มีเพียงแค่พลังเท่านั้น พลังที่แข็งแกร่งจะสามารถทำได้ทุกสิ่ง

อย่างผมในตอนนี้..

ยะฮู้ว!

ผมตะโกนอย่างร่าเริงขณะที่ตบหัวจอมมารต่างโลกในตอนนี้ มันนั่งคุกเข่าต่อหน้าผมขณะกัดฟันพลางจ้องมองด้วยตาที่แดงก่ำ ในนั้นเมื่อผมมองเข้าไป สามารถเดาได้ไม่ยากเลยว่ามันกำลังคิดจะทำอะไร

ประมาณว่าข้าจะฆ่าแกให้ได้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

ผมก็มองมันพลางยิ้มอย่างผู้ชนะประมาณว่า "มองหน้าหาเรื่องหรอ?" ประมาณนี้ แต่ความเป็นจริงผมพูดออกไปด้วย ทำให้จอมมารที่ปกครองเอทารีเซียมาอย่างยาวนาน ทั้งยังเป็นตัวตนที่สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คนในยุคนี้ไม่เว้นแม้แต่จอมเวทย์ระดับราชันขั้นรองสุดท้ายหรือแม้แต่ผู้กล้าก็ตาม..ตอนนี้มันทำเพียงเบือนหน้าหนีอย่างเจ็บใจหลังจากผมมองหน้าหาเรื่องไป ประมาณว่าถ้าเอ็งไม่อยากตายก็อย่ามามองหน้ากูประมาณนี้..

อย่างไรก็ตาม ผมไม่รอช้า รีบไปที่ห้องเก็บสมบัติของมันในทันใด

มาพิชิตปราสาทจอมมมารสักที คงหนีไม่พ้นเรื่องการขโมยของ

"ยังไงของพวกนี้ก็เป็นของที่แกขโมยมา คงจะไม่ว่าอะไรถ้าฉันจะขโมยไปใช้เองนะ?" ผมถามออกไป แต่ถึงอีกฝ่ายจะส่ายหน้าผมก็ไม่สนใจอยู่ดี

โดยไม่รอช้า

เพียงหนึ่งห้วงคิดเดียวเท่านั้น เบื้องหน้าของผมก็ปรากฏกระเป๋าเก็บของต่างมิติใบหนึ่งออกมา

พรึบ!

ทองกว่าล้านโกลด์ทั้งหมดที่อยู่ในห้องเก็บสมบัติตกเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว

"ขอแค่มีเท่านี้ก็คงจะยึกครองโลกได้แล้ว" ผมยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา ทำให้ใบหน้าของจอมมารตนนั้นตกตะลึง

"เมื่อครู่ข้าอาจจะได้ยินผิดไป ..เจ้าคงไม่ได้กล่าวว่าจะยึดครองโลก?" จอมมารกล่าว

ผมได้ยิน แต่มันไม่ได้หูฝาดไปหรอก มันได้ยินถูกแล้ว

"นายไม่จำเป็นต้องรู้มากหรอก" กล่าวจบผมก็ดีดนิ้วทีหนึ่ง ประสาททางหูและตาของจอมมารเป็นอันดับสิ้นไป..

จอมมารกรีดร้องออกมา มันไม่ได้ร้องตะโกนเพราะเจ็บปวด แต่เพราะกลัวการสูญเสียประสาทสัมผัสทั้งสองที่สำคัญอย่างการมองเห็นและการได้ยินไป

สิ่งนี้บ่งบอกความแข็งแกร่งอย่างผมว่าสามารถเอาชนะจอมมารได้ด้วยการดีดนิ้วแค่ครั้งเดียวเท่านั้น

แต่ความเป็นจริงไม่ใช่แบบนั้น

พลังของผมไม่ใช่การดีดนิ้วแล้วจะทำให้คู่ต่อสู้สูญเสียการควบคุมในประสาทสัมผัสทั้งห้า..พวกคุณกำลังถูกหลอกอยู่

พลังที่ผมมีและทำให้สามารถโค่นตัวอันตรายอันดับหนึ่งของโลกใบนี้ได้นั้นไม่ใช่พลังจิ๊บจ๊อยอย่างการทำลายประสาทสัมผัสทั้งห้า..

พลังของผมก็คือ

"แค่คิดอะไรก็เป็นจริงได้"

พวกคุณไม่ได้อ่านผิดไปเพราะอ่านถูกแล้ว