ชาติที่แล้ว...

"กันนาร์ หนีไปกับข้าเถอะ ได้โปรด ละทิ้งทุกสิ่งที่นี่แล้วไปกับข้า..."

มิเกล(Miguel) เอ่ยขอด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนปานจะขาดใจ

"งั้น...ในคืนพระจันทร์เต็มดวงนี้ เจ้าไปรอข้าที่ต้นน้ำหัวมุมเหนือนอกพระราชวัง ข้าจะรีบไปให้เร็วที่สุด"

กันนาร์( Gunnar) แนบฝ่ามือหนาภายใต้ถุงมือหนังไปบนแก้มอิ่มพร้อมส่งสายตาลึกซึ้งชวนพิศวงให้อีกฝ่าย

ขณะที่มิเกล หลับตาพริ้มรับสัมผัสอุ่นอย่างรักใคร่ อาาา...เขารักชายผู้นี้เสียเหลือเกิน

"เจ้าชายขอรับ มีบางสิ่งที่ข้าน้อยอยากให้เจ้าชายได้ลองตรวจสอบขอรับ"

มหาดเล็กยื่นซองหนังสีน้ำตาล ที่ปิดผนึกด้วยน้ำตาเทียน ขึ้นเหนือหัว

ร่างสูงโปร่งของเจ้าชายรัชทายาทแห่งเมือง เด็กซ์ตอนน่าร์(Daxtonar)

หันกลับมาก่อนจะวางบรรดาสารจากหัวเมืองต่างๆลงบนโต๊ะ แล้วยื่นมือมารับเพื่อเปิดอ่าน

แคสเซียส( Cassius) ขยำสารในมือทิ้งลงพื้นทันที

สายตากร้าวฉายแววร้ายกาจรุ่งโรจน์ จนบรรดาอัศวินผู้คุ้มกายยังนึกหวาดที่ได้เห็น

"เจ้านั่น...มันกล้าทำกับข้าเยี่ยงนี้ ได้อย่างไร" น้ำเสียงที่เจือไปด้วยความปวดร้าว

อย่างมิอาจปิดบังได้ ถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบาง

"นายท่าน..." แมวเปอร์เซียขนฟูที่เคยนั่งนิ่งพลางเลียขนนุ่มๆอยู่บนโต๊ะทำงานมาเกือบชั่วโมงเอ่ยทัก ก่อนจะเยื้องกายเข้าหานายเหนือหัว แล้วกระโดดกลายร่างเป็นอัศวินหนุ่มรูปงาม เขาโค้งคำนับให้กับเจ้าชีวิต

"...ข้าว่าท่านควรจะใจเย็นก่อน ให้ข้าได้ลองตรวจสอบเรื่องนี้..."

"จักต้องตรวจสอบอันใดอีก ในเมื่อครานั้นเจ้าก็เห็นกับตาเหมือนๆกับข้า ข้ารึ! สู้อุตส่าห์ให้อภัยมัน แต่มันก็หาจดจำไม่! พอเสียทีกับคำลวง เหล่าอัศวินข้า เจ้าจงเตรียมตัวให้พร้อม คืนนี้ข้าจักต้องรู้ให้ได้ ว่าไอ้ชายชู้ที่คิดจะตีตนเสมอข้า มันคือใคร?"

แคสเซียสยืนตัวสั่นด้วยความโกรธ สองมือกำแน่นภายใต้ถุงมือหนัง แววตาแดงฉานที่น้อยครั้งจะปรากฏให้เห็น เขาออกรบมานับร้อยครั้ง กรำศึกมาแทบทุกสมรภูมิ หาได้มีอารมณ์แตกร้าวดังเช่นวันนี้ไม่

หากแต่เป็นเพราะ 'มิเกล' คู่หมายที่ถูกส่งมาบรรณาการ ได้ทำให้หินผาอย่างเขาเริ่มหวั่นไหว รัชทายาทผู้นี้กำลังเริ่มมีความรัก ใช่แล้วเขากำลังจะเลือกราชินี

แต่ ณ ตอนนี้ความไว้เนื้อเชื่อใจนั้น มันพังทลายลงมาจนหมดสิ้น...

ชาตินี้...

"ฮึก...ฮืออออ...จันทร์เจ้าขา ช่วยผมด้วย ช่วยผมที ปลดปล่อยผมไปจากนรกขุมนี้ที" มิกกี้ประสานมือเล็กเข้าหากัน ก่อนจะคุกเข่าภายใต้แสงจันทรา คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง แสงที่ส่องลงมาจึงสว่างไสวอย่างกับแสงไฟสปอร์ตไลท์ เผยให้เห็นรอยเขียวช้ำตามเนื้อตัว ปากที่แตกจนบวมเจ่อ เลือดที่ไหลรินออกมาก่อนหน้านั้นแห้งไปแล้ว ตาซ้ายปวมจนแทบจะปิดสนิท

เสียงสั่นไหวของกิ่งไม้ ในพุ่มไม้ตรงหน้า ทำมิกกี้ต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างหวาดๆ ร่างเล็กกระพริบตากลมโตสีน้ำตาลภายใต้น้ำตาพราว ไล่หยดน้ำสีใสออกไป แล้วมองหาต้นตอของความน่าหวาดหวั่น

จนในที่สุดร่างสีขาวขนฟูฟ่องของแมวเปอร์เซียตัวนึงก็โผล่ออกมา

มันก้าวเยื้องย่างมาหาเขาอย่างเชื่องช้า ตากลมเล็กสีฟ้าหรี่มองเขาอย่างน่าสงสัย

"เจ้าอยากหลุดพ้นจริงหรือไม่?" มันเอ่ย

มิกกี้เบิกตาโพลงอย่างตกใจ ปากอ้าค้างน้อยๆ เขาผงะล้มลงนั่ง

ก่อนจะค่อยๆคลานถอยหลังหนีสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวตรงหน้า

v

v

v

v

v

v

อยากอ่านมั้ย....^^ รีวิวเอย เม้นท์เอย จงมาาาาาา