“ผมทำผู้หญิงท้อง”

พรวด

กาแฟอุ่นๆ หอมกรุ่นในปากพุ่งกลับออกมาแทบจะทันที

“แกว่าอะไรนะ!”

ใบหน้าหล่อเหลาติดเข้มขรึมเป็นนิจก้มต่ำ ก่อนตอบคำถามของพี่ชายบุญธรรมเสียงแผ่ว

“ผมทำผู้หญิงท้อง”

“ทะ ท้อง ผะ ผู้หญิง” ‘หยางเบย์เดน’ ถึงกับสำลักน้ำลายอีกรอบ หลังจากสำลักกาแฟไปแล้วก่อนหน้า

“ฉันอาจจะหูฝาดหรืออาจได้ยินไม่ชัด แกพูดใหม่อีกทีซิ”

‘หลี่ต้าหยาง’ ก้มหน้าถอนหายใจหยาวเหยียดคล้ายทุกข์ในอกกำลังสุมกันเผาไหม้จนหัวใจวอดวายไปทั้งดวง

“ผมทำผู้หญิงท้อง และหล่อนท้องได้สามเดือนแล้ว”

“สามเดือน!” คราวนี้พี่ชายบุญธรรมใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาเบิกถลนมองน้องชายคนเดียวเขม็ง “กะ แกทำผู้หญิงท้องสามเดือน!”

เจ้าตัวคอตกกว่าเดิม ถอนหายใจอีกรอบก่อนตอบเสียงอ่อย “ครับ”

สมองคนเป็นพี่อึงอลไปหมด นึกเข้าข้างตนเองว่าอาจกำลังฝัน ไม่ก็คงหูเพี้ยน

หยางเบย์เดนเอนกายพิงพนักโซฟาพร้อมถอนหายใจยาวเหยียดไม่ต่างกัน แววตาคมกล้าเรียบนิ่งคู่เดิมอ่อนแสงลงยามมองใบหน้าของน้องชายบุญธรรม “ฉันไม่ได้กำลังฝันใช่ไหม คนอย่างหลี่ต้าหยางพลาด!”

ต้องบอกว่าพลาดมหันต์มากกว่า เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาจนกระทั่งเขารับอีกฝ่ายเป็นน้องชายบุญธรรม มอบหมายงานในองค์กรให้ และอัลเฟรโด้เองก็ยอมรับในความสามารถจนจัดให้เป็นหนึ่งในสามของสมาชิกองค์กรที่ไว้วางใจ ทว่าความไว้วางใจในความสามารถอาจไม่ได้หมายรวมถึงความไว้วางในในเรื่องผู้หญิง เพราะในบรรดาสมาชิกทั้งหมดขององค์กรน้องชายบุญธรรมของเขาแทบจะกลายเป็น ‘ฤๅษี’ ในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า ทว่าศีลธรรมเรื่องรักเดียวใจเดียวที่อีกฝ่ายเฝ้าปลูกฝังตนเองดันถูก ‘ตัวร้าย’ ของกลุ่มทำลายจนพังยับเยิน!

“ผม เอ่อ ขอโทษครับ” น้ำเสียงของน้องเบาหวิวติดสั่นพร่าเล็กน้อยจนพี่ชายต้องถอนหายใจอีกรอบ และคงต้องถอนหายอีกหลายๆ รอบในช่วงเวลาที่เหลือ

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร!”