บทนำ

“ม่าย~~~~”เสียงของใครคนหนึ่งกำลังร้องออกมาหลังจากที่หน้าจอโทรศัพท์ของเขามีแสงสีฟ้าขึ้น

“เกลือ~~”ใช่แล้วคนที่บ่นก็คือผมเอง ผมชื่อ คาราตะ ไซโตะ เป็นนักเรียนธรรมดาคนหนึ่งที่มีชีวิตแสนจะปกติ ไม่มีอะไรพิเศษยกเว้นเพียงแต่ การเรียนก็ไม่เก่ง กีฬาก็ไม่ไหว หน้าตาก็แสนห่วย ดวงก็ไม่เข้าข้างอีก ตกลงพระเจ้าลืมใส่ความสามารถมาให้ผมตอนที่ผมเกิดหรือไง

“เฮ้อ~~ อุส่าใช้เงินทั้งเดือนสุ่มแล้วนะ ยังไม่ได้ของดีๆเลย”ผมอดบ่นออกมาไม่ได้ ถ้าแสงสีทองก็คงมีหวังได้กาชาดีๆอยู่ แต่มันออกแต่สีฟ้า สีฟ้าก็คือพวกของแรร์กระจอกๆ

“.....”พอผมเห็นวันที่ในโทรศัพท์ผมก็รู้สึกไม่ดีมากๆ นี่มันพึ่งวันที่10เอง ยังไม่กลางเดือนเลย แล้วนี่ผมไม่มีเงินเหลือแล้วนะ จะให้ไปขอพ่อกับแม่ก็คงไม่ไหวหรอก

ช่วยไม่ได้ เอาเป็นว่าเอาแต่นอนไปจนถึงกลางเดือนก็น่าจะพอไหวอยู่หรอก อีกแค่5วันเอง พอกลางเดือนก็โทรไปหาพ่อกับแม่ว่าเงินไม่พอใช้ ไม่ก็มีค่าหนังสือที่ต้องจ่ายก็มันเพื่มขึ้นก็น่าจะได้อยู่

และแล้วเวลาก็ได้ผ่านไปสามวัน

ไม่ไหวแล้ว หิวเหลือเกิน ผมจะทนไม่ไหวแล้วตั้งแต่วันนั้นผ่านมายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ข้าวก็ไม่ได้กิน น้ำก็ไม่ได้ดื่มโรงเรียนก็ไม่ได้ไป

“ไม่ไหวแล้ว~~”ผมต้องพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงด้วยแรงที่มี ผมเดินตรงไปยังตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำกิน

“...ไม่มี”ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลย มันว่างเปล่า ขนาดขวดน้ำสักขวดยังไม่มีเลย

ใช่แล้ว น้ำในห้องน้ำก็น่าจะดื่มได้ แต่พอผมไปถึงห้องน้ำและได้ทำการเปิดก๊อกน้ําก็พบว่าน้ำก็ยังไม่ไหลอีก อะไรมันจะซวยขนาดนี้ว่ะเนี้ย แต่จะว่าไปเจ้าของหอก็เคยมาบอกผมอยู่ว่า ถ้ายังไม่จ่ายเงินค่าห้องก็จะตัดน้ำตัดไฟนี่หว่า

จะมาฆ่าอะไรกันตอนนี้ ผมไม่ไหวแล้วแค่จะส่งเสียงยังไม่ไหวเลย ผมรู้สึกแสบท้องไปหมด คอก็แห้งจนเจ็บแสบไปทั้งคอ นี่ผมจะตายเพราะเอาเงินไปเติมกาชาเกมส์จริงๆหรือเนี้ย เป็นการตายที่รันทดจริงๆ ตายเพราะไม่ได้กินข้าวกินน้ำเพราะไม่มีเงินเอาไปเติมเกมส์หมด ชีวิต...จะว่าผมผิดก็ไม่ได้ใครให้กาชามันออกยากนักล่ะ ดีแล้วถ้าผมตายไปไอ้เจ้าของเกมส์มือถือมันจะได้เสียรายได้จากผมไป.หึหึหึ

ไม่!! ผมยังไม่อยากตาย แฟนก็ไม่เคยมี แถมผมจะตายทั้งที่ยังซิงแบบนี้ไม่ได้ ที่สำคัญผมยังไม่ติดสิบอันดับในเกมส์เลยด้วย….

*********************************************************************************************************

“ตื่นเถอะ~ ตื่นเถอะ ท่านผู้กล้า”เสียงบางอย่างทำให้ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

“ที่นี่ที่ไหน?? ผมอยู่ที่ไหนกัน”ผมพยายามมองไปรอบๆ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวผมเบามากแถมยังไม่หิวแล้วด้วย

“ท่านผู้กล้า ท่านเป็นผู้ถูกเลือก”ผมหันไปมองตามเสียงก็พบกับหญิงสาวสุดสวยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กำลังมองมาทางผมอยู่ เธอแต่งตัวประหลาดๆเหมือนพวกเทพธิดาในอนิเมะเลย

“ผมเหรอ ผมเป็นผู้กล้าจริงๆดิ!!”ผมตื่นเต้นมาก มันเหมือนกับอนิเมะและมังงะที่ผมเคยอ่านมาเลย

“ใช่แล้ว ท่านคือผู้ที่ถูกเลือก”เธอพยักหน้าตอบรับซึ่งมันทำให้ผมดีใจมาก แม้ว่าจะแลกด้วยชีวิตก็เถอะ

“ขอถามอีกอย่างนี่ไม่ใช่คำฝันใช่ใหม ผมตายแล้วใช่ใหม”พอผมถามออกไปเธอก็พยักหน้าให้

“เย้~~ ผมจะได้เป็นผู้กล้า ผมจะได้เป็นผู้กล้าแล้ว”ถ้าเป็นผู้กล้าก็ต้องมีสาวๆมารายล้อม

“เอาล่ะ ในเมื่อท่านเข้าใจได้ง่ายขนาดนี้ ท่านก็จงไปทำหน้าที่ของท่านซะเถอะ”เธอพูดเสร็จก็มีวงแหวนเวยท์ขึ้นมาใต้เท้าของผมก่อนที่ภาพทุกอย่างจะดับลง

(เป็นอีกเรื่องที่แต่งของไรท์์และจะเป็นอีกเรื่องที่ไรท์คิดว่าไรท์จะทำให้ดีที่สุด 20 บทแรกปล่อยเหรียญเงิน หลังจากนั้นใครที่คิดว่าอ่านแล้วคุ้มก็ต่อใครคิดว่าอ่านแล้วไม่สนุกก็ปล่อยเลย~~~~)