"เธอๆ ชื่อไรอ่ะ"

"ชื่อขอโทษ"

"ฮ่าๆๆๆ ชื่อประหลาดจัง"

"ชื่อขอโทษนี่หมายถึงพ่อแม่นายขอโทษที่ทำให้นายเกิดมาหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ"

"ไม่ใช่นะ! ป๊ากะม๊าบอกว่า ให้เราชื่อขอโทษเพราะจะได้เป็นคนที่รู้จักขอโทษคนอื่นต่างหากล่ะ"

"ฮ่าๆๆ ไม่จริงหรอก"

ผมไม่เคยเครียดกับเรื่องพวกนี้ ผมภูมิใจในชื่อที่ป๊ากะม๊าตั้งให้เสมอ แต่แล้วก็มีใครคนหนึ่งย่างก้าวเข้ามาใกล้ผม

"นี่...นายน่ะ ชื่อขอโทษใช่ไหม เอ่อ...คือ ชื่อของนายน่ะ ไม่ได้เลวร้ายหรอกนะ ความหมายชื่อที่ป๊ากับม๊านายตั้งใจจะให้ก็ดีมากด้วย อย่าเครียดล่ะ" ผมเงยหน้ามองบุคคลตรงหน้า

"ขอบคุณ"

"เอ๋....รู้จักผมด้วยหรอ"

"ห๊า!?"

"อ้าว...ไม่รู้งั้นหรอ ...อ๋อ...ผมชื่อขอบคุณนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะน้องขอโทษ" และคนที่พึ่งบอกชื่อตัวเองก็ยิ้มสดใสพร้อมกับโบกมือลาและเดินจากไป ......

ขอบคุณงั้นหรอ เป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตเลย ต่อไปนี้ ขอโทษจะคู่กับขอบคุณเอง

3 ปีต่อมา

ตอนนี้ผมขึ้นมหาวิทยาลัยปี 1 คณะนิเทศน์ และตอนนี้ผมอยู่ที่สนามบาสเหตุที่ผมยังไม่ไปไหนเพราะผมรู้สึกคุ้นหน้าเขาคนนี้มากๆ จนมีเสียงกรี๊ดกร๊าดจากผู้หญิงข้างๆผมเอ่ยขึ้นมา

"ตายแล้ว...แก พี่ขอบคุณหล่อเนอะ"

"นั่นสิ คนบ้าอะไร ฮ็อตเป็นบ้า"

"ไม่น่ามีข่าวกับพี่ฟ้าไหมเลย"

"เขาอาจจะไม่คบกันก็ได้แก"

"ไม่คบก็บ้าแล้วแก แกดูพี่ฟ้าไหมอยู่ข้างสนามคอยเชียร์ คอยซับเหงื่อ คอยป้อนน้ำตลอดดด"

เอ๊ะ!? เดี๋ยวนะ พี่ขอบคุณ ใช่คนเมื่อสามปีก่อนหรือเปล่า และเดี๋ยวนะ มีแฟนแล้ว! ห๊ะ .... 3 ปี ผมรอเขามา 3 ปีเลยนะเห้ยยย ผมชอบเขามา 3 ปี แต่เขามีแฟนแล้ว! ให้ตายสิขอโทษ คงต้องล้มเลิกแล้วสินะ ขอโทษกับขอบคุณอย่างไงก็คู่กันไม่ได้