"ตายละวา..งานเข้ามึงแล้วไอ้ตะวัน" อรุณรุ่งมองซ้ายมองขวา แล้วรีบดึงรถเข็นออกมาซึ่งยิ่งทำให้รถมีรอยแผลลึกๆเพิ่มขึ้นไปอีก อรุณรุ่งรีบขนกระดาษขึ้นรถแล้วโทรตามลูกพี่สาวที่ยังมาไม่ถึง หญิงสาวเดินไปลูบรอยแผลที่ถลอกลึกลงไปแล้วขมวดคิ้วพร้อมกับยกมือไหว้เพื่อขอโทษรถ

"ทำอะไรน่ะ"เสียงชายหนุ่มดังขึ้นอย่างไม่พอใจอยู่ข้างหลังอรุณรุ่ง

"เอ่อ..ชั้นเปล่านะ" อรุณรุ่งทำหน้าตกใจและส่ายหัว

"เธอ..ยัยตัวแสบ" ภีมรพีชี้หน้าแล้วมองไปที่ข้างรถของตัวเองที่มีรอยลึกเป็นทางยาว

"ชั้น..ไม่รู้เรื่องด้วยนะ..ชั้นเห็นมันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว" อรุณรุ่งทำหน้าใสซื่อแล้วส่ายหัว

"รถเข็นนี่ของใคร" ภีมรพีรู้สึกมีอารมณ์โกรธขึ้นมานิดๆที่เห็นรถคันหรูมีรอย

"ชั้น" อรุณรุ่งยกมือขึ้นเล็กน้อย

"แหกตาดู" ภีมรพีชี้ไปที่โครงเหล็กของรถเข็นที่มีสีรถของเค้าติดอยู่