“มาทำไม”

เสียงเข้มห้วนเอ่ยถาม เมื่อรู้สึกตัวหลังจากมัวแต่คิดว่าเป็นผีหรือภาพหลอนกันแน่ จนกระทั่งถูกมือเล็กมีกระแสไฟแรงสูงช็อตเข้าให้ตอนเธอถือวิสาสะมาจับเนื้อต้องมือเขานั่นล่ะ ถึงได้แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือคนเป็น ๆหาใช่ภาพหลอนหรือผีแปลงกายมา

“แวะมาคุยแล้วก็เจรจาต่อรองค่ะ”

อรรัมภาตอบกลับเสียงนุ่ม มองตามคนตัวใหญ่หนวดเครารกรุงรังที่กำลังเดินไปล้างหน้าแปรงฟันที่โอ่งหน้าบ้าน

“นึกว่าจะมาให้เชือด จะได้ไปลับคมมีด”

แปรงฟังล้างหน้าเสร็จเขาก็หันมามาบอกเสียงเหี้ยม ก่อนจะใช้ขันจ้วงตักน้ำในโอ่งขึ้นมาอาบรดเนื้อตัว อรรัมภารีบเบือนหน้าหนีไม่กล้ามองหุ่นล่ำกล้ามโต อกกว้างหน้าท้องเป็นลูก ๆของเขา แม้ว่าความมืดสลัวจะทำให้เห็นไม่ค่อยชัดนักก็ตาม ร่างบอบบางเดินไปนั่งที่ขั้นบันไดรอจนเขาอาบน้ำเสร็จ เพราะใต้ถุนกระท่อมไม่มีแคร่ไม้ไผ่หรือเก้าอี้ให้นั่ง

“คุณกินยารึยังคะ”

เสียงหวานเอ่ยถาม

“ยาอะไร”

เขาอุตส่าห์ตอบกลับ เธอนึกว่าเขาจะเงียบไม่เสวนาด้วยซะอีก

“ก็ยาระงับประสาทไงคะ ถ้ายังไม่ได้กินเดี๋ยวงามไปหยิบมาให้ เก็บไว้ที่ไหนคะ”

รีบบอกอย่างหวังดี หวังดีกับตัวเองนั่นล่ะ ด้วยตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าเขาเป็นคนบ้าหรือคนปกติกันแน่

“ยาหมดมาเป็นอาทิตย์แล้ว”

“อุ๊ย!”

ร่างบอบบางสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ ๆเสียงห้าวเข้มก็มาดังอยู่ข้างหู หยดน้ำจากตัวเขาก็หยดติ๋ง ๆใส่เธอ

“งั้นวันนี้ไปเอาไหมคะ เดี๋ยวงามไปเป็นเพื่อน”

รีบเสนอตัว แล้วเดินตามเขาขึ้นไปบนกระท่อม

“ไม่! ตามมาทำไม หรือจะยอมให้เชือดจริง ๆ เช้า ๆแบบนี้เชื้อบ้ายิ่งชอบกำเริบอยู่ด้วย”

“จะ...จริงเหรอคะ”

ถามเสียงสั่น มองซ้ายแลขวากำลังตัดสินใจว่าจะหนีหรือเดินหน้าต่อดี ถึงจะคิดว่ายอมเสี่ยงเพื่อคนที่รัก แต่พอเอาเข้าจริง ๆอรรัมภาก็รักตัวกลัวตายเช่นกัน

“ใช่! ถ้าไม่รีบหนีไปตอนนี้เธออาจจะกลายเป็นเหยื่อรายแรกที่ถูกฆ่าตายในกระท่อมของคนบ้าแน่”