เรื่องราวเกิดขึ้นตอนผมอายุ11

พ่อแม่ผมเสียชีวิตจากการโดนรถชน

จนกระทั่งวันนึง มีผู้ชายอายุราว20ปลายๆมากดกริ่งหน้าบ้านของผม

เขาบอกว่าเป็นน้องชายของพ่อ

เกิดคำถามในหัวผมมากมาย

ผมมีอาด้วยเหรอ

ในช่วงเวลาที่คุณพ่อยังมีชีวิตอยู่ พ่อไม่เคยเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัวท่านให้ผมฟัง

บอกย้ำเพียงแค่ว่า

ครอบครัวเรามีกันแค่3คนต้องรักกันไว้มากๆ ยามที่พ่อและแม่ทะเลาะกัน ผมจะทำหน้าที่เป็นกาวเชื่อมต่อ

กอดพวกเขาทั้งสองคน

และบอกว่า

“ถ้าพ่อกับแม่ทะเลาะกันผมคงเหลือแค่ตัวคนเดียว”

ทุกครั้งที่พูดเราสามคนจะโอบกอดกัน พร่ำคำขอโทษที่ได้ทำผิด

สำนึกกับสิ่งที่ได้ทำลงไป

และเมื่อถึงวันที่เกิดอุบัติเหตุอย่างไม่คาดคิด

บุคคลที่4ก็เข้ามา

ผมจะเชื่อเขาได้แค่ไหนกัน…

1

6ปีผ่านไป..

มีอะไรเกิดขึ้นเยอะแยะ รวมทั้งผมได้รับรู้อะไรหลายอย่าง เช่นเรื่องที่พ่อแม่ผมหนีออกมาจากบ้านเพราะคุณปู่รับไม่ได้ที่คุณแม่ผมเป็นเพียงคนที่มาจากครอบครัวธรรมดา

อืม ก็ธรรมดาจริงๆนั้นแหละ

หญิงสาวกำพร้า ที่ทำงานหาเลี้ยงตัวเอง

เธอทำงานหามเช้าจนค่ำ

ปู่คงรับมันไม่ได้เพราะเขามีหน้ามีตาเกินกว่าที่จะบอกกับใครต่อใครว่าลูกสะใภ้นั้นเป็นเพียงสาวที่ไร้หัวนอนปลายเท้า

อาเล่ามันตอนเจอกันครั้งแรกระหว่างขับรถ

และใช่

ผมควรจะโกรธมัน

แต่สุดท้ายความโกรธที่มีมันก็หายไปเมื่อเราถึงที่หมาย

บ้านหลังใหญ่ ไม่สิ คฤหาสน์หลังใหญ่

มันใหญ่กว่าบ้านหลังเก่าของผมราวๆ30เท่า ไม่รู้สิ มันอาจจะมากกว่านั้นก็ได้

ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่นั้นมีคนอาศัยน้อยนิดเมื่อเทียบกับความใหญ่โตของมัน

มีเพียงความเงียบไร้ซึ่งเสียง

ไร้ซึ่งความสุข

และไร้เสียงหัวเราะ

ในบ้านหลังใหญ่นั้นมีเพียงชายแก่ผมขาวล้วนที่นั่งอยู่บนรถเข็นทันสมัย เขามองผมด้วยแววตาสำนึกผิด

“ขอโทษ”

คำแรกที่เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรู

ความโกรธที่มีอยู่ภายในใจหายไปจนหมดเพียงแค่ปู่พูดคำนั้น

เขาเล่าทุกอย่างให้ผมฟังเหมือนที่อาเล่าในรถ

ปู่พยายามที่จะหาคุณพ่อและคุณแม่หลายปี ทั้งจ้างนักสืบและตรวจสอบข้อมูลการเดินทางทั้งทางเรือและทางอากาศ

ปู่ไม่เคยเจอมันเลย

คุณพ่อฉลาดเกินกว่าจะทิ้งข้อมูลเหล่านั้นให้เขาดูต่างหน้า

ทุกครั้งที่เหมือนจะมีร่องรอย

สุดท้ายก็คว้าได้เพียงแค่ฝุ่น

พ่อเดินเร็วกว่าปู่1ก้าวเสมอ

แต่ความลับมันไม่มีอยู่ในโลก สุดท้ายปู่ก็หาพ่อเจอแม้มันจะช้าไป

ใช่…

เขาเจอเราตอนที่พ่อกับแม่ผมเสียแล้ว

ข้อมูลทางการแพทย์ไม่เคยโกหกใคร

ผลเลือด

ดีเอ็นเอ

ใบหน้าและชื่อสกุล

นักสืบเอกชนรู้ทันทีว่าพ่อผมอยู่ที่ไหนเมื่อตอนที่เขาลงข้อมูลผู้ตายในระบบโรงพยาบาล

พ่อของผมไม่เคยเปลี่ยนชื่อตัวเอง

เขาใช้ชีวิตอยู่ในชนบทเล็กๆทางตอนเหนือ พ่อทำอาชีพเก็บผักขาย ส่วนแม่ก็เป็นเพียงแม่บ้านจึงไม่แปลกที่ปู่จะหาเขาไม่เจอ

จบเรื่องราวของชีวิตผมในอดีตมันมีเพียงแค่นั้นล่ะ

หลังจากที่ผมได้มาอยู่ในเมืองหลวง คุณปู่ส่งก็ผมเรียนในโรงเรียนเอกชนชื่อดัง เขาให้ผมพักอยู่กับอาเพราะคฤหาสน์ของตระกูลนั้นตั้งอยู่นอกตัวเมือง มันคงไม่สะดวกอย่างมากที่ผมจะต้องตื่นเช้าทุกวันเพื่อไปโรงเรียน

ปู่น่ารัก เขาตามใจผมทุกเรื่องจนอาต้องดุ

อาน่ะอิจฉาที่ปู่รักผมมากกว่าเขา

แต่ไม่ต้องห่วง

เพราะผมจะเป็นคนให้ความรักเขาเอง ;)