นายหัวโกเมนวางร่างบางที่ยังคงไม่ได้สติลงบนเตียงเหล็กขนาดเล็กด้วยความทะนุถนอมซึ่งเขาเองก็ยังแปลกใจในตนเองว่าทำไมเขาถึงต้องปฏิบัติกับเธออย่างอ่อนโยนเช่นนี้ด้วย ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วนั้นเขาควรจะโยนเธอลงไปบนเตียงเสียมากกว่า

เจ้าของร่างบางใบหน้าสวยหวานนั้นยังคงหลับตาพริ้มไม่ได้สติแต่สิ่งที่ทำให้นายหัวโกเมนเบาใจได้ไปเปราะหนึ่งว่าเธอนั้นยังมีลมหายใจอยู่ก็คือเนินอกอวบอิ่มที่มันสะท้านขึ้นสะท้านลงอย่างเป็นจังหวะนั่นหมายความว่าเธอยังคงมีลมหายใจอยู่ไม่ได้ขาดลมหายใจเพราะยาสลบชนิดรุนแรงที่เขาคอยให้เธอสูดดมมาตลอดทางตั้งแต่กรุงเทพฯมาจนถึงพังงาบ้านเกิดของเขา

“นี่เธอ...ตื่นขึ้นมาสักทีสิ”

ปลายนิ้วใหญ่ตบลงเบาๆ ที่พวงแก้มนวลซีกซ้ายเพื่อหวังจะเรียกสติของเธอกลับคืนมาไม่ได้คิดที่จะทำให้เจ็บแต่อย่างใดและดูเหมือนว่าการกระทำของนายหัวโกเมนจะไม่เป็นผลเพราะหญิงสาวยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติงไม่ได้รับรู้อะไรทั้งนั้นเลยในเวลานี้

เมื่อเห็นว่าคนที่เขาจับมาเป็นเชลยรอระบายความแค้นนั้นนอนนิ่งเหมือนกับคนไม่มีลมหายใจเช่นนี้นายหัวโกเมนก็เริ่มจะใจคอไม่ดีเพราะเกิดการเป็นห่วงหญิงสาวขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว ร่างใหญ่ผลุนผลันออกจากห้องนอนเล็กๆห้องไปเพื่อไปหาอะไรบางอย่างซึ่งเขาคิดว่ามันน่าจะเป็นตัวช่วยที่พอจะเรียกสติของหญิงสาวให้กลับมาเป็นดั่งเดิมได้