากฏตัวนั้นถึงกับทำให้พวกเขาต้องประหลาดใจเพิ่มอีกรอบในวันนี้

“ถ้าโยนระเบิด มันจะทำให้เนื้อเสียรสชาติ”

ห้ะ!!?