แว่วเสียงหทัย

ข้าเป็นนายเงือกราชวงษ์ตัวสุดท้ายทว่าพลาดท่าถูกมนุษย์จับตัวได้ที่ทะเลสาบ พวกเขาส่งตัวข้าให้คนใหญ่คนโตที่สุดในค่ายทหารอย่างแม่ทัพ แห่งแคว้นเขาสมควรจะใจดีมีเมตตาแต่เขาก็ช่างน่าหวาดกลัวเป็นที่สุด มือหยาบกร้านที่จับตามเนื้อตัวนุ่มของข้าสร้างแต่รอยเขียวช้ำ อ้อมแขนนั้นมักจะรัดและรั้งข้าไว้เพื่อกระทั้นกายเข้ามา ริมฝีปากของอีกฝ่ายเอาแต่ด่าทอด้วยคำที่ข้าไม่อยากได้ยิน.. ข้าถูกขืนใจ

คนต่อมาก็เป็นรองแม่ทัพที่อยากลิ้มลองข้าที่บอบช้ำไม่แม้แต่จะถนอมกายหรืออ่อนโยนต่อร่างที่เต็มไปด้วยรอยช้ำ เอาแต่ใจและดื้อรั้นปลดปล่อยอารมณ์ใส่ข้าอย่างหื่นกระหายไม่ต่างไปจากสัตว์ป่า

หลังจากนั้นข้าก็ต้องกลายเป็นโสเภนีประจำตัวให้กับทั้งสองคนต้องทนต่อเสียงนินทาว่าร้ายทั้งต่อหน้าและลับหลังอยู่ในถังน้ำที่อย่างน้อยก็มีใจเมตตาหามาให้ข้าอาศัยเป็นที่หลับนอน ถึงข้าจะมีสองขายามตัวแห้งแต่พวกเขาก็ไม่ได้มีความใจดีให้ข้านอนรวมเตียงเสร็จกิจกามของเขาก็โยนร่างกายของข้าลงถัง ส่วนข้าก็ทำได้แค่ปล่อยให้สายน้ำเย็นซึมเข้าผิวเพื่อฟื้นฟูร่างกายอันบอบช้ำจากศึกบนเตียงนอน

แต่ข้าจะยอมเช่นนี้ต่อไปจนกว่าข้าจะอยากให้พวกเขาเจ็บแค้นให้สาสมกับความรักของข้า

พวกเขาไม่เคยให้อะไรข้า นอกจากการไม่รักและทำร้าย

เขาอาจจะไม่รักข้าวันนี้แต่วันหน้าอาจจะรัก

เขาอาจจะทำร้ายข้าวันนี้แต่วันหน้าอาจจะถนอม

เขาอาจจะเคยต่อว่าข้าวันนี้แต่วันหน้าเขาอาจจะขอโทษ

เขาอาจจะเคยไม่ต้องการข้าแต่วันหน้าเขาอาจจะต้องการข้า

และใช่.. ทั้งหมดคืออาจจะจะเกิดขึ้นจริงหรือไม่ล้วนเป็นเรื่องของอนาคต

แต่ความเป็นไปได้ก็คือหนึ่งเต็มร้อยส่วน

เพราะตอนนี้ข้ายังรักเขา