ต่อให้ร่างกายอ่อนแอจนไม่สามารถขยับได้เพราะถูกทำร้ายความรู้สึกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าท่านก็ไม่อาจจะหันมาสนใจใยดี ต่อให้สายตาต้องทอดมองท่านเสพสมกับใครต่อใครแล้วมีน้ำตาพาลไหลออกมาท่านก็ไม่แม้แต่จะหันมามองกัน เพราะท่านไม่จำเป็นต้องทำเยี่ยงนั้นความรู้สึกเจ็บปวดนี้เกิดขึ้นเองเพราะข้ารักท่านและท่านเองก็ไม่ได้ขอให้ข้าไปรัก

ข้ารักเขาจนยกให้เป็นเจ้าของหัวใจดวงนี้โดยที่องค์รัชทายาทไม่ได้ร้องขอแม้แต่น้อย

ยิ่งนับวันท่านก็ยิ่งเบื่อหน่ายข้ามากขึ้นเป็นสัญญาณที่บ่งบอกกับข้าว่าอย่าพยายามอะไรไปมากกว่านี้ความสัมพันธ์ที่ข้าเป็นคนเริ่มมันใกล้สิ้นสุดลงไปทุกที เขาไม่เคยเอ่ยปากไล่อย่างจริงจังแต่กากรกระทำและสายตาเรียบเฉยนั้นคือการขับไล่ที่เจ็บจนปวดไปหมดเคยคิดเหมือนกันว่าหากเอ่ยปากออกมาอย่างจริงจังเลยคงจะเจ็บน้อยกว่า

"ไปให้พ้นหน้าของข้า! ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีก"

แต่ไม่เลยมันเจ็บเหมือนจะตายไม่ต่างกันหากเขาไม่ไล่ข้าแบบจริงจังข้ายังสามารถอยู่เคียงข้างเขาได้เช่นเดิม แต่เมื่อไล่กันเช่นนี้มีหรือข้าจะทนอยู่ต่อไปได้ ข้าเดินทางออกจากเมืองหลวงมุ่งหน้าสู่ชายแดนเพื่อไปพบแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นสหายสมัยเด็กโดยบอกกับผู้อื่นว่าจะเดินทางไปหาประสบการณ์ที่แคว้นอื่น และใช้ชีวิตในฐานะแพทย์ประจำค่ายทหารโดยใช้นามว่า 'อี้ชิง'

ข้าเป็นได้แค่สุนัขของเขาและจะไม่มีวันได้เลื่อนไปเป็นสิ่งอื่นเพราะเจ้าของหัวใจดวงนี้มันใจร้ายเกินไป

นามของข้าคือ เยว่อิง บุตรชายหัวหน้าแพทย์หลวง

นามที่สองของข้าคือ อี้ชิง สุนัขขององค์รัชทายาท

เพื่อความใกล้ชิดจึงยินยอมเป็นสุนัขให้คนผู้นั้นเลี้ยงดู

ทว่าเมื่อถูกเบื่อหน่ายผู้เป็นทั้งเจ้านายและเจ้าของหัวใจกลับไล่ให้ไปพ้นหูพ้นตา

ด้ายแดงที่เห็นมาตั้งแต่เด็กจึงถูกข้าตัดมันด้วยดาบจนขาดสะบั่น

พอเหมือนเริ่มจะทำใจได้ฮ่องเต้ก็ส่งองค์รัชทายาทมาเป็นกุนซือทัพ!

จะให้ข้าหลบหน้าเจ้าของหัวใจตนเองอย่างไร!!!