"ว็ากๆๆๆๆๆๆ " นั้นคือเสียงของผมเอง ถ้าจะให้พูดถึงเนื้อเรื่องคงต้องย้อนกลับไปสัก 1 ชั้วโมงที่แล้วละ

ตอนนั้นผมกำลังเล่นเกมการ์ดอยู่ แล้วกำลังจะกลับบ้าน พอออกมาจากร้านมาสักพัก ผมก็ต้องกลับเข้าไปไหม เพราะอะไรนะเหรอ

"อะคิโตะ แกลืมของนะ" คนที่เรียกผมนั้นคือเจ้าของร้านเองแหละครับ เค้ามีชื่อว่า "ทีแร็ก" ผมก็ไม่รู้ว่าใครตั้งชื่อให้ลุงแก แต่ต้องบอกว่าเข้ากับแกเต็มๆเลยละ ถ้าไม่สวมชุดกระต่ายอะนะ

"ครับ โทษทีลุงทีแร็ก ผมลืมการ์ดอีกแล้ว แฮะๆ" ผมตอบกลับไป "ออ เอ้านี้แล้วกลับบ้านดีๆละ เดี่ยวผีหลอกไม่รู้ด้วยนะเว้ย" ลุงเขาตอบกลับมา

"ไม่หรอกลุง ถ้าถามถึงผีละก็ตรงหน้าผมนี้ละ ฮ่าๆๆๆ" ผมตอบกลับไป "ฮ้่าๆๆๆๆๆๆๆ" คนทั้งร้านนี้ตามกันเลย

"กูขอให้มึงออกจากร้านแล้ว โดนฟ้าผ่าตาย" ลุงเขาแช่งผมเลยอะ "สาธุๆๆ ไปแล้วนะลุง จุ๊บๆๆ ฮ่าๆๆๆ"

แต่ผมออกไปเท่านั้นแหละ

ตู้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หน้าร้อนเป็นบ่อลึกเลยถ้าถามผมว่าอะไรนะเหรอ "มึงขับรถยังไงวะถึงมาชนรถกุวะ" ตัวประกอบ1 "มึงนั้นหลบไปถ้าไม่อยากตาย"ตัวประกอบ2 เข้ายิบปืนที่ไม่ธรรมดาออกมาคับ ใช่เลยมันคือ "เอ้ยพ่อคุณณณณณณณณ ยิบอะไนมาวะนั้น ถ้าจะยิงให้ดูรุ่นหน่อยเถอะ เล่นอยากกัับไปทำสงคราม"

ใช่แล้วครับเข้าถือ MINIGUN ออกมาแล้วเล็งมาทางตัวประกอบ1 ถ้าจะยิงเขาผมไม่ว่าหรอก แต่ผมนี้สิ อยู่ที่วิธีกระสุนด้วย "กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆ"

นั้นก็คือเสียงของของทุกคนที่อยู่ในละแวกนั้น ส่วนผมนะเหรอ ชิ้ง ผมดึงดาบ คาตานะ ใช่ครับดาบคาตานะ แล้วก็ตั้งท่า เตรียมตัวรับกระสุนที่กำลังจะมา ปังๆๆๆๆ แล้วก็เริ่งยิงแบบไม่เลี้ยงเลยละ

"อากๆๆ" "ตูม" จากนั้นตัวประกอบ1ตายแล้ว ก็ยังไม่หยุดยิงอีก ถ้าจะยิงให้หลดละมั้ง

เป้งๆๆๆๆ... (เป็นเซตอนันเลยละ) แล้วผมตั้งท่าแล้วปัดกระสุดออกไปทั้งหมดเลยละครับ

"เอ้ยๆ ดูนั้นมีเด็กหนุ่มปัดกระสุดด้วยละ" แล้วก็ไทยมุงดูกันตรึม "นั้นสิ ปะ พนันกันเถอะว่าไอหนุ้มนั้นจะตายเมื่อไร" ควยเอ้ยมึงยังจะพนันกันอีก

"จะบ้าเหรอโทรหาตำรวจสิพนงพนันอะไร" นั้นละพ่อพระ "3000 ข้างไอคนยิง" พ่องมึง กูขอถ้อนคำพูด "นี้พวกคุณ ทำแบบนี้ได้ยังไง เอะเดี่ยวนะ

ผมขาว ตาสีเหลือง ผิวขาว คาบสีขาว นั้นใช่ ปรามาจารคาบที่ชนะการแข่งดาบของโลกเมื่อวาลนี้ ที่ญี่ปุ่นนิ อ้าย พ่อหนุ้มสู้ๆ นะ ข้างพ่อหนุ้ม 10000 บาท" เอากันเข้าไป "ได้เจ้" เห้อกูปวดหัว แล้วไอเหี้ยนี้เมื่อไรจะยิงหมดแม็กวะ กะจะลองวิชาที่ชนะสักหน่อย

ตูม ฉัวะ "เห้อกว่าจะเข้าฟันได้ อะ ดาบเปลื้อนหมดเลย" ตัวประกอบสองที่ยิงอยู่นั้นปืนมันก็ระเบิด และได้โอกาสของผมนั้นก็วิ่งเข้าไปฟันที่คอมัน

ถ้าถามผมนั้นเคยฆ่าคนไหมผมขอบอกว่าเคย เอะผมนยังไม่ได้แนะนำตัวเลย

ผมมีชื่อว่า โซไซโร อะคิโตะ ประจุบันอายุ 18 ปี ผมเป็นเด็ก ครึ่งไทยญี่ปุ่น พ่อเป็นไทย แม่เป็นญี่ปุ่น การเรียนก็top 2ของโลกละนะ ไม่ได้โม้นะ ผมIQ 430 ผมอ่านแปปเดี่ยวก็จำได้ ถ้าจะบอกก็อ่านผ่านอะนะ ส่วนวิชาทั้วไปที่ใช้เรียนก็อ่านหมดโลกแล้วละนะ ผมอ่านหนังสือเป็นตอน 3ขวบมั้ง จากนั้นก็อ่านตลอดจนได้อายุ5ปีพ่อแม่ผมก็ตายด้วยโรคไวรัสที่ไม่มีการรักษา แต่มีผมมาไงแล้วไม่ติดโรคก็ไม่รู้ รูปร่างผมก็ ผมขาว ตาสีเหลือง ผิวขาวออกทางญี่ปุ่นด้วยหน้ายังกะดารา ไม่ได้โม้นะ ส่วนผมก็ถูกส่งตัวไปทางรัฐบาลที่รับเลี้ยงเด็ก จากนั้นมาผมก็อ่านหนังสือหมดของฐานรัฐทั้งฐานเลยอะ ใช้เวลาแค่ปีครึ่งก็จำหมดละ จากนั้นผมก็เห็นเข้าดูtvต่อสู้กันอยู่ ผมเลยอยากเอามั้ง ก็เลยฝึกที่อ่านการต่อสู้ไปด้วย ไม่ว่า มวยทุกประเภท วิชาการใช้อาวุธทุกประเภท และทำได้ทุกอย่างไปด้วยจนผมก็ได้อายุจน16ปี ก็จบหลักสูตรเรื่องการเรียนและวิชาต่อสู้ กลับมาประจุบัน

"เอ้ยกูชนะเอาเงินมา ฮ่าๆๆๆๆ" เห้อเหนื่อยใจจัง กะว่าจะมาเล่นการ์ดที่ชอบสักหน่อยวัยรุ้นเส้ง

เปรี้ยงๆๆๆๆ จากนั้นสักพักก็ฟ้าผ่าลงบนตัวของ ผมเมองไปเห็นในรถที่มีทั้งทองและเพรชจำนวนมาก จากนั้นผมคิด "ออสายล่อฟ้าเห้อจะตายทั้งทีแม่งเอ้ยตายเพราะสมบัติโจน เอ้อ" จากนั้นผมก็หยิบไปโดนมณีสีแดงเข้าแล้วก็สติของผมก็ดับไป

คอมเม้นได้นะทุกคนเป็นกำลังใจให้ด้วย 5 คอมเม้น+1 ตอนนะข้อร้อง ลงวันละตอน แต่ถ้าลงไม่ได้ก็วันเว้นวันนะไม่โกรธนะ โอ้เอ้ๆๆๆ ราตรีสวัสด์นะทุกคน