ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ที่ผม'นภา' เด็กใหม่ไฟแรงที่สอบติดหมาลัยชื่อดังในอังกฤษด้วยคะแนนที่สูงที่สุดในกลุ่มนักศึกษาที่สอบเข้ามาในปีนี้

แต่ทุกคนเมื่อมีข้อดีก็ต้องมีข้อเสียเสีย....ถึงผมจะฉลาดน่าตาน่ารักจิ่มลิ้มแค่ไหน ก็มิอาจพลาดพ้นไอ้นิสัยขี้หลงขี้ลืมไปได้

และสิ่งที่ผมลืมก็คือ....

การลืมจองห้องหอพักนักศึกษา ที่ต้องกรอกเข้าตอนใบสมัครแต่ผมดันลืม(โอ๊ยจะเป็นลม)

ระหว่างที่ผมกำลังเดินหลงพร้อมกับชมความงดงามของของเมืองอังกฤษ ผมก็สะดุดตาเข้ากับป้ายขายบ้านที่ใหญ่เท่ากับปราสาทแถมราคาดังถูกเอามากๆ และแน่นอนผมไม่รอช้า ใช้เงินเก็บตัวเองที่พกมาซื้อในทันทีด้วยเหตุผลที่มันถูกแถมอยู่ใกล้กับมหาลัยอีก โดยที่ไม่เอะใจเลยซักนิดว่าบ้านนี้ทำไมมันถูกกว่าปกติ....

โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีบางสิ่งบางอย่าง กำลังเฝ้าคอยการมาของนินอยู่ตั้งแต่ต้น

ตอนนี้ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ถึงแม้ว่าบ้านจะขนาดใหญ่แต่มันก็ไม่คณามือแม่บ้านผู้น่ารักคนนี้ไปได้หรอก ผมคิดในใจพลางมองไปรอบห้องแล้วยิ้มให้กับผลงานการทำความสะอาดของตัวเอง(มึงไม่ได้ทำเองด้วยซ้ำอีนภา) ผมปล่อยคฑาออกจากมือแล้วปล่อยให้มันค่อยๆเรืองแสงสีม่วงก่อนจะแตกสลายตัวกลายเป็นฝุ่นระอองก่อนจะไปเตรียมตัวอาบน้ำ

"อืมหนังสือครบ สมุดครบ...." ผมพึมพำกับตัวเอง สายตามองไปที่สมุดเช็คของใช้ที่อยู่บนมือสลับกับมองของที่ต้องใส่เข้ากระเป๋า เสร็จแล้วผมจึงหันไปมองนาฬิกาลูกตุ้มโบราณที่ตั้งอยู่ข้างห้อง แล้วรีบหันขวับทันทีเพราะไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ทำไมมองนาฬิกาแล้วรู้สึกขนลุกทุกทีเหมือนกับว่าบางสิ่งบางอย่างกำลังจะมาในไม่ช้านี้(มึงดูหนังเยอะไปและอีนภา)

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างเเปลกใจเพราะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้าไปทางหน้าต่างเพื่อสังเกตุดวงจันทร์ดวงกลมโตที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่างสวยงาม

"ฮ้าว~ นี่ก็ดึกมากแล้วนอนก่อนดีกว่าเรา" ผมว่าแล้วบิดขี้เกียจแล้วจะเดินเก็บกระเป๋าไปวางไว้บนเก้าอี้ทรงโบราณที่อยู่ข้างๆเตียงนอนขนาดใหญ่ ก่อนเดินมายังเตียงจึงล้มตัวลงนอนทันทีเพราะความเหนื่อยล้าหลังจากเดินมาทั้งวัน

กุกกักๆ

ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างดังมาจากข้างหลังของผม ร่างกายของผมเริ่มสั่นน้อยๆด้วยความกลัวอากาศตอนนี้เริ่มเย็นลงจนต้องนอนกอดตัวเอง

ผมหลับตาปี๋ไม่กล้าแม้แต่จะขยับเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างคล้ายกับมือของมนุษย์กำลังลูบหลังของผมไปมาอย่างเบา แล้วเริ่มรามลงมาถึงบริเวณสะโพกก่อนจะจับแล้วบิดครึงไปมา

ผมพยายามรวบรวมสติแล้วท่องนะโมในใจ แต่ดูเหมือนว่ามือปริศนานั้นยังไม่เลิกจับลูบสะโพกของผมซักที

เดี๋ยวๆๆ นี่มันผีฝรั่งไม่ใช่ผีไทยจะมากลัวนะโมได้ยังไงเล่า!

"คิกๆ" เสียงหัวเราะดังมาจากข้างหลังของผมทั้งๆที่ไม่มีใครอยู่ ก่อนที่มือปริศนานั้นจะบีบก้นของผมอย่างเต็มเเรง

ผมพยายามรวบรวมสติให้ได้มากที่สุด 'ท่องเอาไว้นภาอย่างน้อยเราเองก็ไม่ใช่มนุษย์เต็มตัวเหมือนกันจะกลัวอะไรกับแค่ผีเอ๊ง'

ผมจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีถอยห่างจากมือปริศนานั้นนิดนึงก่อนจะหันไปหามือปริศนานั้นทันที

แต่ก็ต้องตกตะรึงเมื่อผมหันไปแล้วเจอเข้ากับ.....