ณ ตึกร้างแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมือง

ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำกำลังนั่งหอบใจถี่ร่วน เสื้อผ้าเต็มไปด้วยร่องรอยกระสุน ใบหน้าซีดขาวจากการเสียเลือดจำนวนมาก

ชายหนุ่มมีชื่อว่า วายุ ในตอนเช้าเขาเป็นพนักงานบริษัทธรรมดา แต่ในตอนกลางคืนเขาเป็นนักฆ่าที่คอยสังหารคนจากโลกเบื้องหลัง เขาฆ่าพวกมันมานานกว่า5ปีและคืนนี้ก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้ฆ่าพวกมัน

โลกเบื้องหลัง ตามชื่อมันเป็นโลกที่คนธรรมดาไม่มีทางสิทธิจะย่างกรายเข้ามา

“อย่าง...น้อยเราก็ยังได้เจ้าสิ่งนี้มา” วายุกล่าวพลางหยิบลูกแก้วสีขาวบริสุทธิ์ออกมาจากห่อผ้า ในใจครุ่นคิด ‘ทำไมพวกมันถึงต้องการมากขนาดนั้นนะ’

ชายหนุ่มได้ข้อมูลว่ามีการค้นย้ายบางสิ่งอย่างลับๆ ตอนแรกเขานึกว่าไม่ใช่สิ่งสำคัญอะไร ทว่า...เขาคิดผิด กองกำลังติดอาวุธและผู้วิเศษมากมายพยายามตามล่าเขาทันทีที่รู้ว่า ลูกแก้วนี้ถูกเขาขโมยไป ถึงชายหนุ่มจะหนีรอดมาได้แต่อีกไม่นานความตายก็กำลังมาเยือนเขาแล้ว

แววตาของวายุไร้ซึ่งความเกรงกลัว เขาเตรียมใจตายทุกเมื่ออยู่แล้ว

สายตาของวายุจ้องมองไปยังลูกแก้วสีขาวบริสุทธิ์ ขนาดของลูกแก้วคือ1ฝ่ามือ มันดูไม่เหมือนของวิเศษที่เขาเคยพบเจอ แต่เจ้าสิ่งนี้กลับเป็นที่ต้องการของตระกูล “กิเลนเพลิงโลหิต”

ตระกูลกิเลนเพลิงโลหิต มันคือกลุ่มมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเทศญี่ปุ่น ผู้คนในโลกเบื้องหลังล้วนเกรงกลัวอิทธิพลของตระกูลกิเลนเพลิงโลหิต ทว่า! วายุเป็น1ในคนที่เกลียดตระกูลนี้ เขามีความแค้นต่อตระกูลนี้จนเรียกได้ว่า “อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้เลยทีเดียว”

ตระกูลกิเลนเพลิงโลหิตทำสิ่งที่ชั่วช้าเลวทรามมากมาย ไม่ว่าจะเป็นโลกเบื้องหน้าหรือโลกเบื้องหลัง แต่นั้นไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้วายุเกลียด แต่พวกมันเป็นสาเหตุให้น้องสาวของเขา

ตาย!

อั่ก! วายุกระอักเลือดออกมา โลหิตสีแดงฉานเปราะเปื้อนลูกแก้วสีขาว เขาวางลูกแก้วไว้ข้างตัวอย่างไม่สนใจ ชายหนุ่มไม่รู้ว่ามันมีความลับหรือพลังพิเศษอะไร เขาเพียงแค่ต้องการขัดขว้างสิ่งที่ตระกูลกิเลนเพลิงโลหิตนั้นต้องการ...

วายุหยิบรูปภาพน้องสาวเขาขึ้นมาดูเป็นครั้งสุดท้าย ในภาพเด็กสาววัย17ปีใบหน้าสวยงามน่ารักกำลังยิ้มในขณะที่มือจับหมวกฟางบนศีรษะไว้แน่นเพื่อไม่ให้ปลิวไปตามกระแสลมเหมือนเส้นผมสีน้ำทะเลของเธอ

เขามองรูปน้องสาวในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกคิดถึง ตลอดระยะเวลากว่า5ปีเต็มที่เขาหาทางแก้แค้น แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถแก้แค้นต่อไปได้อีกแล้ว

ความรู้สึกเย็นยะเยือกเริ่มแทรกซึมเข้ามาช้าๆ การหายใจเริ่มติดขัด สายตาเริ่มพร่ามัว มือที่จับรูปอยู่ค่อยๆคลายออกอย่างช้าๆ รูปน้องสาวของเขาร่วงลงสู่พื้นเช่นเดียวกับแขนของเขาที่ไร้ซึ่งเรียวแรงใดๆ

หัวใจหยุดเต้นพร้อมกับความปรารถนาสุดท้ายที่กำลังดับสูญ

‘ผมอยากได้...โอกาสอีกสักครั้งหนึ่ง...’

วินาทีที่ชีวิตของวายุดับลงลูกแก้วสีขาวบริสุทธิ์ก็เปร่งแสงขี้น พร้อมกับเสียงของหญิงสาวดังขึ้นว่า

เริ่มต้นการทำงาน…

กำลังตรวจสอบจิตวิญญาณผู้ใช้...

เสร็จสิ้น...

กำลังวิเคราะห์ความปรารถนา...

วิเคราะห์เสร็จสิ้น...

ความปรารถนาของท่านได้รับการอนุมัติ…

เริ่มต้นกระบวนการเปลี่ยนแปลง...

จบบทนำ

         นิยายเรื่องนี้อัพจำนวนตอนล่ะ1200-1500คำครับ มีอะไรผิดพลาดช่วยแนะนำด้วยนะครับ

หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้เนื้อหาส่วนมากเกิดจากจินตนาการและความคิดของผู้แต่ง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน