ผลัวะ!!!

"เหี้ย! ใครกล้าตบหัวกูวะ!" มือเรียวกุมหัวตัวเองก่อนจะหันไปหาฝ่ามือปริศนา

"ไอ้พี่มาร์ค!"

"เออกูเอง มีปัญหารึไง?" เจ้าของมือปริศนาเอ่ยกวนๆ พร้อมกับยักคิ้วท้าทายไปให้คนที่ตัวเล็กกว่ามาก

"เปล่ามี แต่มาตบหัวทำไม!" คำถามห้วนๆ จากปากอิ่มหยุ่นๆ สีเชอร์รี่ที่หลายคนต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า 'ปากเยลลี่'

"อยากตบ..."

"กวนตีน!"

"หึ..."

"หลายทีแล้วนะพี่ที่มึงตบหัวกูอ่ะ หัวคนนะเว้ยไม่ใช่ลูกวอลเลย์ที่จะมาตบเล่น!"

จึ่ก! จึ่ก! จึ่ก!

"เห้ยพี่!!! อย่ามาจิ้มดิ!" มือเล็กปัดมือหนาของคนที่สูงกว่าออกเป็นพัลวันเมื่อเจ้าตัวถูกจิ้มที่หน้าผากไปหลายทีจนหน้าหงาย

"มึงนี่..."

"อะไร? จะอะไรกับกูอีก"

ร่างสูงจ้องใบหน้าหวานของอีกคนนิ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ

"อะ อะไร! จะจ้องหน้ากูทำไม?" คนที่ทำเป็นใจดีสู้เสือถามอย่างตะกุกตะกัก

"เป็นรุ่นน้องหัดเคารพรุ่นพี่บ้าง" ร่างสูงว่าตักเตือนคนตัวเล็ก พร้อมกับนิ้วชี้เรียวยาวเคาะไปยังสันจมูกเล็กที่มันเชิดรั้นขึ้นเล็กน้อย บ่งบอกนิสัยดื้อรั้นและไม่ยอมใครของเจ้าตัวเล็กได้เป็นอย่างดี...อีกคนได้แต่กระพริบตาปริบๆ กลับไป

"วิศวะปี1 ใช่มั้ย?"

"อือ! ทำไม...มึงถึงรู้?"

"กูไม่ได้ให้ถามกลับ"

"เอ๊า! ทีมึงยัง.."

"กี่โมงแล้ว?" อีกคนถามโดยไม่ได้สนใจคำพูดของร่างเล็กที่กำลังจะโต้กลับ

"ห้าโมงเย็น ถามทำไมเนี่ย!" ถึงแม้จะสงสัยแต่คนตัวเล็กก็ก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองพร้อมตอบออกไป

"ไม่ไปรับน้องรึไง?"

"รับน้อง?....เอ้ย! เหี้ย!!!!"

"หึ...."

"แล้วทำไมพึ่งมาบอกกู แม่ง!" ร่างเล็กที่กระวนกระวายเริ่มเก็บข้าวของตัวเองที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะอย่างรนๆ

"มึงสาย 20 นาทีแล้วนะ"

"เหี้ย!!!!! อย่าเร่งได้มั้ย กูสั่นหมดแล้วเนี่ย!" มือที่จัดการกวาดอุปกรณ์ลงกระเป๋าที่กำลังสั่นอยู่แล้ว ยิ่งเพิ่มระดับความสั่นเป็นเท่าตัว

"หึ..."

พรึ่บบบ...

"เรื่องวันนี้กูฝากไว้ก่อนนะ เดี๋ยวมาเคลียร์!!!"

ฟิ้วววว~

"รีบๆ มาล่ะ พี่รออยู่..."

คำพูดแสนเบาที่ไล่หลังร่างบางไปก่อน 'รอยยิ้มที่หาดูได้ยาก' จะฉายชัดบนหน้าคม แต่ก็แค่แป๊บเดียว เพราะสายตาคมๆ ที่ใครๆ ต่างก็หลงเสน่ห์นับไม่ถ้วน ดันเหลือบไปเห็นแผ่นป้ายขนาดครึ่งเอสี่สีดำ ที่มันปรากฏชื่อเจ้าของป้ายไว้จนเต็มแผ่น ก่อนขาเรียวจะก้าวฉับไปตรงแผ่นป้ายนั้น แล้วก็ค่อยๆ ก้มหยิบป้ายชื่อแผ่นนั้นขึ้นมา...

'BAMBAM'

"หึ..."

#พี่มาร์ควายร้าย