‘คนที่รักดอกไม้จริง เขาไม่เด็ดมันหรอกครับ เพราะเดี๋ยวไม่ทันไรมันก็เหี่ยว สุดท้าย...ดอกไม้ที่หมดความสวยงามแถมยังไร้ค่าแบบนั้นก็จะถูกโยนทิ้ง’ #เอห์เร็นได้กล่าวไว้

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-

“เป็นอะไรหืม...อาทิตยา” ริคกิถามหญิงสาวในอ้อมแขน ที่เอาแต่นั่งหน้ามุ่ยไม่พูดไม่จา

“เปล่าค่ะ” อาทิตยาสั่นศีรษะ “ขอตัวไปทำงานต่อนะคะ” เพราะเธอเพิ่งนึกได้ว่า การมานั่งอิงแอบกันในห้องนั่งเล่นแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดี

เดี๋ยวเอห์เร็นมาเห็นเธอจะถูกเขาว่าเหน็บให้อายอีก...

พอริคกิยอมคลายวงแขนอาทิตยาก็ลุกขึ้นยืน หารู้ไม่ว่าชายหนุ่มเพียงแค่จะปิดหนังสือและวางมันไว้บนโต๊ะข้างโซฟา ไม่ได้จะอนุญาตให้เธอไปไหน

“ว๊าย! จะ...จะทำอะไรคะ” เพราะจู่ ๆ เขาก็รวบเอวเธอ และรั้งให้ขึ้นไปนั่งบนตัก เล่นเอาหญิงสาวตกอกตกใจไม่น้อย

“แน่ใจนะ ว่าไม่ได้เป็นไร”

เมื่อถูกนิ้วมือเย็นเฉียบเชยคาง อาทิตยาก็สะดุ้งน้อย ๆ รีบหลุบก้มลงต่ำ หนีนัยน์ตาสีอำพันฉายแววคาดคั้น ด้วยกลัวจะพ่ายแพ้และสารภาพความฟุ้งซ่านในใจหมดเปลือก

ไม่นะ...เธอไม่อยากถูกหาว่างี่เง่า...

“ตกลงจะไม่บอกใช่ไหม” เสียงห้วน ๆ ไม่อาจขู่ให้เธอกลัว

“ฉันก็บอกคุณไปแล้วไงคะ ว่าไม่ได้เป็นไร” หญิงสาวยืนกรานหนักแน่น

“เพราะคำพูดไร้สาระของเอห์เร็นใช่ไหม”

อาทิตยาสะดุ้ง เขารู้ได้ยังไง...

“จะไปสนใจทำไม หมอนั่นมันก็แค่พร่ำเรื่องต้นไม้ดอกไม้ไปเรื่อยเปื่อย” ริคกิว่าไปตามจริง เพราะตอนนั้นเขากำลังจะออกมาจากห้องสมุดพอดี เลยได้ยินสิ่งที่พี่ชายพูดพล่าม

“ไม่ได้เรื่อยเปื่อยหรอกค่ะ เอห์เร็นซังเขาตั้งใจเปรียบเทียบฉันกับดอกไม้พวกนั้นต่างหาก” พอนึกถึงคำพูดว่ากระทบนั่น ในอกของหญิงสาวก็พลันปวดแปลบ

อาทิตยาสบเข้ากับนัยน์ตาสีอำพันคู่ตรงหน้า เธอไม่ได้โกรธพี่ชายปากคอเลาะร้ายของเขา และไม่ได้โกรธที่เขาเด็ดเธอลงมา นั่นเพราะเธอเองก็ให้ความยินยอม โน้มลำต้นดอกใบไปให้เขาเชยชมตามที่หัวใจต้องการ

แต่สิ่งที่เธอกังวลก็คือ...เมื่อเขาดอมดมจนสมใจแล้ว ก็จะหาข้ออ้างทิ้งขว้างกันไป แม้เธอจะไม่ได้โรยรา

จากหน้ามุ่ย ๆ คิ้วขมวดมุ่น และสายตาตัดพ้อ ก็ทำให้ริคกิเดาได้ว่า หญิงสาวคงกำลังนึกกลัวอะไรไม่เข้าท่า

“เธอไม่ใช่ดอกไม้อะไรนั่นสักหน่อยอาทิตยา” แม้เขาจะไม่ชอบพูดจาหวานเลี่ยน แต่ถ้ามันจะทำให้เธอเลิกฟุ้งซ่านได้ล่ะก็... “สำหรับฉัน เธอมีค่าที่สุด ฉันไม่มีวันทิ้งเธอ”

ได้ยินแบบนั้น อาทิตยาก็มุ่นหน้าซุกอกชายหนุ่ม ลืมเรื่องความไม่เหมาะสมของสถานที่ไปเสียสนิท รู้เพียงตอนนี้อยากกอดเขาเอาไว้ให้แน่นและนานที่สุด เอาจริง ๆ เธอยังไม่หายคิดถึงเขาเลย...

ริคกิเอื้อมมือข้างหนึ่งขึ้นไปลูบศีรษะเธอเบา ๆ ก่อนจะกดปลายจมูกจมลงไปในเรือนผมกลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์ เขาอยากให้เธอหัดมั่นใจในตัวเองเสียบ้าง

ก็เธอน่ะทั้งหอม ทั้งน่าฟัด(?)ขนาดนี้ ใครเขาจะไปทิ้งขว้างได้ลงคอ

“แต่...ถึงฉันจะไม่ใช่ดอกไม้ ก็ยังมีวันที่ต้องเหี่ยวเฉาอยู่ดีนี่คะ”

นั่น...ยังอีก...

ริคกิลอบถอนใจระอา เห็นทีเขาคงพูดหวาน ๆ ปลอบใครไม่รุ่งจริง ๆ

“โอเค งั้นเธอเป็นดอกไม้”

อาทิตยาผละจากอกกว้าง เธอเลิกคิ้วขึ้นแสดงความสงสัย

“แต่เธอไม่มีทางเหี่ยวเฉา เพราะฉันจะคอยรดน้ำ พรวนดินให้ทุกคืน” #ริคกิได้กล่าวไว้

นิยายเรื่อง BLOODY LOVE เหยื่อรัก สังเวยเลือด II ภาค คำสาปสายโลหิิต

©สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558

ห้าม มิให้ผู้ใดละเมิด ดัดแปลง ทำซ้ำ หรือลอกเลียนแบบเนื้อหาหรือส่วนใดส่วนหนึ่งในบทความโดยเด็ดขาด หากฝ่าฝืนจะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย