36.00
ราคาของทุกตอน ไม่รวมตอนที่เคยซื้อไปแล้ว
รายละเอียด
คำเตือน Mpreg(ผู้ชายท้องได้),มีฉากรุนแรง, มีฉากขืนใจและทารุณ, สถานะต้องห้ามไม่เหมาะสม, ฆาตรกรรม, มีความไม่สมเหตุสมผล, มีเรื่องไม่ตรงกับความเป็นจริง, มีการใช้ยา, มีความเป็นแฟนตาซีวิทยาศาสตร์นิดๆ เตือนแล้วนะ ใครไม่ใช่รสนิยมดังกล่าว ผ่านได้เลยจ้า เพื่อสุขภาพจิตที่ดี
เกริ่นเรื่องคร่าวๆจ้า ตัดออกมาจากตอน....แรก
เบื้องล่างชายหนุ่มในชุดถังจวงแบบคนจีนกำลังเดินเข้ามาภายในอาคาร ผมยาวสลวยประกอบใบหน้าอันงดงามราวอิสตรีทำให้ทั้งชายหนุ่มและสาวหลายคนหันหลังมองแทบทุกคน ร่างสูงรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงบางอย่างเงยหน้ามองขึ้นไปยังดาดฟ้าของโรงพยาบาล
“นี่เป็นรายงานการประชุมครับ ชั้นสิบเอ็ดเป็นสำนักงานใหญ่ของโรงพยาบาลห้องของนายใหญ่อยู่ที่นั่นครับ” ชายหนุ่มเข้าใจก้าวเข้าลิฟต์ผู้บริหารอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษครับผมไปด้วย” ร่างบางในชุดจิตแพทย์ก้าวเข้ามาอย่างไม่เกรงใจ อารัณยืนนิ่ง เขาจำได้ว่าลิฟต์นี้พนักงานคนอื่นไม่สามารถใช้ได้
“นี่เป็นลิฟต์ผู้บริหารนะครับ” อารัณเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ผู้เข้ามาใหม่จ้องหน้าชายหนุ่มหน้าสวยไม่วางตา
“อ้าว ผมขึ้นผิด ขอโทษครับ” ร่างบางกำลังจะกดลิฟต์ออกแต่อารัณรั้งไว้
“ไม่ต้องออกหรอกครับ ขึ้นมาแล้วก็ไปด้วยกัน แต่ครั้งหน้าอย่าดูผิดอีก” ร่างบางพยักหน้าเข้าใจ อารัณสังเกตเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นหัวกระดาษว่าใบหย่า ใบหน้าเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาทำให้อารัณสนใจ
“คุณกำลังจะหย่าหรือครับ” ร่างบางชะงักเก็บใบหย่าให้ห่างจากสายตาของคนตรงหน้า
“มันเป็นเรื่องส่วนตัวคุณไม่ควรมาถามแบบนี้ ต่อให้คุณจะเป็นฝ่ายบริหารก็ตาม” เมื่อลิฟต์หยุดร่างบางเร่งรุดออกไปโดยไม่รีรอ อารัณปรายตามองตามร่างเล็กที่เข้าห้องพักจิตแพทย์พิเศษไปแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย เมื่อมาถึงห้องทำงานเสี่ยวหลานซึ่งเป็นทั้งเลขาส่วนตัวและสาวใช้ยืนคอยเจ้านายของเธออยู่
“หืม นี่อะไร” แฟ้มประวัติของใครบางคนวางอยู่บนโต๊ะอย่างถือดีเพราะมันทับเอกสารสำคัญจนหมด อารัณเปิดแฟ้มดูแล้วชะงัก
“นี่ใคร” เสี่ยวหลานจดจ้องที่รูปขนาดหนึ่งนิ้วนั้นแล้วครุ่นคิด
“จิตแพทย์ที่สาขาจากต่างจังหวัดย้ายมาคะ เห็นว่ามีความสามารถในการรักษาคนไข้ที่มีอาการไบโพลาร์ให้หายได้หลายเคส ทางเราจึงตอบรับเข้าทำงานที่นี่คะ” อารัณฉีกรูปออกมาแล้วเก็บใส่กระเป๋าไว้
“ผมอยากได้คนนี้เป็นคอลเล็กชั่นใหม่ ผมได้กลิ่นเลือดบริสุทธิ์ในตัวเขา” เสี่ยวหลานชะงัก ถ้าเป็นพวกผู้ชายขายบริการ หรือพวกไต่เต้ายังพอได้แต่หมอคนนี้ไม่น่าจะใส่ใจเรื่องเงินนัก
ใจกลางเมืองใหญ่แสงสีเสียงยามค่ำคืนเป็นสิ่งที่ดึงดูดใครหลายๆคนให้หลงเข้ามา รวมทั้งคนที่กำลังมีเรื่องทุกข์ใจอย่างเล เพื่อนในกลุ่มแม้จะแปลกใจที่เลยอมมากับพวกตนทั้งที่เมื่อก่อนจะปฏิเสธตลอด
“แกไม่รีบกลับบ้านแล้วหรือวะ” เลส่ายหน้าคว้าแก้วสุราชั้นดีกรอกเข้าปากจนหมด
“รีบทำไม ไม่มีใครอยู่ที่บ้านแล้ว คืนนี้โสดแล้วโว้ย” แม้จะพูดไปแบบนั้นแต่ในใจลึกๆกลับยังคงปวดใจที่ภรรยาที่รักทิ้งไป
“เฮ้ย เห็นไหมคนนั้น ที่ใส่ชุดจีนมาผับน่ะ ใส่ชุดไม่เข้ากับสถานที่เลยนะ แต่ว่าหน้าสวยดีนะ ไปจีบดีไหมวะ” หนึ่งในโต๊ะพูดขึ้นกำลังจะเข้าไปหาคนในชุดจีนที่นั่งคนเดียว แต่เลผลักเพื่อนออกไป
“อย่ามาขวาง โผม กาม ลาง จา จีบ เค้า อยู่” ทั้งเจ้านายทั้งบอดี้การ์ดชะงัก เพื่อนๆเห็นท่าไม่ดีรีบลากเลออกไป ชายหนุ่มมองตามคนเมาไปแล้วขำ
“นายใหญ่ขำอะไรครับ” ชายหนุ่มยักไหล่เป็นเชิงไม่มีอะไรแล้วเดินนำบอดี้การ์ดไป
เลถูกเพื่อนลากออกมาจากบาร์ ทั้งหมดปล่อยให้เลนั่งอ้อวกอยู่ริมบาร์คนเดียวจากนั้นจึงพยุงมาหน้าป้ายสถานที่ เลโวยวายที่โดนขัดขวางตอนกำลังจีบสาว
“ไปต่อเลยพี่ คืนนี้ม่ายมาว ม่ายกลับ” เลชี้ไปมาราวกับว่ากำลังบอกทาง
“นายใหญ่ครับ ทำยังไงดีครับ” ชายหนุ่มขำแล้วให้บอดี้การ์ดหนุ่มไปส่งตนที่บ้าน
เลคว้าตัวเฟยหลงเข้ามาหาพร้อมระดมจูบบนใบหน้าคมไม่หยุด เฟยหลงผลักร่างบางออกไปใจเต้นแรง หน้าแดงก่ำ เขาถูกผู้ชายด้วยกันจูบครั้งแรก จูบแรกในชีวิตของเขาด้วยซ้ำ
“จากนี้ผมดูแลเอง คุณเตรียมตั้งกล้องไว้ให้ผมที” เฟยหลงหน้าเหวอ
“อย่าบอกนะครับว่านายใหญ่ จะเอาผู้ชายคนนี้มาเป็นคอลเล็กชั่นใหม่” อารัณยิ้มให้พร้อมสวมชุดคลุมหลวมๆขึ้นไปนอนกับร่างบางที่ไม่ได้สวมใส่สิ่งใด
“กลิ่นเลือดของคนๆนี้ มันชวนให้ผมอยากลิ้มลองสักครั้ง” ร่างสูงสูดดมกลิ่นเลือดบางๆที่ต้นคอของร่างบางแล้วยิ้มเย็น ผิดก���บเฟยหลงที่ขนลุกไปทั้งตัว....
****หลังอ่านเสร็จเรื่องใดตอนใด โปรดเถิดหนา คอมเม้นกันหน่อย
บ่งบอกว่าท่านไม่ได้เดินหลงทางมา...กำลังใจ สำคัญหนักหนา...คำติชมก็จำเป็นเช่นกัน...
ขอบพระคุณล่วงหน้าจ๊ะ.....เอรันย์