สวัสดี ได้เวลาเริ่มงานเขียนที่ไรท์คิดมานานเสียที เรื่องราวนี้ได้แรงบันดาลใจหลายอย่าง

ว่ากันตามจริงไรท์ไม่ถนัดเขียนคำแนะนำมากนัก ไม่ใช่เขียนไม่ได้ แต่ไรท์กลัวว่าถ้าเขียนลงไปแล้วอาจจะกลายเป็นสปอยเนื้อเรื่องทั้งหมดเอา แต่เพื่อพบกันครึ่งทาง

ตามที่คำโปรยบอกไว้แล้ว ธีมของเรื่องราวนี้คือ การพบพาน ความรักและการรอคอย

การพบพานก่อให้เกิดสายสัมพันธ์ขึ้น ไม่ว่าเส้นด้ายของสายสัมพันธ์นั้นจะย้อมไปด้วยสีฟ้าจากขนนกสีฟ้าแห่งความสุข หรือจบลงด้วยเลือดและหยาดน้ำตาก็ตาม

ความรักคืออะไร? มนุษย์จำเป็นต้องรักในเพียงเพศตรงข้ามแค่เพียงเท่านั้น? เผ่าพันธุ์อื่นล่ะ มีโอกาสจะได้รับบางสิ่งที่เรียกว่าความรักจากมนุษย์บ้างไหม และระยะเวลาที่ใช้ในการรอคอยนั้นสามารถทอดยาวออกไปได้นานแค่ไหน ระยะเวลาเองก็มีส่วนในการถักทอสายสัมพันธ์

การรอคอย ไรท์เชื่อว่าทุกคนเคยมีความรัก และการรอคอยเองก็เป็นวัตถุดิบส่วนสำคัญ รอคอยใครสักคน คนสำคัญ หัวใจของผู้เฝ้าคอยสั่นระรัวเมื่อยามกำลังรอคอย หัวใจส่วนหนึ่งของผู้เฝ้ารอดูเหมือนจะถูกลบหายออกไป กลวงเปล่า รอชิ้นส่วนอันสำคัญยิ่งมาเติมเต็ม

แล้วเวลาที่ใช้ในการรอคอยสามารถเนิ่นนานได้เพียงแค่ไหน เวลาจะเป็นตัวลบเลือนความใครจำของเส้นด้ายของสายสัมพันธ์เก่าๆ ที่ขาดหาย หรือกลับทำให้สายสัมพันธ์เหล่านั้นฝังลึกและมั่นคงมากขึ้น ถ้าคำตอบของสิ่งเหล่านี้คือสัจพจน์ก็คงดี...

ไรท์เกือบสปอยส่วนสำคัญไปเสียแล้ว นี่คือคำแนะนำเรื่องแบบย่อ

ชายหนุ่มผู้หนึ่งได้เดินทางข้ามมหาสมุทรระหว่างทวีป จากถิ่นฐานบ้านเกิดอย่างไม่คิดจะหวนกลับ เขามีจุดมุ่งหมายบางอย่าง มีบางสิ่งที่ต้องการจะตามหา มีความปรารถนาที่ต้องการจะถูกเติมเต็ม ในช่วงกลางของการบุกเบิกอาณานิคมในทวีปใหม่ จนในที่สุดเขาได้เดินทางถึงแผ่นดินรกร้าง เต็มไปด้วยป่าแห้งแร้ง กระท่อมไม้หลังหนึ่งตั้งอยู่

ที่แห่งนั้นได้มีบางสิ่งจับจองอาศัยอยู่ก่อนแล้ว

เมื่อนั้นสายสัมพันธ์ของชายหนุ่มและบางสิ่งได้เริ่มต้นขึ้น