เช้า

จันทร์ 06.00น.

ผมตื่นตามนาฬิกาปลุกแบบนี้ทุกวันด้วยความเคยชิน

สวัสดีครับ ผมชื่อ อ้อน สุรศักดิ์ มโนกานต์ ผมเป็นเด็กกำพร้าครับ อายุ 18 ปีแล้ว พึ่งจบม.6 มาเลยล่ะ

ตอนนี้ผมย้ายออกจากศูนย์รับเลี้ยงที่เป็นเหมือนบ้านของผมมาตั้งแต่จำความได้แล้วครับ เพราะผมต้องเข้ามหาลัยแล้ว

หลายคนคงสงสัย ทำไมผมถึงได้เรียนต่อใช่ไหมครับ เพราะผมเป็นคนขยันทำงานไงครับอิอิ

ล้อเล่นครับ บังเอิญผมรู้จักกับผู้ใหญ่ใจดีคู่สามีภรรยา ที่ผมมักจะเรียกว่าพ่อปราณ แม่ปัด รับไปดูแลครับ ในฐานะลูกชายเลยนะครับ แต่ผมก็รู้ตัวและอยู่ในที่ของตัวเองเสมอ ท่านทั้งสองใจดีมากๆ เลยครับ นอกเหนือจากท่านแล้ว ผมยังมีเพื่อนฝาแฝดอีกด้วย คะน้ากับคะนิ้งเป็นลูกสาวฝาแฝดของพ่อปราณและแม่ปัดครับ

ก๊อก...ก๊อก...

แม่ปัด : อ้อนตื่นหรือยังลูก วันนี้ต้องไปมหาลัยวันแรกแล้วนะ

อ้อน : ตื่นแล้วครับ กำลังแต่งตัวอยู่ แม่ปัดเข้ามาได้เลยครับประตูไม่ได้ล็อค

แม่ปัด : สรุปจะไม่ย้ายไปเรียนที่มหาลัยเดียกกันกับยัยแฝดเหรอลูก แม่สูงไหวนะ

แม่ปัดพูดขึ้นพลางเดินเข้ามาผูกเน็กไทด์ให้ผม ใช่แล้วครับ ผมไม่ได้เรียนที่เดียวกับแฝดแต่ผมเรียนมหาลัยรัฐบาล แต่สองแฝดนั่นเรียนอินเตอร์เชียว เพราะผมเกรงใจท่านทั้งสองมากๆ ครับ ผทเลยเลือกที่จะสอบเข้ามหาลัยรัฐบาลแทน

อ้อน : ไม่ไปหรอกครับที่นี่ก็ดีแล้ว ผมว่าผมโอเคสุดๆ ไปเลย

แม่ปัด : ตามใจจ๊ะ เรียบร้อยแล้ว ลูกแม่น่ารักจริงๆ

น่ารัก คำนี้ผมฟังจนเบื่อแล้วครับ อาจจะเป็นเพราะผมสูงแค่ 169 ซม. มั้งครับ ผิวก็ออกไปทางนวลเหลืองๆ ไม่ขาวไม่ซีดไม่ดำ ตากลมๆ ปากบางแดงเรื่อๆ จมูกรั้นนิดหน่อย อันนี้ของจริงนะครับ ไม่ได้เสริมเติมแต่ง คะน้าชอบพูดอยู่ประจำเคะตัวน้อยของพี่ ครับอ่านไม่ผิด คะน้า คะนิ้งแทนตัวเองว่าพี่เพราะเกิดก่อน จะบอกว่าอะไรดี คะน้าเกิดเดือน มกราคม เกิดก่อนคนนิ้ง 4 นาที คะนิ้งก็เดือนมกราคมเรียกคะน้าว่าพี่ถูกแล้ว ส่วนผมกลายเป็นน้องไปโดยปริยายเพราะผมเกิดเดือนตุลาคมแต่ปีเดียวกัน -_- ก็ประมาณนั่นแหละครับ

คะน้า : ไม่ค่ะ! คะน้าไม่ยอมคุณพ่อจะให้น้องไปเรียนในที่แบบรั้นได้ยังไงคะ กว่าคะน้าจะได้น้องมาอยู่ด้วยแล้วนี่ยังจะไม่ได้เรียนด้วยกันอีก

คะนิ้ง : คะนิ้งก็ไม่ยอมค่ะ

แม่ปัด : อ้าวแฝดกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมีเรื่องอะไรกันเสียงดังไปถึงข้างบนเชียว

พ่อปราณ : ถามลูกคุณสิ

แม่ปัด : ว่าไง

อ้อน : อ้าวพี่น้า พี่นิ้งกลับมาแล้วเหรอครับ

ครับสองแฝดกลับมาแล้ว กลับมาจากอเมริกาที่พ่อปราณส่งไปดัดนิสัยพ่อว่ายังงั้นนะครับ โดยให้อยู่ที่นั่นตั้งแต่ปิดเทอม ให้หาเงินใช้เองด้วย เนื่องจากสองแฝดใช้เงินเก่งมากๆ พ่อเลยต้องส่งไปครับ

คะน้า : เคะน้อยของพี่ จะไปไหนอ่ะ

อ้อน : ไปเรียนไงครับวันนี้เปิดเทอมวันแรก

คะนิ้ง : ไม่เอาไม่ให้ไปเดี๋ยวไปเรียนที่เดียวกันนี่ยื่นเรื่องเอกสารไว้ตั้งแต่ก่อนไป วันนี้ต้องเข้ามอไปเอาระเบียบการไง ไปเปลี่ยนชุดเลยนะ

แม่ปัด : อ๋อ แม่เข้าใจแล้ว เห็นไหมแม่บอกแล้วอ้อนยังไงก็ไม่ได้ไปหรอก555555

พ่อปราณ : จัดการกันเอานะพี่น้อง พ่อไปทำงานล่ะ

จัดการอะไรครับพ่อปราณ กลับมาก่อน พ่อไปทำงาน แม่เดินเข้าห้องครัว และสายตาสองแฝด โอ๊ย...ขนลุกพรึบ

อ้อน : ไปเปลี่ยนก็ได้ครับ ‾︿‾

คะน้า/คะนิ้ง : เย่

นั้นแหละครับแฝดที่ไม่เคยมีใครขัดใจได้รวมทั้งผมด้วย