"เถ้าแก่ข้า..../ท่านแม่!"จนมาถึงหน้าร้านซาลาเปาผมที่กำลังจะเอ่ยปากสั่งก็ต้องหุบคำลงเมื่อมีเสียงเล็กๆและแรงสะกิดที่ชายเสื้อคลุมของผม "ท่านแม่ ฮึก"หลังจากที่ก้มลงดูก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความมึนงง 

เด็กที่ไหนหลงมาเนี้ย แล้วเรียกใครท่านแม่กันห๊ะ! แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรเถ้าแก่ร้านซาลาเปาก็พูดขึ้นเสียงดัง

"แม่นาง ข้าว่าเจ้าอุ้มลูกขึ้นมาก่อนเถิด เขาจะร้องไห้อยู่แล้ว"

"แต่เขาไม่ใช่ลูกของข้านะ!"ผมได้ยินก็ยิ่งตกใจเข้าไปอีก เรียกใครแม่นางไม่ทราบ!! ผมโวยวายสวนกลับไปเสียงดังทันที "ลูกบ้าอะไรข้าเพิ่งจะ16เองนะ!"

"จะไม่ใช่ได้อย่างไร ใครๆก็ได้ยินทั้งนั้น จริงหรือไม่"หลังจากที่เถ้าแก่พูดจบผู้คนรอบข้างก็ต่างพูดสมทบขึ้นมาทันที สาบานว่าแยกไม่ออกจริงๆเรอะว่าชายหรือหญิง แค่ชุดก็ไม่ใช่แล้วปะครับ 

"นั่นน่ะสิพวกข้าก็ได้ยินที่เจ้าหนูนี่เรียกนะ"หนึ่งในผู้อยู่ในเหตุการณ์กล่าวออกมา

"อ่า...."

"ข้าเข้าใจว่าอายุเจ้ายังน้อยเลยยังไม่ชินกับการเลี้ยงเด็ก แต่ก็ไม่ควรปล่อยให้ร้องไห้เช่นนี้ เฮ้อ ใช้ไม่ได้ๆ"

ผมทำเพียงแค่อ้าปากเท่านั้น ทุกคนไม่เปิดโอกาสให้ผมแก้ตัวสักนิดเลยอ่ะ เข้าใจกันบ้างดิว่าไม่ใช่อ่ะ จนผมเริ่มทำตัวไม่ถูก จึงได้แต่ก้มหน้าลงไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนเท่านั้น เด็กน้อยก็รีบซุกหน้าเข้ากับอกผมทันที เดี๋ยวมีเคลียร์ 

"ขะ ข้าขอตัวก่อน"หลังจากกล่าวจบผมก็รีบเดินกึ่งวิ่งออกมาจากร้านซาลาเปาพร้อมกับเด็กน้อยในอ้อมอกด้วยความอับอายทันที บัดซบเป็นที่สุด

"นายน้อยขอรับ ท่านไปเอาเด็กที่ไหนมาขอรับ"มู่หนิงที่วิ่งมาเจอผม ก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

"นั่นสิเจ้าคะ พ่อแม่เด็กเล่าเจ้าคะ" 

"ข้าไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น จู่ๆเด็กนี่ก็เรียกข้าว่าท่านแม่จนคนในตลาดเข้าใจข้าผิดๆ ข้าเลยต้องหิ้วเขามาด้วยนี่ไง!"ผมตอบกลับด้วยความโมโห นอกจากความอับอายที่ถูกกล่าวหาแล้ว ก็มีคำว่าท่านแม่นี่แหละที่รับไม่ได้ น่าโมโหที่สุด !

อย่าให้รู้ว่าใครเป็นพ่อเป็นแม่นะเข้าจะด่าให้อับอายไป3วันเลยคอยดู ปล่อยลูกเต้าหลงทางไม่พอยังมาสร้างเรื่องให้คนอื่นอีก

ไม่นานเขาก็เดินมาถึงร้านของบิดา เขาอุ้มเด็กน้อยเข้ามาชั้นบนที่เป็นห้องทำงานบิดาทันที โดยไม่สนสายตาของพวกลูกจ้างในร้านแม้แต่น้อย