คุณเคยมีบ้างมั้ย..ท่วงทำนองและน้ำเสียงที่ติดตราตรึงใจอยู่เสมอ

ไม่ว่าจะไม่ได้ยินนานแค่ไหน ก็ยังคงจำได้

ไม่ว่าจะนึกถึงเมื่อไหร่ ก็ทำให้ยิ้มออกมาได้

และหากจะได้ยินมันอีกเพียงสักครั้ง..

ก็ไม่อยากจะปล่อยท่วงทำนองนั้นให้หลุดลอยไปอีก...

"ศิลปิน" เด็กหนุ่มที่เพิ่งย่างเข้ารั้วมหาวิทยาลัยปีแรกก็จับพลัดจับผลู เผลอตัวรับปากเป็นเดือนคณะไปเสียอย่างนั้น ชีวิตที่แสนเรียบง่าย เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเจอกับ "ภูเขา" รุ่นพี่หนุ่มร่างใหญ่สมชื่อ ที่มาพร้อมใบหน้าไร้อารมณ์อยู่เสมอ แต่ยิ่งอยู่ใกล้..ยิ่งรู้จัก..ยิ่งสนิท.. ยิ่งเข้าใจถึงความรู้สึกภายใต้สีหน้าเรียบเฉยนั่นเข้าไปทุกที ไหนจะความลับบางอย่างภายในประโยคมากมายที่รอให้หาคำตอบ

"ใครจะจำไม่ได้.."

"ผมไม่อยากปล่อยให้โอกาสผ่านไป"

รุ่นพี่คนนี้คิดอะไรในใจอยู่กันแน่...

หรือเรา..จะไม่ได้เพิ่งบังเอิญมาพบกัน..

-------------------------------------------

เรื่องแรกในชีวิต ผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

ดราม่าไม่มาก(มั้ง)

เน้นฟีลกู้ด

ไม่ต้องห่วง ไรท์ไม่ชอบทรมาณคนอ่านนักหรอกค่ะ :)

Ps.ปกนี้ชั่วคราวนะคะ