แว่วเสียงมโหรีปี่พาทย์เหนือน่านน้ำเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ได้เริ่มขึ้นแล้ว

มนุษย์ที่อาศัยอยู่ริมทะเลชางไห่กำลังจัดพิธีคร่าชีวิตมนุษย์ด้วยกันเองอย่างไร้มนุษยธรรม พวกเขามองเห็นอะไรที่บ่งบอกว่าการฆ่าคนคือสิ่งที่เป็นสิริมงคลต่อชีวิต

พิธีส่งตัวเจ้าสาวบรรณาการแด่จ้าวแห่งท้องทะเลชางไห่เริ่มขึ้นได้อย่างไรนั้นไม่มีผู้ใดให้คำตอบได้ เกิดจากฟ้าฝนไม่ตกต้องตามฤดูกาลหรือสงครามแย่งอาหารในหน้าแล้ง?

ไม่เลย...มนุษย์เหล่านั้นอยู่กันอย่างสุขสบายในพื้นที่อันอุดมสมบูรณ์กว่าทุกพื้นที่บนโลกใบนี้

สิ่งที่พวกเขาทำคือการเฉลิมฉลองเพื่อขอบคุณด้วยการสังหารชีวิตบริสุทธิ์ที่ไม่รับรู้เรื่องราวอะไรเพราะยาสลบนั้น พวกเขารู้ได้อย่างไรว่ามีจ้าวแห่งท้องทะเล ไม่เคยมีจ้าวแห่งท้องทะเล ไม่มีเทพเจ้าแห่งน้ำ มีเพียงมังกรที่บำเพ็ญตบะอยู่ใต้ท้องทะเลเท่านั้น...สาวงามเป็นร้อยๆนางที่ถูกทิ้งให้จมดิ่งลงก้นทะเลล้วนกลายเป็นกระดูกวิญญาณไร้ที่อยู่ช่างเป็นพิธีกรรมที่โง่งมงาย.

"พวกเจ้าช่างโง่งมงายนัก..."น้ำเสียงเรียบครางอย่างสลดใจกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า มนุษย์ตัวน้อยหลายร้อยคนรวมตัวกันริมทะเลชางไห่เพื่อชมพิธีส่งตัวเจ้าสาวบรรณาการแด่จ้าวท้องทะเล

เรือลำเล็กลอยลำอยู่กลางทะเล ชายฉกรรจ์สามคนช่วยกันออกแรงโยนร่างหญิงสาวในชุดแต่งงานสีแดงเพลิงลงสู่ท้องทะเล

"ออกไปช่วยไหม?"

"ไม่ใช่หน้าที่ของเรา"น้ำเสียงเรียบนั้นยังคงวางเฉยต่อทุกสิ่งทุกอย่าง เขาดูสงบกว่าคนที่เพิ่งบำเพ็ญตบะมาเสียด้วยซ้ำไปอาจเป็นเพราะเขามองดูเหตุการณ์ที่เป็นเช่นนี้อยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ก็เป็นได้ทุกห้าปีจะจัดขึ้นครั้งหนึ่ง เขายังสงสัยอยู่ว่าแม้จ้าวแห่งท้องทะเลมีจริงก็จะแต่งงานทุกห้าปีอย่างนั้นเชียวหรือ?พวกมนุษย์นี้หนอ...ช่างวุ่นวายเสียจริง

"หน้าที่ของเราโดยตรงเลยล่ะ"เสียงค้านขึ้นมา แน่นอนว่าอีกคนไม่เคยนิ่งดูดาย เขาเพิ่งเคยเห็นพิธีกรรมนี้เป็นครั้งแรกก็อดทนมองดูเฉยๆไม่ได้

"มนุษย์อาจเห็นตัวเจ้า"น้ำเสียงเรียบเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว

"ตัวหลงไห่ดุจสายน้ำใครเล่าจะสังเกตเห็นท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วง"เขายิ้มพรายด้วยความมั่นอกมั่นใจ ใบหน้าเข้มคมคายสมชายชาตรี แต่มีรอยยิ้มละมุนละไมเหมือนหญิงสาว

"ถ้าเจ้าช่วยนางมนุษย์นั่นมาเจ้าจะต้องรับผิดชอบนางข้าจะถือว่าเจ้ายอมรับเป็นเจ้าบ่าวของนาง"เป็นคำขู่ที่น่าเกรงกลัวสำหรับหลงไห่ เขาไม่เคยคิดอยากมีคู่ครองเพราะรอนางในฝันของเขาอยู่

"ความกรุณาของท่านพี่ชางฟง หลงไห่ซาบซึ้ง"หลงไห่ตอบโต้คำขู่ด้วยรอยยิ้มแบ่งรับแบ่งสู้อย่างไรเสียหลงไห่เองก็ยินดีกับคำประชดของชางฟงมาโดยตลอด เขาไม่ใช่น้องชายที่อยู่ในโอวาทพี่ชายจอมเจ้ากี้เจ้าการอย่างนั้นหรอกและคงจะต้องโทษโชคชะตาที่นำพาให้เขาออกจากถ้ำบำเพ็ญตบะมาพบเจอกับพิธีกรรมน่าสลดใจนี้ มันเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างทำให้เขาร้อนรนจนอยู่นิ่งเฉยไม่ได้

ร่างเจ้าสาวชุดสีแดงกำลังจมดิ่งลงเรื่อยๆ หลงไห่รีบสาวเท้ายาวๆกลายร่างเป็นมังกรทะยานแหวกว่ายกลางสายน้ำออกจากวังใต้น้ำไปคาบเจ้าสาวกลับมาสู่วังมังกรกลายเป็นชายหนุ่มอุ้มเจ้าสาวยืนอยู่ตรงหน้ามังกรผู้พี่

"เจ้ามันดื้อรั้นและชอบเอาชนะข้าจริงๆ"ชางฟงบ่นก่อนจะเดินจากไป

"ข้าไม่ได้เอาชนะนะข้าตัดสินใจแล้วต่างหากนางจะเป็นเจ้าสาวของข้าและจะเป็นราชินีมีลูกให้ข้า เอ่อ...อาจจะไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้แต่ตอนนี้ข้าก็แค่พอใจที่นางยังมีชีวิตอยู่..ข้าทำความดีแม้ผิดกฎบ้างแต่ข้าก็ว่าข้าทำถูกต้อง"หลงไห่ยิ้มอย่างพอใจ

"แล้วเจ้าจะเสียใจ"ชางฟงเตือนหลงไห่อีกครั้ง

เขาได้แค่เม้มปากแน่นยอมรับทุกอย่างเพราะได้ทำสิ่งที่อยากจะทำไปแล้วไม่นึกเสียดายทีหลังอย่างแน่นอน ชีวิตคู่จำเป็นต้องมีความรักตอนนี้หลงไห่คิดเพียงว่าเขาไม่เคยรักใครมาก่อนเขาจะพยายามรักว่าที่ภรรยาก็แล้วกัน

"เจ้าน่าสงสารจริงๆ พวกเขาคงวางยาสลบเจ้าแล้วก็จับเจ้ามาถ่วงน้ำโดยที่เจ้าไม่เต็มใจใช่ไหม?"หลงไห่พิจารณาเจ้าสาวในอ้อมแขน นางมนุษย์สวยงามน้อยกว่าบรรดานางปีศาจเนรมิตกายก็จริงแต่มนุษย์มีความรู้สึกบางอย่างที่ละมุนละไมมากกว่า เจ้าสาวของเขาดูบอบบางและบางทีก็ดูอบอุ่น กายอุ่นๆนี้เองที่ทำให้หลงไห่เกิดความรู้สึกเมื่อได้สัมผัส

"ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เท่ากับว่าแต่งงานกับข้าโดยที่เจ้าไม่เต็มใจสินะ"หลงไห่พล่ามกับร่างที่แน่นิ่ง จนชางฟงทนไม่ได้ต้องกลับมาต่อว่ายกใหญ่

"เจ้ามันใสซื่อ คิดหรือว่าเจ้าจะเข้าใจความรักถ้าไม่ปล่อยนางไปซักวันเจ้าจะจับนางกินเป็นอาหารแน่ๆเจ้าน้องงั่ง!"

"เย้ย...ไม่นะ ข้าไม่ได้ตะกละขนาดนั้น ข้ากินมังสวิรัติไม่กินนางหรอก"หลงไห่เถียงต่อไปยิ่งทำให้ท่านพี่ผู้สุขุมร้อนเป็นฟืนเป็นไฟ

"อ๊ากกกกกกกก!!เจ้านี่มันกวนประสาทข้าจริงๆเลย!เจ้าเป็นปีศาจคิดหรือว่าการถือศีลของเจ้าจะทำให้เจ้าลืมความเป็นปีศาจไปได้ถ้ายังไม่รู้จักควบคุมจิตของตนเองเจ้าก็อย่าหวังเลยว่าเจ้าจะเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง"ชางฟงเริ่มใช้พลังเสียงจนข้ารับใช้เริ่มทยอยกันเข้ามา

"ข้าไม่ชอบเลยคำว่าปีศาจ มันโหดร้ายเกินไป ข้าไม่ใช่เทพไม่ใช่มนุษย์แต่ก็มีหัวใจนะ...ไม่รู้หละข้าจะรักนาง"หลงไห่รีบอุ้มเจ้าสาวของเขาเดินไปยังที่ๆของตนเอง เขาดูมีความสุขราวกับได้ของที่อยากได้

"เจ้าบ้า!รักหรือ?ไม่รู้จักคำว่ารักอย่าพูดหน่อยเลย..."ชางฟงถึงกับกุมขมับ หมดกัน! หากหลงไห่จะหลงมนุษย์จริงก็ขออย่าเป็นมนุษย์ผู้ชายที่ปลอมตัวมาเลย...ความไม่ประสีประสาของหลงไห่จะรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงกับผู้ชายมีความแตกต่างกัน!

เจ้าสาวของหลงไห่แท้จริงนั้นเป็นหนุ่มน้อยชื่อหยาง เขาทำเพื่อปกป้องพี่สาวคนเดียวของเขาที่ได้แนะนำให้หนีไปกับชายคนรักแล้ว ช่างเป็นการเสียสละที่กล้าหาญ ชางฟงนับถือในเรื่องนี้แต่ก็คงจะไม่เห็นว่าสมควรที่จะให้ครองคู่กับหลงไห่แน่นอน!

ธรรมชาติแล้วชายต้องคู่กับหญิง

หยินต้องคู่กับหยาง!