“ผมคิดถึงคุณ ผมปล่อยคุณไปไม่ได้จริงๆ ขนมผิง...อา” วิลเอ่ยเสียงพร่าพลางซุกไซ้ใบหน้าหล่อเหลาที่มีหนวดเครารกครึ้มกับใบหน้าสวย ก่อนจะเลื่อนไปยังซอกคอสั้นของสาวอ้วน

“อื้อ ปะ...ปล่อยก่อนค่ะ มะ...มีอะไรเราคุยกันก่อนไหมคะคุณ อ้ะ...อ๊าย!” แล้วสาวจ้ำม่ำก็ร้องด้วยความตกใจเมื่อมือของเขาตะปบและขยำเต้าอวบอูมของเธอ

“ผมคิดถึงคุณ ผมขอได้ไหม ไม่ไหวแล้วขนมผิง อื้ม...” เขาพึมพำเสียงแหบห้าวแล้วดันร่างเธอออกห่าง ก่อนจะช้อนอุ้มร่างอ้วนตัวลอยราวกับว่าเธอหนักแค่สี่สิบกว่ากิโลกรัม สำหรับวิลแล้วไม่ได้คิดว่าสาวอ้วนตัวหนักเลย ออกจะกำลังดีด้วยซ้ำ ชายหนุ่มอุ้มขนมผิงก้าวเดินยาวๆ ไปยังเตียงที่อยู่มุมห้อง โยนร่างอ้วนลงบนเตียงแล้วตามขึ้นคร่อมทับทันที ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนขนมผิงตั้งตัวไม่ทัน และไม่คาดคิดว่าจะได้เจอเขา ตลอดหลายวันมานี้เธอเครียดมาก เพราะเธอกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่ ทำให้อยากเจอเขามาก เมื่อถามสมปองอีกฝ่ายก็บอกว่าเขากลับไปบ้านที่ฝรั่งเศสแล้ว แล้วทำไมวันนี้เขามาโผล่ที่ห้องของเธอได้ มือป้อมยกขึ้นดันหน้ารกเคราของวิลออกจากหน้าอกของตน

“ยะ...หยุดก่อนค่ะคุณ เรามาคุยกันก่อนดีไหม...อื้อ”

“ทำไปคุยไปก็ได้มายเลิฟ อื้ม...ผมคิดถึงกลิ่นหอมๆ ของคุณที่สุดเลย คุณรู้ไหมผมรักคุณมากแค่ไหน” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่าแล้วเคลื่อนจมูกโด่งลงซุกซอกคออวบสั้นของสาวอ้วน เมื่อหนำใจก็ลากคางสากระคายลงมายังเนินอกอวบที่โผล่พ้นคอเสื้อกว้างๆ ของหล่อน

“อ้ะ...ถ้าคิดถึงมากก็หยุดก่อนได้ไหมคะ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ อื้อ...พะ...พอก่อน...อ้ะ…อ๊าย! เจ็บนะ” เธอสะดุ้งเมื่อมือของเขาบดขยี้ยอดอกเต่งตึงของเธอผ่านเนื้อผ้า

“อา...ผมขอโทษ ผมคิดถึงคุณนะเบบี๋ เลิฟคุณที่สุด...อื้ม” วิลพร่ำบอกคิดถึงสาวอ้วนเสียงพร่าตลอดเวลา เขาคิดถึงและอยากคลอเคลียร่างอ้วนนุ่มละมุนมือนี้เหลือเกิน