“ให้หนูลงไปนั่งที่โซฟาดี ๆ เถอะค่ะพี่เสือขา นั่งแบบนี้นานๆ อึดอัดจะตาย” ไม่เพียงแค่ใจที่อึดอัด ร่างกายเองก็ด้วย และตอนนี้ต่อให้อยากลงไปนั่งที่เบาะแค่ไหนก็ไม่กล้าขยุกขยิก พยายามทำตัวให้นิ่งมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ นอนกอดกันจนเช้าใช่ว่าจะไม่ระแวง แต่เป็นเพราะ พี่เสือไม่ได้ทำให้เธอกลัว เจอเขาพูดแบบนี้ ขอคิดมากหน่อยเถอะ

“อึดอัดหรือว่ากำลังกลัวอะไร” ปากอุ่นพรมจูบข้างลำคอขาว เขารู้เท่าทันความคิดปรียานุช และคลายความกังวลให้ลูกกวางน้อย “ถ้าเป็นเด็กดีพี่ก็จะไม่รังแก” กระชับร่างน้อยที่กำลังสั่นนิด ๆ แนบปากจูบแก้มแดง ๆ อีกฟอด

“ก็เป็นอยู่ แต่ก็ถูกเอาเปรียบตลอด”

“ที่กล้าเอาเปรียบ เป็นเพราะว่าหนูคือคนพิเศษ แล้วใจพี่มันก็เรียกร้องด้วย อยากชื่นใจแบบนี้มานานมากแล้ว วันนี้มีโอกาสแล้วขอให้พี่ ได้ทำตามใจตัวเองเถอะนะคะ” ริมฝีปากคลอเคลียหลังกกหูอ่อนนุ่ม สูดเอาความชื่นใจเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ทว่ามีผลต่อระบบร่างกายอย่างมหาศาลเข้าปอด ตั้งแต่วันที่เขาตัดสินใจเดินหน้าทำตามความรู้สึก ไม่มีวันไหนที่คิดว่าผลลัพธ์มันจะออกในทางตรงกันข้ามกับสิ่งที่หวัง

เจอประโยคนุ่มนวล ชวนใจละลายเมื่อสักครู่เข้าไป คำต่อต้านของเธอถูกกลืนลงคอไปจนหมดสิ้น พี่เสือชักจะอ้อนเก่งเกินไปแล้ว ใจเธอไม่เคยแข็งแรงกับพี่เขาได้เลยจริง ๆ และไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อน ด้วยว่าตัวเองกับพี่เสือจะมีโมเมนต์นี้ร่วมกัน