@มาร์คารอฟ เดวิลสัน

วันนี้เป็นวันที่ผมต้องมาไทย เพื่อที่จะ

คุยธุรกิจสำคัญ ผมเดินทางมาถึงไทย

ด้วยเครื่องบินส่วนตัวพร้อมกับคนสนิทของผมประมาณ5โมงเย็น

ผมเข้าเช็คอินที่โรงแรมวิลสัน

ซึ่งเป็นโรงแรมของครอบครัวผมเอง

ผมเลือกทีาจะเดินไปที่ลิฟส่วนตัวในระหว่างที่คนสนิทของผมไปติดต่อเรื่องห้องพัก ผมเลื่อกที่จะมาเงียบๆโดยไม่ได้แจ้งให้ทางผูจัดการโรงแรมรู้

พนักงานเลยไม่มีใครรู้ว่าผมจะมา

ผมกำลังจะเดินเข้าลิฟ หูของผมก็ได้ยินเสียงเล็กๆดังไล่หลังผมมา

"คุณผู้ชายคะ ขอโทษด้วยค่ะเราอนุญาติให้คุณใช้ลิฟตัวนี้ไม่ได้ค่ะเดี๋ยวรบกวนคุณลูกค้าใช้ลิฟอีกตัวนะค้ะ"

ผมหันไปมองเสียงเล็กนั่น พรางนึกในใจ "โอ้พระเจ้านางฟ้าเดินดิน"

พอตั้งสติได้ ผมก็ปรับสีหน้าให้เป็นปรกติ แล่วหันไปถามคนที่ยืนยิ้มหวานให้ผมอยู่ ผมอยากรู้ครับว่าสาวน้อยตรงหน้าผมจะทำยังไงถ้าผมโวยวาย

แบบไม่พอใจ เพราะผมสังเกตุตั้งแต่

เธอร้องเรียกผมแล้วครับ ท่าทางเธอ

ตื่นเต่นตกใจมากที่มีลูกค้าคนอื่น

มาใช้ลิฟผู้บริหาร ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

ทำไมสาวน้อยคนนี้ต้องตื่นเต้นตกใจ

ขนาดนั้น

"ทำไมเหรอครับ ทำไมผมจะใช้ลิฟตัวนี้ไม่ได้"ผมถามไปด้วยหน้าตาที่นิ่งๆ

"เอ้อ คือลิฟตัวนี้เป็นลิฟที่ขึ้นไปเฉพาะชั้นผู้บริหารเท่านั้นค่ะ ลูกค้าเลยไม่สามารถใช้ได้"

"แล้วทำไมคุณไม่มีอะไรแสดงบอกว่าลิฟใหนควรใช้ ลิฟใหนไม่ควรใช้ พวกคุณทำงานสัพเพร่ามาก"

ผมแกล้งทำเสียงดุๆไปเพื่อดูปฏิกิริยา

อีกอย่างก็อยากแกล้งสาวน้อยตรงหน้าด้วยครับ ไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่

ทั้งๆที่ผมไม่เคยสนใจผู้หญิงคนใหนเป็นพิเศษเลย แต่พอเป็นเธอคนนี้

มันทำให้ผมนึกอย่ากแกล้ง อยากหาเรื่องคุยนาน

"ขอประทานโทษจริงๆค่ะ ทางเราจะจัดการแก้ไขทันทีค่ะ ขออภัยในความไม่สะดวกด้วยค่ะ"

"คุณชื่ออะไร ทำงานอยู่แผนกใหน ผมขอดูบัตรพนักงานคุณหน่อย"

พอผมพูดเสร็จผมก็เห็นสาวน้อยตรงหน้า หน้าเสียขึ้นมาเลยครับจนผมอดที่จะสงสารไม่ได้ เกือบจะใจอ่อนเลิกแกล้งไปแล้ว

"ถ้าไม่อยากให้ผมคอมเพรนโรงแรมคุณ ทุกเช้าตอน6โมงเช้าคุณจะต้องเป็นคนเอาอาหารเช้าไปส่งให้ผมด้วยตัวเองทุกวัน ส่วนเลขห้องผมจะแจ้งอีกที" ผมทำเสียงเข้มแล้วขู่ไป ในใจผมเนี่ยลิงโลดเลยครับ ยังไงผมก็ต้องได้สาวน้อยคนนี้ขึ้นเตียงให้ได้ครับในระหว่างที่ผมยังอยู่ที่ไทย ผมไม่สนหรอกครับว่าเธอโสดมั้ย เพราะผมคิดว่าสวยน่ารักแบบนี้ ความบริสุทธิ์คงไม่เหลือรอดถึงผมหรอกครับ

อะไรที่ผมอยากได้ ก็ต้องได้แต่ผมไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนใหนเกิน1ครั้ง เสร็จกิจก็ทางใครทางมันแล้วก็เงินก้อนนึงผมไม่แม้แต่จะอยากรูชื่อด้วยซ้ำ

@ บัวชมพู​ ภิรย์กิจ

ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเค้าเป็นใคร ใหญ่มาจากใหน แต่ฉันไม่อยากโดนคอมเพรน

ฉันกลัวตกงาน บ้านฉันไม่ใช่คนฐานะดีอะไร พ่อแม่ฉันเป็นเกษตรกร

เราอยู่กันอย่างพอเพียง ตามแนวทาง

ที่ในหลวงท่านได้สอนใว้ ถึงบ้านฉัน

จะมีพออยู่ พอกิน แต่ฉันก็ไม่อยากตกงาน แล้วเป็นภาระของพ่อแม่หรอก

"หนูบัวเป็นอะไรจ้ะ เดินมาเป็นปลาทูแม่กลองเลย คิคิ"

"คะ " พี่ถามว่าหนูบัวเป็นอะไรเดินหน้างอคอหักมาเลย"

เสียงของพี่บุศ ผู้จัดการแผนกต้อนรับที่ฉันทำงานอยู่ถามอย่างขำๆ พี่บุศเป็นหัวหน้าที่ใจดีและเป็นกันเองกับลูกน้องมาก

"ก็เมื่อสักครู่นี้ค่ะมีลูกค้าจะไปขึ้นลิฟผู้บริหารหนูบัวเลยเดินไปแจ้งลูกค้าว่าใช้ลิฟตัวนี้ไม่ได้แล้วก็บอกเหตุผลไป

แต่ลูกค้าไม่พอใจถามหาแผนก

แล้วก็ขอดูบัตรพนักงานค่ะ"

"เอ้า แล้วทำมัยหนูบัวไม่รีบมาบอกพี่"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่บุศ เค้าบอกจะไม่คอมเพรนแล้ว แต่มีข้อแม้ว่าทุกเช้า6โมงเช้า หนูบัวจะต้องเป็นคนเอาอาหารเช้าไปให้เค้าค่ะ

จนกว่าเค้าจะเช็คเอ้าค่ะ "

"เอ้ พี่ว่าขอตกลงมันแปลกๆยังไงไม่รู้"

"นั่นสิ่คะ งื้อ หนูบัวอยากจะร้องให้

พีบุศปลอบหนูบัวด้วยชีสเคกได้มั้ย"

"555ยัยเด็กอ้วนเอ้ย"

พี่บุศเดินมาโยกหัวฉันอย่างเอ็นดู