“คืนนี้ผม…ขอไปนอนด้วยได้ไหมครับ” เก่งเดินไปใกล้คนตัวโตแล้วซุกหน้าไปที่อกล่ำสัน คนต่ำต้อยแบบผมไม่มีข้าวของเงินทองตอบแทนความรักและทุกสิ่งดีๆ ที่เขามอบให้ มีก็แค่ตัวกับหัวใจที่ผมยินดียกให้เป็นของพี่หมอและมันจะเป็นของผู้ชายคนนี้คนเดียวเท่านั้น

“ได้สิ ไม่เห็นต้องขอเลย อยากมาเมื่อไหร่ก็มาหรือจะนอนด้วยกันตลอดไปก็ได้” เกรทเชยคางคนขี้อายขึ้นมาให้สบตากัน ผมจ้องลึกลงไปในแววตาของเก่งมันยังมีความหวาดหวั่นซ่อนอยู่แต่ผมจะทำให้มันเลือนหายไปเอง ผมจะทำให้เก่งรู้ว่าเรื่องระหว่างเราไม่มีอะไรน่ากลัวเลย

มันก็แค่คนสองคนที่รักกันก็เท่านั้นเอง…เท่านั้นจริงๆ