บนหนทางที่ยาวไกล ซึ่งมีลักษณะสูงต่ำ บนลาดไหล่เขา เย็นของวันนั้น

ได้ปรากฏบุรุษผู้หนึ่ง ที่เขารอนแรมทางอย่างเหน็ดเหนื่อย

และฉายาของเขาคือ จอมยุทธ กระบี่ดำ เหตุที่อาวุธร้ายของเขาเป็นสีดำ เช่นเดียวกับฝักกระบี่

จึงได้ชื่อเช่นนี้

และเมื่อจอมยุทธกระบี่ดำ นั้นได้ปรากฏกายอยู่หน้าโรงเตี๊ยม แห่งนี้ ในยามพลบค่ำ

เขาเป็นชายหนุ่มนิรนามที่ไม่มีผู้คนแถวนี้รู้จัก

แม้แต่เสี่ยวเอ้อกับเถ้าแก่ของร้านอาหารริมข้างทาง ที่ในระยะทางร้อยกว่าลี้นั้น มีร้านอาหารและโรงแรมที่พักอยู่แห่งเดียว คือร้านตือเป๋าริมทาง

“ท่านจอมยุทธ พลบค่ำแล้ว เชิญแวะพักทานอาหารที่โรงเตี้ยมก่อนเถิด ที่นี่มีอาหารอร่อย”

เสี่ยวเอ้อเดินออกมากวักมือเรียกเขา อย่างเอาใจ และคิดว่า คนที่แรมรอนทางต้องหิว

ส่วนเขา จอมยุทธหนุ่ม ที่รอนแรมเดินทางมาไกล และโดยมีจุดมุ่งหมายที่ซ่อนเร้นอยู่ แต่มิเคยมีผู้ใดทราบ

และเขาก็ไม่เคยแพร่งพรายหรือแสดงตัว

แต่เป็นที่น่าสังเกตชัด

เพราะจอมยุทธกระบี่ดำผู้นี้ สวมหมวกที่ทำจากไม้ไผ่ปีกกว้างปิดบังใบหน้าที่แท้จริงของเขา

ดังนั้นเมื่อเสี่ยวเอ้อเอ่ยเอาใจ จึงพยักหน้าให้กับเสี่ยวเอ้อ

“ขอบใจ สักพักข้าขอนั่งพักเหนื่อยก่อน”

แล้วเดินตามเข้ามา

“ได้ครับท่าน”

ดาบที่สะพายบนฝักไม่ขยับเขยื้อน และดูเหมือนจะถูกเก็บในห่อผ้าอย่างดี และมิทราบว่าในเนื้อตัวของชายหนุ่มมีทรัพย์สินมีค่าข้าวของใดอีก

เท่าที่ดูลักษณะการแต่งกายที่ดูภูมิฐาน

คงไม่ใช่คนกระจอก

ทรุดนั่งบนเก้าอี้ว่างตัวหนึ่ง เหลือบสายตามองคนในร้านที่ใช้บริการก่อนหน้านี้

มิใช่มีแต่เขาเพียงคนเดียว แต่กลุ่มคนเหล่านั้นร่ำสุราอาหารและพูดคุยอย่างรื่นเริง มีด้วยกันสามสี่โต๊ะ

ดูเหมือนจะมากันเป็นกลุ่ม

จอมยุทธนิรนามเพียงผู้เดียวที่ปราศจากเพื่อน หากแต่ว่า เขานั้นไม่เหงาและเดียวดาย

อาหารถูกสั่งไปแล้ว เมื่อบริกรจดเรียบร้อย

และเขาบอกเพียงสั้นๆกับรายการอาหาร แล้วเงียบ

“เสี่ยวเอ้อ เอาอาหารชั้นดีมา ไก่ตู๋นน้ำแดง ผัดผักสี่สหาย กับเป็ดย่างหนึ่งตัว สุราไม่ต้อง”

เพียงไม่นาน อาหารตามที่สั่ง ถูกทยอยเสิร์ฟ

และเขารู้สึกเจริญอาหาร จนอิ่มในรสชาติอาหารที่ถูกปากทั้งหมด

จอมยุทธหนุ่มตบพุง เอ่ยบอก

“เสี่ยวเอ้อ ช่วยนำข้าขึ้นห้องพักหน่อย”

“ได้ครับท่าน”

เมื่อเสี่ยวเอ้อรับคำ ก็รีบพาชายหนุ่มขึ้นบริเวณชั้นสองของโรงเตี๊ยม

ที่เป็นห้องหับสะอาด บนเตียงไม่กว้างแต่พอนอนได้ ไม่อึดอัด

และหน้าต่างเป็นกระจกสีขาว เครื่องมือเครื่องไม้ ผ้าห่ม หมอนดูสะอาด

“ห้องหับสะอาด ผ้าห่มยังดูใหม่ ใช้ได้ๆ ดี”

จอมยุทธกระบี่ดำเอ่ยชม

และ เสี่ยวเอ้อก็เอ่ยตอบ

“นี่เป็นเพราะแม่นางหลิวต่างหาก”

คิ้วเรียวโค้งดั่งจันทร์ของนิรนามหนุ่มผู้ใบหน้าคมคายเงยขึ้นพร้อมขมวด

“แม่นางหลิวคือใคร”

“นางเป็นน้องสาวเถ้าแก่ข้านี่เอง”

ด้วยเหตุนี้จอมยุทธกระบี่ดำมิทราบ

เพราะเหยียบย่างเข้ามาในโรงเตี๊ยม เขาไม่พบอิสตรีสักคน นอกจากบุรุษเพศ

และช่างแปลกและอัศจรรย์ใจเหลือเกิน

ที่ทราบว่านางเป็นน้องสาวของเถ้าแก่

“งั้นรึ ข้าขอบใจท่านมาก หากมีอะไรรบกวน ข้า จะเรียกท่านเอง”

“ได้เลยท่าน เรียกข้า ได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ก็เพราะข้านั่งอยู่ข้างล่าง”

“ได้”

จอมยุทธกระบี่ดำเดินไปปิดประตูงับเข้าหากัน เมื่อเสี่ยวเอ้อออกจากห้อง กระบี่ดำที่วางไว้บนหัวเตียง ยังอยู่ที่เดิม