บทนำ

"คุณหนูตื่นได้แล้วค่ะ มันสายแล้ว"

"งื้อออออ"

ฉันกำลังนอนฝันถึงแทฮยองอปป้าแต่แม่นมเนี่ยสิทำฝันฉันหายหมดเลย

"คุณหนูลืมหรอค่ะว่าวันนี้วันอะไร"

วันนี้หรอ.......วันอะไรอ่ะคิดไม่ออก

"วัน.......วันอะไรค่ะแม่นม"

"วันนี้คุณหนูต้องไปรับคุณผู้ชายที่สนามบินค่ะ จำได้รึยังค่ะ"

"เฮ้ย!!!!! แล้วนี่กี่โมงแล้วค่ะแม่นม"

"08:30 ค่ะ"

ซวยแล้วป๊ามาถึง 09:00 ซึ่วเหลือเวลาอีก 30 นาทีแล้วจะทันได้ยังไงเนี่ยถ้าไม่ทันป๊าด่าแน่เลยเอาไงดีเนี่ย

"คุณหนูรีบอาบนํ้าแต่งตัวเถอะค่ะเดี๋ยวไม่ทัน"

อาบนํ้าหรอ.....คงไม่ทันแน่(มองดูตัวเอง)เอาว่ะ ไปแบบนี้ก็แล้วกัน ไม่องไม่อาบแล้ว เปลี่ยนแค่เสื้อผ้าก็พอ

"คุณหนูไม่อาบนํ้าก่อนหรอค่ะ"

"ถ้าอาบคงไม่ทันแล้วคะ"

ฉันรีบเดินออกจากห้องอย่างเร่งด่วน แต่ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าวิ่งต่างหากละ

"อย่าวิ่งสิคะคุณหนูมันอันตราย"

"เบลรีบค่ะ ไปก่อนนะคะ"

จากนั้นก็วิ่งด้วยความเร็วสูง จนไม่ทันระวัง ก็เลย......

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด"

"ว้าย!!! คุณหนู"

"ช่วยด้วย......"

ฉันรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว เลือดไหลออกมาไม่หยุด หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ยินอะไรเลย

_________________________

อีกด้าน

วันนี้ผมเพิ่งกลับมาจากเกาหลีในรอบ 1 ปี ผมว่าจะมาอยู่ที่นี้แบบถาวรแต่ก็คงต้องจัดการหลายเรื่องก่อน วันนี้ผมรอลูกสาวตัวแสบของผมอยู่ รอมาได้ประมาณ 30 นาทีได้

"ทำไมยัยเบลยังไม่มาอีก"

"คุณเบลคงกำลัวเดินทางมาก็ได้นะครับ"

เดินทางอะไรจะนานนี้ละ นอกจากว่ายังไม่ตื่นเพราะไปดื่มมา

"โทรไปถามที่บ้านสิว่ายัยเบลออกมารึยัง"

"ครับ"

"คุณหนูเบลออกมารึยังครับแม่นม📞"

"ฮื้อออออคุณหนู....📞"

"คุณหนูเป็นอะไรแม่นม!!📞"

"คุณหนู.....ตก..บันได📞"

"ห้ะ!!!!!📞"

ผมได้ยินลูกน้องของผมตกใจอะไรบ้างอย่าง คงเพราะยังไม่มาอีกละสิ

"คุณท่านครับเอ่อ....คือ...."

เฮ้อ.....ว่าแล้วว่ายัยตัวแสบไม่มา แล้วที่ลูกน้องผมพูดจาอำอึ้งก็คงเพราะกลัวผมดุลูกสาวตัวดีละสิท่า

"อะไรรีบพูดยับเบลออกมารึยัง"

"คือ......"

"รีบพูดมาสิว่ะ!!!"

"คุณหนูตกบันไดครับ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล×××ครับ"

หัวใจของผมตอนนี้มันสั่นไหมดสั่นทั้งร่างกาย ไม่คิดว่าเบลลูกสาวผมจะเกิดอุบัติเหตุแบบนี้

"ห้ะ!!!! รีบไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!!"

"ครับ"

ฝากลีดทุกคนด้วยเด้อ อาจจะแต่งไม่เก่งเท่าไร ก็ติดตามเค้าด้วยน่าาา