"ดีฮาน" เป็นโอเมก้าเด็กเพียงหนึ่งเดียวในคืนพระจันทร์สีเลือด ที่หนีออกจากโรงเพาะเลี้ยงโอเมก้าลำดับที่ 1 ได้สำเร็จ เด็กชายหนีอย่างหัวซุกหัวซุนด้วยภาพปางตายด้วยอาการบาดเจ็บไปทั่วร่างกาย ก่อนที่เขาได้จะรับการช่วยเหลือจาก "โรเบิร์ต" ชายชุดดำปริศนาที่โผล่มาช่วยเขาจากความตายในกลางดึก

สิบปีก่อนหน้า

เด็กชายตัวเล็กวิ่งขากระเผลกหอบหายใจแรงท่ามกลางสายฝนที่หลั่งรินในคืนเดือนมืด ในตรอกสกปรกที่มีน้ำเจิ่งนองไปทั่ว หน้าต่างและประตูของตึกของทุกตึกต่างปิดตายไม่มีทั้งทางเข้าและทางออกให้หลบซ่อน เด็กชายในชุดขาดรุ่ยเริ่มมองไปรอบๆด้วยความสิ้นหวัง 'ไม่มีทางที่ผมจะหนีไปได้อีกแล้ว' ร่างการที่ปวดระทมเต็มไปด้วยแผลจากการหนีตายจากโรงเพาะเลี้ยง ศรัตรูที่กำลังตามล่าเขากำลังใกล้เข้ามาตามจากกลิ่นฟรีโรโมนที่คละคลุ้งไปทั่ว

เด็กชายรู้ดี..ว่าเขากำลังจะถูกจับกลับไปที่โรงเพาะ เขาล้มลงเรือนผมสีดำขลับกลมกลืนกับน้ำสกปรกบนถนนเปลือกตาเล็กๆได้ปิดลงสนิท

เด็กชายรู้สึกมือหนาของชายฉกรรจ์ที่กำลังตามล่าเขา มันมองเด็กชายด้วยท่าทางและน้ำเสียงเหยียดหยาม พลางเอาร่างเล็กๆเขาขึ้นมาขึ้นมาพาดบ่าอย่างง่ายดาย

" การที่แกเกิดเป็นโอเมก้าอย่าริคิดหนี เพราะสัตว์ในกรงอย่าพวกแกไม่มีทางเลือกอะไรทั้งนั้น "

สิ้นเสียงของชายฉกรรจ์..เด็กชายรู้สึกเจ็บใจที่เขาไม่มีแรงที่จะต่อต้านหรือหนีวิ่งได้อีกแล้ว ทันใดนั้นที่ความหวังกำลังมอดดับลง บุรษปริศนาในชุดดำเหนี่ยวไกปืนจากมุมมืด เขาปรากฏตัวพร้อมกับเล็งปืนพกกระบอกเล็กด้วยท่าทางที่เเข็งแรง เสียงปืนดังกัมปนาทไปทั่วตรอกอันมืดมิด ชายชายฉกรรจ์ล้มลงพลัน เลือดสกปรกของเขาเต็มไปทั่วพื้นอันสกปรก

ในความทรงจำอันเรือนลางนั้น

เด็กชายถูกช้อนขึ้นด้วยแขนอันมั่นคงของชายหนุ่ม ภายใต้ฮูดที่ครอบศีรษะเรือนผมสีทองของเขาอยู่เด็กชายได้เห็นเขานัยตาสีฟ้าประกายจ้องมองที่เขาชั่ววินาที ภายใต้ใบหน้าที่นิ่งขรึมกำลังมองไปข้างหน้า

"คุณเป็นใครครับ " เด็กชายรวบรวมเรี่ยวแรงสุดที่จะถามออกไปในสภาพร่อแร่ "คุณกำลังช่วยผมอย่างนั้นหรือ"

"ฉันชื่อ โรเบิร์ต " เขาตอบสั้น "นิ่งๆไว้..ฉันกำลังช่วยนายเจ้าหนู"

ในตาสีฟ้าก้มลงมาสบตากับเด็กชายอยู่ชั่ววินาทีหนึ่ง เด็กชายรู้สึกได้ถึงในตาของเขาที่กำลังยิ้มอย่างมีเลศนัย โรเบิร์ตอุ่มเด็กชายตัวเล็กหายวับเข้าไปในตรอกอันมืดมิดอีกครั้ง ด้วยความเงียบเชียบสงัด สายฝนเริ่มซาลง พระจันทร์สเลือดเริ่มเด่นชัดขึ้นกระจ่างฟ้าในราตรีคืนนั้น