ตัวข้า..........เคยรักปักใจบุรุษผู้หนึ่งสุดหัวใจ เป็นดั่งรักแรก เป็นความหวัง เป็นทุกสิ่ง  แต่เขา.......กลับทอดทิ้งนางอย่างไม่ไยดี หากแต่.......สวรรค์ยังคงพอมีเมตตากับนางอยู่บ้าง จึงให้นางไร้ซึ่งความทรงจำ ความเจ็บปวดนั้นจึงอยู่กับนางไม่นาน 

                                      หนึ่งบุรุษแสนดี แสนอ่อนโยน เขาเปรียบเสมือนดั่งสวรรค์ส่งมาโปรด หนึ่งบุรุษที่นางเคยรักสุดดวงใจแต่เปรียบดั่งนรกถีบส่งมา ในวันที่นางทราบความจริงว่า ตัวนางเคยรักบุรุษผู้นั้นหมดหัวใจ นางเพียรเฝ้าถามหาเหตุผลอยู่ร่ำไป ว่าเพราะเหตุใดนางถึงได้หน้ามืดตามัว โง่งมถึงเพียงนั้น   ไปแล้วท่านควรไปลับ เหตุใดจึงได้หวนกลับมา ในวันที่ข้ามีบุรุษแสนดีข้างกาย 

​ฮัวหลินเหมย

​

ข้าผิดอันใดที่รักท่านจนไม่เคยเผื่อหัวใจ ข้ามิเคยต่อว่าแม้นเพียงครั้งที่เห็นท่านเดินควงสตรีอื่น แต่ตอนนี้ท่านกลับบอกว่าข้าน่ารำคาญ ท่านมีหัวใจบ้างหรือไม่

หลิวฟู่หลาน

​

ข้าอยู่ข้างกายเจ้ามาตลอด รอยยิ้มของเจ้าคือความสุขของข้า ข้าไม่กล้าแม้นแต่หวังที่จะครอบครองหัวใจของเข้าแม้นเพียงครั้ง แต่เจ้ารู้หรือไม่ ว่าวันที่เจ้าต้องเจ็บปวด เสียน้ำตา ข้าผู้นี้ราวกับตายทั้งเป็น​ และวันที่ข้าดีใจที่สุด คือวันที่รู้ว่าเจ้าจำคนผู้นั้นมิได้แม้นแต่เศษเสี้ยวของหัวใจ

หม่าจิ้งหวัง

​

​ข้าเพียงบอกให้เราห่างกัน ข้ามิได้บอกว่าจะเลิกติดต่อกับเจ้าเสียหน่อย เหตุใดเจ้าต้องร้องไห้ ราวกับว่าข้ากระทำย่ำยี สตรีเช่นเจ้าน่าเบื่อที่สุด​ ช่วงเวลาที่ห่างกับข้าอย่าได้กล้ามองหาบุรุษอื่นมาข้างกายเล่า ถึงอย่างไรเจ้าก็ยังคงเป็นคนรักของข้า