รายละเอียด
Intro: "มึงตามเข้ามาทำไม ออกไป...."
"พี่อั้ม~ คนคิดถึงยังจะไล่อีก นี่ไม่ได้เจอกันตั้งสองปี พี่เย็นชาวะ ไล่น้องได้ยังไงหื้ม? "ผมพูดพลางขยับเข้าใกล้คนทำหน้านิ่งเรียบ ไล่สายตามองคนที่ผมไม่มีวันลืม...
...จะลืมได้ยังไงล่ะครับ ผู้มีพระคุณของผมทั้งคน...
"ตัวพี่ใหญ่ขึ้นปะ? " คนเมาพูดถามพลางวางมือลงท่อนแขนแข็งแกร่งเพื่อพิสูจน์ เพราะเท่าที่ดูจากสายตา รูปร่างคนตรงหน้าใหญ่โตขึ้น โดยเฉพาะกล้ามแขนแน่นตรึงนั้น
ถึงแม้ผิวพรรณจะขาวเนียนเปร่งประกายมีออร่าเหมือนเดิม หน้าตาก็ยังคงหล่อเหลาไม่เสื่อมคลาย แต่มีสิ่งที่เปลี่ยนไปผิดหูผิดตา นั่นก็คือ รูปร่างที่ดูหนาขึ้น แข็งแกร่งและดูแข็งแรงกว่าแต่ก่อนที่เคยพบ
"โหว...กล้ามท้องพี่โคตรแข็งอ่ะ "พิสูจน์แค่ท่อนแขนคงไม่สะใจเท่า ไอ้แหนม...ผู้มีแอลกอฮอล์เป็นตัวขับเคลื่อนให้มีความกล้ามากขึ้น จึงไล้ปลายนิ้วไปตามรอนหน้าท้องแข็งแกร่ง
หน้าตาท่าทางของมันตอนนี้เหมือนโรคจิตก็ไม่ปาน
"สำรวจร่างกายกูพอหรือยัง? "น้ำเสียงเย็นเยือกนั้น ทำให้ผมถึงกับหยุดชะงักค้างกับการสำรวจกายหยาบคนตรงหน้า
"แหะๆ หุ่นพี่โคตรดีเลยว่ะ นี่พี่ไปทำอะไรมาวะ? "ผมหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะถาม ถามออกไปแต่ไม่คิดจะใส่ใจอะไรมากนักหรอก ก็แค่อยากหาเรื่องคุยตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน ความคิดถึง ทำให้ผมอยากพูดคุยกับคนตรงหน้า แต่เหมือนเขาจะไม่ค่อยอยากพูดคุยกับผมเท่าไร
"เรื่องของกู กูไม่จำเป็นต้องตอบมึง ออกไปได้แล้วกูจะทำงาน"เขาออกปากไล่อีกครั้ง
"ไล่อีกแล้ว ผมคิดถึงพี่นะเว้ย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน พี่น่าจะพูดกับกูดีๆ หน่อย "ผมโวยวาย เริ่มน้อยใจกับคำพูดนั้น
"กูไม่รู้จักมึง เก็ตไหมไอ้หน้าจืด"
"พี่จำผมไม่ได้จริงๆ เหรอ? "
"กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ใช่ไอ้อั้ม......."
"......"
"กูชื่อเอิร์ท..."
"ผมไม่ได้เมาถึงขนาดแยกแยะอะไรไม่ได้หรอกนะครับ... พี่เนี่ยชื่อพี่อั้ม เรียนบริหารฯ เคยทำงานที่ร้านพี่ครีมด้วยกัน ถึงแม้เราจะรู้จักกันแค่เดือนเดียว แต่ผมจำผู้มีพระคุณของผมได้ "
"...."
"จำไอ้แหนมได้หรือยัง? "ผมขยับตัวเข้าใกล้คนที่บอกว่าไม่รู้จักกัน จ้องมองสบตาคนตรงหน้านิ่ง ไม่ยอมละสายตาไปไหน ก่อนจะเอ่ยปากถามคนที่ยังคงทำหน้าเรียบนิ่งเฉยชา
"....."เขาไม่ได้ตอบอะไรผม แต่มองตาผมนิ่งๆ สายตานั้นนิ่งเรียบ เย็นชา อ่านออกยาก ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร
...แต่ถึงจะเย็นชา น่ากลัวเพียงใด แหนมก็ไม่หวั่น...
...แหนมจะไม่สนใจในสายตานั้น พยายามจะมองข้ามดวงตาดุดันน่ากลัว เพื่ออยากพูดคุย อยากย้ำเตือนว่า เรารู้จักกัน! ...
"จำผมได้หรือยัง? มองใกล้ขนาดนี้ ถ้ายังจำไม่ได้ แสดงว่าพี่ความจำเสื่อมแล้วล่ะ"
"อ๊ะ! " ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อถูกอีกคนกอดหมับที่เอว ความใกล้ชิดนั้นทำให้ผมเผลอร้องออกมาเพราะไม่ทันตั้งตัวกับความใกล้ที่แนบชิด
"หึ..." มุมปากหยักยกขึ้นนิดๆ เมื่อเห็นอาการตื่นตกใจ ยิ่งผมมีอาการท่าทางเหวอๆ เขาก็ยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น แน่นขึ้น...
ร่างกายเราสองคนแนบชิดจนไม่หลงเหลือช่องว่างให้อะไรมาแทรกผ่านไปได้...
ผมพยายามเบี่ยงหน้าหลบคนที่ค่อยๆโน้มหน้าเข้าหา แต่เขากลับยิ่งโน้มต่ำลงเรื่อยๆ... เรื่อยๆ... เรื่อยๆ...เชื่องช้า...จนใบหน้าหล่อแนบชิดติดกัน...
ปากร้อนวางทาบทับปลายจมูกของผมแผ่วเบา ผมเกร็งตัวนิ่ง กลั้นหายใจ หลับตาปี๋
ไม่กล้าแม้แต่จะขัดขืนหลบเหลี่ยง
เดิมทีความร้อนจากแอลกอฮอล์ก็ทำให้ร่างกายของผมร้อนรุ่มมากพอแล้ว เมื่อเจอแขนแกร่งทั้งสองข้างโอบกอด ยิ่งเพิ่มทวีการเผาไหม้จนร่างกายผม แทบละลาย....
************************
by: phut.N