ท่ามกลางพายุโหมกระหน่ำ ได้มีชายสองคนงัดวิชาการต่อสู้ทุกแขนงและอาวุธทุกชนิดที่มีอยู่อย่างไม่หยึดหย่อน จนน้ำฝนได้ชะล้างคราบเลือดออกจากกายอย่างไม่ลดละ ถึงทั้งสองจะบาดเจ็บแค่ไหนก็ยังกัดฟันสู้ มิชะนั้นจะต้องตายอย่างอนาถอยู่ที่นี่เมื่อทั้งสองผละกันออกมาพักเพื่อให้หายเหนื่อย แต่ไม่ทันได้พักก็มี ประกายไฟสีขาวแสบตาผ่าลงมาหาทั้งคู่อย่างรุนแรง

เปรี้ยง!!

“…”

“เฮ้~เจ้าตื่นได้แล้วว”เสียงใคร?

“อืม…”ทำไมเปลือกตามันหนักอย่างงี้ล่ะ

“หวัดดี~”…ใครเนี่ยเด็กผู้ชายน่าจะอายุน่าจะ 14 ปี เนี่ย

“เอ่อ…คุณเป็นใครครับ”

“เราคือพระเจ้าจ้า เราต้องขอโทษด้วยน้า พอดีเราอยากแทงสายฟ้าเล่น แล้วเราดันพลาดแทงใส่พวดเจ้าซะได้ จริงๆเจ้าจะตายตอนอายุ 108 ปีนู่น~ ส่วนอีกคนที่อยู่กับเจ้าเค้าสิ้นอายุไขพอดี ท่านยมเค้ามาเอาไปแล้วน่ะ เอาล่ะ เราจะส่งเจ้าไปเกิดใหม่น้า ครอบครัวอาจจะไม่อบอุ่นสักเท่าไหร่อ่านะ แต่เราก็ขอให้เจ้าสู้ๆน้า เจ้าจะได้ความทรงจำไปด้วยแหละ แถมข้าจะให้พละกำลังเจ้าเหมือนเดิมด้วยน้าาาา”น่าสนใจดีนี่ หึ!

“โอเค ฉันจะไป”

“จ้าาา”

วิ้งงงงง

อา…ปวดหัวจัง

“ลูกแม่! ลูก!” เสียงใครกันนะ

“อืม…” ทำไมเหมือนเดจาวู - -

“คุณ…คือใครครับ?” อา…ในนิยายที่ลูกน้องผมเอามาให้มันต้องมีความทรงจำไหลเข้ามาสิ??

สงสัยมันคงไม่จริงสักอย่าง

“คุณหมอคะ ลูกดิฉันความจำเสื่อมเหรอคะ!”

“อืม…คนไข้อาจจะความจำเสื่อมถาวรก็ได้ครับ เนื่องจากได้รับการทระทบกระเทือนที่สมองอย่างรุนแรง และอาการช็อคด้วยครับ”ผมจำได้ทุกอย่างน่า

“ลูกจำแม่ได้มั้ย นี่แม่ไงลูก” แม่…ผมไม่มีแม่ แต่ถ้าเธอจะมาเป็นแม่ผม ผมก็ยินดีจะรับไว้

“ผมขอโทษครับ ผมจำไม่ได้”

ดีจ้าา นักเขียนชื่อ Love pure violet น้า